Begin van de middag kreeg ik een lift vanuit Knin naar Gračac, Prezid om precies te zijn, van waar de trail omhoog naar Crnopac begint. Met een rugzak vol proviand en schone kleren begon ik aan de wandeling omhoog. Een wandeling over een ongeasfalteerde weg die me naar een plateau bracht. Vanuit daar kon ik de gemarkeerde route naar de hut volgen. Door de bossen bezaaid met rotsblokken was het een heerlijk zondagmiddagtochtje.

Zoals Dorijan me voorspeld had, was de locatie van de hut fantastisch. Op de rand van een semi kloof, diepte en afgrond met witte reeks rotstorens die zo kenmerkend zijn voor Velebit, aan de overkant. De hut, of shelter eigenlijk, was prachtig onderhouden, tot in de puntjes verzorgd. Fantastisch.

Op hoogte is de zon een stuk aangenamer en de lucht een stuk dunner. Ik kon weer ademen. In de dalen waar het warm en benauwd is, zwel ik op en sijpelt mijn energie weg. De wetenschap dat ik slechts omhoog hoef te lopen om me beter te voelen houdt me op de been.

CRNOPAC
De route naar Crnopac

Mala Rava

Zondagmiddag betekent kans om andere mensen tegen te komen. De dagtochtwandelaars. En ja hoor, drie mannen hadden het zichzelf comfortabel gemaakt op het terras van de hut. Het bleken leden te zijn van HPD “Mala Rava”, de lokale bergsportvereniging. Deze drie mannen Zoran, Neno en Želiko hadden zojuist de wandelpaden van kneuterige houten bordjes en bewegwijzering voorzien. Het was me al opgevallen dat werkelijk iedere plek in het bos een naam had dat op een schetig bordje aangegeven stond. Voor mij was er niet veel meer te zien dan een groepje bomen, maar wellicht dat deze plekken op de kaart terug te vinden zijn.

Van de moeder van Iva, Anka bij wie ik in Knin logeerde, had ik een lunchpakket meegekregen. Restjes van de overheerlijke brunch die ze had gemaakt. Pannenkoekentaart en jabukastrudel. Ik bood de mannen wat van mijn lekkernij aan, maar ze gebaarden dat ze geen honger hadden. In plaats daarvan openden ze een pak chocolade wafels en stopten mij een ander paar chocolade koekjes toe. “Ahh, toe nou. Probeer wat van mijn taart. Domaći!” Domacia, het toverwoord, een van de mannen pakte het kleinste stukje en proefde kieskeurig. “Dobro” zei hij verrast waarop de andere twee mannen zijn voorbeeld volgden. Ze sneden weliswaar het stukje strudel doormidden, maar knikten goedkeurend.

Tatekova Koliba | planinarsko-sklonište-crnopac-velebit-croatia-via-dinarica-white-trail
Planinarsko Sklonište Crnopac, Velebit

Tatekova Koliba

Ik begreep ineens al die mensen die mij hun zelfgemaakte eten aanbieden een stuk beter. Hoewel deze taart door Anka was gemaakt, was het me een genoegen dat het de mannen goed smaakte. En dat ik ook eindelijk iets kon delen.

De mannen timmerden nog wat aan de dakgoot en lieten me zien hoe de waterpomp werkte. Eerst water erin gooien om iets met de druk te regelen en dan pompen. Belangrijk om bij zulke pompen dus altijd een fles met water gevuld achter te laten (die hier niet lag). Dingen die me verteld zijn, maar er in de praktijk toch anders uit zien dan ik me had voorgesteld. Ik ben bang dat ik hier niet had geweten waar ik het water in had moeten gooien, ook al ligt het erg voor de hand. Tja, wat zal ik zeggen. Voor alles een eerste keer.

De mannen vertrokken, de hut bleef open. Non-stop. Morgen zou het regenen, vertelde Zoran me. “Grmljavina, kiša.” Het zou niet verstandig zijn om te gaan wandelen. Ze beeldden uit dat ik gemakkelijk omver geblazen zou kunnen worden. Of uitglijden op die gekke schoenen van me. En dan zou het definitief over zijn. Een steile afgrond gebaar en een hand die een keeldoorsnij beweging maakte. Dorijan had me ook al op het hart gedrukt niet te gaan lopen (zeker niet met zware rugtas) als er sterke wind stond. “If there is wind, forget about it. Wait in the hut or go back the same way you came. It’s very exposed rocky ridge hiking. It requires a bit of climbing and if you fall, there is no way back. Difficult terrain. I’m sure you will manage, but if there is wind, don’t even try.”

Hotel Crnopac
Mist

Hotel Crnopac

Natuurlijk begon het ’s avonds te waaien. Ik weet niet of dit de beruchte bura is, maar ik begrijp heel goed dat je met deze agressieve wind niet op steile rotsgraatjes moet gaan spelen. Bovendien regende het pijpenstelen en was er inderdaad een onweersbui losgebarsten. Gelukkig zat ik warm en droog in de hut. Hotel Crnopac.

Het rijk voor mij alleen. Luxe. Door de zonnepanelen op het dak was er stroom en kon ik een lampje aan doen. Het is basic, maar verzorgd. Er is zelfs een kleine bibliotheek aangelegd. Ik kon me niet druk maken om het weer, ik zou me hier een week kunnen vermaken. Daar is niet veel meer dan water, een picknicktafel en een minihutje in de bergen voor nodig. Ja, eten. Maar de Mala Rava mannen hadden me vlak voor ze naar beneden gingen nog een brood, worst en kaas gegeven. Ik kom werkelijk nooit toe aan mijn tochtenvoer. Een ding is zeker, het is onmogelijk om als meisje alleen in de bergen te verhongeren. In plaats van graatmager terug te komen, ben ik een winterspekje aan het kweken.

Sklonište Crnopac is de perfecte plek om vast te zitten. Het weer werd niet beter. Inderdaad onophoudelijk regen, wind en onweer. Voor de zoveelste keer beslist het weer voor mij. Ik kan nog zoveel willen, vinden, moeten, het weer is altijd sterker dan ik. Daarom is het fijn om tijd te hebben. Ik heb geen stress om achter op schema te raken. Er is geen schema. Hoogstens het seizoen dat af loopt.

Na een stormachtige nacht bracht ik de hele dag in het hotel door. Water halen, boterhammetjes eten, lezen, schrijven en slapen. Morgen is er weer een dag.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...