Twee dagen nadat ik mijn eerste blog heb geschreven, zit ik zowaar zelf goed bedoelde adviezen te geven. Het is fijn om te kunnen luisteren en begrip te tonen, maar je wilt ook zo graag helpen. Het geeft denk ik aan dat je om iemand geeft. Dat je in iemand gelooft.

Zoals mijn vader vorige week zei:

“Gesprekken met vrienden zijn geen therapie. Vrienden zijn er om te praten en te spiegelen, want dat kunnen ze vaak veel beter dan jijzelf.”

Het is waar. Ik zie in mijn huilende vriendinnetje een prachtige meid die zo ontzettend veel te bieden heeft. Ik heb bewondering voor haar en ik ben trots op haar. Zij zelf ziet het niet meer, voelt het niet meer en denkt dat ze niets heeft toe te voegen.

Ik weet dat het je duizend keer gezegd kan worden, hoe sterk en hoe mooi mens je wel niet bent, maar dat je nog steeds niet het gevoel hebt dat het over jou gaat. Dat als ze echt zouden weten wie je bent, het wel anders zou zijn. Maar dat is niet zo. Je wordt voor goede vrienden alleen maar mooier als ze echt weten wie je bent. Dus:

 

Dans met je angsten.

Spreek met je zorgen.

Hoe zwaar het soms ook lijkt,

het wordt altijd weer morgen.

@liefleven

1 Reactie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...