Dobro jutro!

Terwijl ik op mijn hurken voor het logeerbed een beetje in mijn tas zit te rommelen, voel ik ineens twee armpjes om mijn schouders en vervolgens het bijbehorende lijfje dat zich tegen mijn rug aandrukt. Het achtjarige meisje in wiens kamer ik deze week logeer, komt me goedemorgen knuffelen. Good morning! En ze verdwijnt even plotseling als ze gekomen is.

Wanneer ik na de omhelzing alleen in de kinderkamer achterblijf, voel ik mijn hart bonzen, mijn buik kriebelen en mijn ogen prikken. Tranen rollen vol overgave over mijn gezicht. Een vloeibare glimlach die tot iedere vezel doordringt. Tegelijkertijd een steek, een sombere waas die ik verdriet zou kunnen noemen. Het is iets dat ik niet goed kan benoemen, maar voor mij is het misschien wel het meest waardevolle gevoel dat er is. Uitersten tegelijkertijd ervaren. Over je heen laten komen. Elkaar laten beïnvloeden en versterker. Laten verbinden.

Ik ben een paar dagen te gast bij een jong gezin in Sarajevo. Een paar dagen maak ik deel uit van hun leven en zij van het mijne. In eerste instantie keek hun dochtertje me achterdochtig aan toen ze mijn spullen naast haar bed zag staan. Een vreemdeling die een andere taal spreekt en in haar bed slaapt, wat moet ik hiermee, leek ze te denken. Haar wiskunde sommen boden de uitkomst. Verwonderd dat ik niet eens in het Bosnisch tot twintig kon tellen terwijl haar Engelse woordenschat voldoende toereikend was om een gesprekje te voeren, leerde ze me de eerste woordjes in haar taal.

Een uurtje later zaten we samen opgekruld op de bank. Ieder onze eigen wereld. Zij met haar Mario Kart racespel, ik met een boek. Het contact van onze voeten, hoe minimaal ook, vertederde me. Ik kon haar schokkerige bewegingen voelen wanneer ze haar racewagen bij probeerde te sturen als ze uit de bocht dreigde te vliegen. Terwijl ik haar slechts een paar uurtje geleden had ontmoet, voelde ik een oneindige dankbaarheid en waardering voor dit lieve kleine mensje dat mij op haar eigen, oprechte manier verwelkomde.

Van Mario Kart naar bergsportvereniging. Van elfjestenue (inclusief vlindervleugels) naar netwerk conferentie. Van ministek naar Nationaal museum. Van Sneeuwwitje naar Ivo Andrić. Van inwendige vreugdedansjes naar tranen met tuiten. Van Amsterdam naar Sarajevo en terug.

Het is verwarrend en overweldigend, maar het geeft me moed en vertrouwen. Een tintelend verlangen. Ik wil verkennen en ontdekken. Ik wil gaan en beleven. Via Dinarica is meer dan een trail. Oneindig veel meer.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...