Dit is een bijdrage van Caroline, een vriendin aan wie ik een paar maanden geleden vroeg wat haar beweegt.

Het jaar 2016 ben ik begonnen met een driemaandse rondreis door een voor mij tot dan toe nog onbekend continent: Zuid-Amerika. Ingrediënten: mezelf, zoals gewoonlijk in gezelschap van heel veel gedachten, en een grote – eigenlijk – net – iets – te – zware – rugtas.

Bij het vertrek op Schiphol, vechtend tegen de tranen nadat ik afscheid had genomen van mijn familie en liefste vriendjes en vriendinnetjes, ontstond de eerste golf van paniek: wáárom wilde ik dit ook alweer? In het vliegtuig bleek ik naast een pasgetrouwd stelletje te zitten, en toen zij van het cabinepersoneel champagne en bonbons in de vorm van hartjes kregen, drong het pas echt tot me door: help, ik ben alleen! Hoe symbolisch was deze situatie voor het avontuur dat ik was aangegaan. Ook in de weken die volgden, werd alsmaar duidelijker hoe belangrijk sociale eigenschappen zijn voor ons als mens, want ook al was ik niet met een partner of vriendin op pad, contact hebben met anderen, dát wilde ik wel.

Niet geheel verrast, maar toch enigszins teleurgesteld moest ik al snel concluderen dat de aard van dit contact met de medebackpacker veelal vluchtig is. Voordat je het weet draai je moeiteloos het standaard riedeltje af: waar kom je vandaan, hoe lang blijf je weg en waar ga je naar toe, wat doe je in het dagelijks leven… en o ja, hoe heet je eigenlijk. Vaak verzandt de discussie in wat je vooral wel en niet moet gaan zien, soms leidt het tot een uitgebreider en minder oppervlakkig gesprek, en met een beetje geluk is het echt leuk en besluit je met de ander te eten, een dagtrip te doen of zelfs een poosje met elkaar verder te reizen; het moment waarop afscheid genomen moet worden altijd duidelijk in het vizier.

Het went, maar het maakte voor mij ook helder wat er echt toe doet: niets liever wil ik dan nieuwe plekken ontdekken, andere culturen leren kennen en zoveel mogelijk van de wereld zien, maar oprecht en diepgaand intermenselijk contact, dat is wat mij beweegt.

Eén van de hoogtepunten van mijn reis was het bezoek aan een nationaal park in Bolivia, met turquoise bergmeren, woestijnlandschappen en heetwaterbronnen. In een grote jeep reed ik samen met vijf andere reizigers en een gids door al dit natuurschoon, een geweldige ervaring die ik niet had willen missen. De omgeving was zo indrukwekkend, dat er moeilijk woorden te vinden waren die recht deden aan deze pracht; we waren tot tranen toe geroerd. Twee van mijn “Jeepgenoten”, Zweedse vriendinnen die ik een paar dagen ervoor had leren kennen, omhelsden elkaar, want hoe bijzonder is het om dit te delen met iemand die veel voor je betekent. En dat is precies wat ik op dat moment miste: een vertrouwd persoon die een arm om me heen sloeg, en waarmee ik nog lang zou kunnen napraten over wat we hadden gezien en beleefd.

Na afloop van de tour stuurde ik een aantal foto’s door naar vrienden en familie, maar de stilte bij de meren, waar tientallen flamingo’s samenleefden, de geuren, en de verregaande uitgestrektheid van het landschap, kon ik met geen enkel plaatje overbrengen. Het gezelschap van de andere reizigers was prettig, maar kwam niet in de buurt van het contact dat ik met mijn vrienden thuis heb. Ik heb soms met minstens tien anderen op slaapzalen geslapen, op elkaar gepakt in uitpuilende bussen gezeten, en in donkere zaaltjes hand in hand salsapasjes geleerd; eigenlijk altijd was ik omringd door andere mensen met hetzelfde plan, hetzelfde doel: ervaren, ontdekken, léven. En toch was dat soms niet genoeg. Zoals Huub van der Lubbe ooit heel treffend en mooi verwoordde: niets is zo eenzaam als een stampvol café.

Gelukkig kan ik terugkijken op een reis met ook veel indringende en soms verrassende ontmoetingen, waar ik nog een aantal bijzondere contacten aan heb overgehouden. “We stay in touch” kan zich van holle frase soms ontluiken tot een waardevolle belofte, waarbij het geen enkele moeite kost deze niet te breken. Die vorm van in contact zijn, écht contact, dat is wat mij beweegt.

We contacten nog.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...