Ik ben het gevoel voor dagen kwijt. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik uit Umoljani vertrok. Ik moet mijn telefoon en gps erbij pakken om na te gaan waar ik wanneer heb gelopen. Er is veel gebeurd en ik heb tijd nodig om alle ervaringen en indrukken te verwerken.

In Umoljani waar ik tussen de blaffende honden sliep is Ana, een vriendin uit Sarajevo me een bezoekje komen brengen. Ik wist wel dat Sarajevo dicht bij was, maar wanneer je in de bergen bent, lijkt alles ver weg. En dat vind ik stiekem wel fijn. Desalniettemin was het heerlijk om even niet alleen te zijn, maar met een nieuwe vriendin de avond door te brengen.

Het feit dat ik ineens bereik had met mijn Nederlandse telefoon, gaf aan dat de bewoonde wereld dicht bij was. Een smsje van een oud bestuursgenootje die ook in BiH bleek te zijn, bracht zelfs Amsterdam ineens heel dichtbij. Zou het mogelijk zijn om elkaar te ontmoeten?

Zo lang alleen en plots wisselde het contact met oude en nieuwe vrienden elkaar in rap tempo af. Het wifi-pension in Umoljani bleek een WhatsApp call met een goede vriendin uit Amsterdam mogelijk te maken. Zo vreemd om zo ver weg te zijn, maar een vertrouwde stem zo dichtbij te horen. Schijnbaar dichtbij. Wifi werkelijkheid.

Verwarrend. Vriendschappen, emoties. Afstand. Oud en nieuw, ontmoetingen onderweg. Ongelooflijk mooi en waardevol, maar de logistiek en het geplan kosten me energie. Net als het ’s avonds niet alleen kunnen zijn, omdat dat onbeschoft is tegenover je gastheer en vrouw. Dat maakt niet uit, zolang ik af en toe wat “Evatijd” heb zonder dat ik moet lopen, praten of nadenken.

Tijd. Ja tijd beschouw ik nog steeds als mijn meest waardevolle “bezit”. Ik deel mijn tijd graag met anderen. Of het nu in de vorm van het samen een kopje koffie drinken of het typen van een uitgebreide mail is, maakt misschien niet eens zoveel verschil. Je bent met de ander bezig en maakt tijd vrij. Natuurlijk hecht ik het meeste waarde aan fysiek samen zijn, maar uiteindelijk gaat het om de inhoud.

Een stortvloed van mogelijkheden, contacten, hoop en verwachtingen overspoelde me toen ik in het prachtige Bjelašnica ineens volop bereik had. Een Klimmuurkoppel (de dinsdagklimmers) kwam naar Dubrovnik, mijn kleuterklas vriendinnetje heeft een treinkaartje naar Zagreb gekocht om  een stuk mee te lopen, Sarajevo vrienden zouden me bij Boracko Jezero opwachten en ik kreeg een overweldigend lieve mail van een vriendin die ik veel te lang niet gezien of gesproken had.

Dan is er nog een lijst van mensen die ik wil mailen, maar ik ben gewoon te moe. Ik heb besloten dat het OK is hoe het is. Wifi biedt mogelijkheden, maar ik focus me op schrijven. Van me afschrijven, verwerken.

De mensen die mijn pad kruizen, daar breng ik mijn tijd mee door. Ik laat ruimte voor onverwachtse ontmoetingen en laat mijn planning los wanneer er zich een bijzondere mogelijkheid voor doet.

Zo nam ik ineens de bus naar Jablanica om Lois en Sean, twee andere Via Dinarica hikers, terug te zien. Vervolgens maakten we plannen om samen Prenj op te gaan, maar werden zij ’s nachts ziek en zat ik de volgende dag in de bus naar Mostar. Daar texte ik Josip, de gids die Lois en Sean zou begeleiden, of hij zin had om een kopje koffie te drinken. We hadden elkaar tijdens de opening van de White Trail in Blidinje ontmoet en zette het gesprek van toen ontspannen voort.

Alle haast is verdwenen. Voor zover die er überhaupt was. Ik ben in Buna, bij Gaga een bekende van mijn fietstocht van vorig jaar. Het is bloedheet, mijn voeten zwellen op, maar ik maak nog geen aanstalte om te vertrekken. Koffie drinken, zwemmen, schrijven en door een nieuwe vriend op sleeptouw genomen worden om uitgaansleven van Mostar te verkennen. Als ik zin heb.

Ik verheug me op wat er komen gaat. Ik ben dolgelukkig dat ik mijn kleuterklasvriendinnetje over vier weken zie! En appen of Viberen op zijn tijd doet me goed. De moderne tijd met alle technologie en daarmee gepaard gaande verwachtingen kan overweldigend zijn, maar ik probeer een balans te vinden.

Oude vrienden, nieuwe vrienden en kortstondige ontmoetingen wisselen elkaar of. Contact en verbondenheid neemt vele verschillende vormen aan. Ik geniet en neem de tijd. Verdeel mijn tijd. Wandelen, kletsen, schrijven, wifi-en.

En Evatijd

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...