Planinarski dom Jezerce, een gloednieuwe onbemande hut die de hele zomer open is. Op goed vertrouwen kunnen wandelaars en andere bergsporters hier schuilen, picknicken en zelfs overnachten. En niet onbelangrijk, er is water. “Basecamp number two” kondigden de Tuzla boys vrolijk aan en begonnen zich te installeren.

Ik had wel door dat hun tas ongeveer net zo zwaar was als die van mij, maar ik ging ervan uit dat je daar nou eenmaal niet aan ontkomt als je de bergen intrekt. De spullen voor een week of een paar maanden blijven, los van eten, hetzelfde dacht ik. Dat had ik verkeerd gedacht.

Ten eerste hoefden de jongens slechts met volle bepakking naar de hut te lopen, vanuit daar zouden ze dagtochten maken. Dat tijdens de aanloop van de parkeerplaats naar de hut potten, pannen, schoenen, waterflessen, fototoestellen en weet ik het wat nog meer aan alle kanten los bungelend werd meegesleept, maakte dus niet zoveel uit.

hiking_via_dinarica_white_trail_bosnia_herzegovina_prenj
Op pad met de boys

Tochtenvoer

Ten tweede eten jongens, Bosnische jongens die een weekend of weekje in een berghut vertoeven meer en anders dan ik. Ik geef toe dat ik misschien een beetje schraal ben, polenta met vis en paprika beschouw ik als een diner, maar Zlatan en Damir bleven me telkens weer verrassen wanneer ze hun tassen openden.

Naast de gebruikelijke blikjes vlees vis, zakjes soep en pasta, kwamen er olijven, nootjes en dadels tevoorschijn. Maar ook een tube mosterd, talloze kruidenmengsels, een zak zout, een glazen pot Duo Penotti, koffie, suikerklontjes, rakija, vitaminepoedertjes en zelfs een doos verse eieren was heel boven gekomen. Dan heb ik het nog niet eens over het kookgerei gehad. Ik begon te begrijpen waarom ze ’s morgens zoveel tijd nodig hadden om alles in hun tassen te krijgen.

Fantastisch! Mijn verzameling praktische, lichtgewicht spulletjes woog evenveel als de chaos aan versnaperingen en frutsels van de jongens. Het grote verschil was dat de inhoud van hun tassen oneindig veel meer bijdroeg aan de gezelligheid dan de mijne. Toen Zlatan drie kaarsen uit het topvak haalde, kon mijn avond niet meer stuk. Met een grote grijns, krulde ik me op en nestelde me met mijn e-reader op de bank.

wandelen_via_dinarica_balkan_bosnie_herzegovina_prenj
Altijd een verrekijker meenemen!

Samen

“Good company is when you can be alone when you are together.” Ik begreep heel goed wat Zlatan bedoelde. Dat was precies waarom ik me zo fijn voelde. Ik ga het moeilijk krijgen als ik zo meteen weer alleen op pad ben, wist ik en dacht terug aan de dag dat ik Simon en het Rikavačko Jezero gedag zei. Het is een vreemde mix tussen heimwee en spanning. Het weer op jezelf aangewezen zijn en de onvermijdelijke, heerlijke stilte van het alleen zijn. Voor mij zowel het makkelijkste als het moeilijkste wat er is. Makkelijk omdat ik met niets en niemand rekening hoef te houden, behalve met mezelf. Moeilijk, omdat ik slechts rekening hoef te houden met mezelf.

De confrontatie die me kwetsbaar, maar sterk maakt.

Tot die tijd genoot ik dankbaar van het gezellige gekeuvel en de grappige gewoontes van de twee jongens.

In de hut.

“Let it happen”, hoe vaak ik het ook luister, ik krijg het niet uit mijn hoofd.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...