“Waar zijn je schoenen?” was het eerste wat mijn GSS redder me vroeg toen ik uit de prikkelbosjes omhoog geklauterd kwam. “These are my boots” antwoordde ik, waarop hij zei “no good!” “Do you have water?” vroeg ik op mijn beurt. “Water is 30 minutes” “no good”, grapte ik, maar hij leek mijn humor niet te begrijpen.

Soms ben ik het een beetje zat, dat gedoe om mijn schoenen. Net zoals het gedoe om het alleen zijn. “Sama?!” Zegt iedereen met precies dezelfde intonatie. Het is voor de meeste mensen hier onbegrijpelijk dat je zo’n lang stuk gaat lopen dwars door de bergen. De talloze gevaren worden keer op keer opgenoemd. Vervolgens kan met geen mogelijkheid meer de charme van het alleen trekken uitleggen. “Da da, maar samen is altijd beter” krijg ik standaard als antwoord.

Waar zijn je schoenen?

Als ze mijn FiveFingers zien, begrijpen ze het. Deze meid is gestoord, er zit een steekje los. Dit alles is zo nu en dan erg vermoeiend. Aan de andere kant heeft iedereen toch wel weer het beste met me voor. En die gekke schoenen zorgen uiteindelijk wel voor contact.

Benijden, nee dat doen ze niet. Behalve het clubje mountaineers misschien, maar die zijn veruit in de minderheid. Toch zijn het voornamelijk deze mountaineers die me streng toespreken als het op mijn schoenen aan komt. Het is gevaarlijk, onverantwoord en volgens sommigen zelfs onmogelijk. Als ik zeg dat ik al ruim 600 kilometer erop heb gelopen en de bergketens opnoem die ik ben overgestoken, zie ik bewondering voor de tocht, maar ze blijven hun hoofd schudden als ik naar mijn schoenen wijs. “Impossible, no good.”

Jump - spring - Prenj! BiH Via Dinarica
Spring – zweef – Prenj

Maar de stenen

“The stones” geen probleem, het is de bedoeling dat ik alles voel, dat is belangrijke informatie. En een gratis massage. “Yeah, but your ankles. You have no protection.” Die heb ik niet nodig, mijn spieren en pezen in mijn voeten, enkels en onderbenen worden steeds sterker, juist omdat ze de hele dag moeten werken. Ze beschermen me tegen het verstuiken. Ik heb het wel rustig op moeten bouwen, in het begin was mijn onderstel veel sneller moe dan nu.

Ze lijken er weinig van te geloven, maar laten het voor wat het is. Wanneer ze hun oververhitte, zompige voeten uit hun boots halen en opgelucht zuchten, kijk ik hen peinzend aan. Nee dit is een feestje. Maar het hoort bij het mountaineeren, afzien.

Prenj BiH Via Dinarica White Trail Bosnië en Herzegovina | Waar zijn je schoenen?
Pauze

No good?

Ik heb geen blaren gehad, geen bloedhete zweetvoeten en geen verstuikte enkels. Het enige nadeel van mijn FiveFingers is dat ik geen sneeuwvelden aan durf. Maar goed, die ben ik nagenoeg niet tegen gekomen.

Er zijn op zich wel wat redenen te noemen waarom FiveFingers “no good” zouden zijn. De kans dat ik een teen breek is aanzienlijk groter dan in stevige bergschoenen. Grappig genoeg ben ik al twee wandelaars tegen gekomen die een bloedende kapotte teennagel hadden, omdat ze hun voet hadden gestoten terwijl ze op slippers naar het toilet liepen. Tja, het is anders lopen op minimalistische schoenen. Zeker wanneer je gewent bent overal tegenaan te kunnen schoppen.

Prenj PD Jezerce BiH Via Dinarica White Trail | Waar zijn je schoenen?!
Ze vertellen hoe het zit

Pas op de plaats

Als ik weer eens een van mijn tenen stoot, is dit een signaal voor me. Meestal ben ik dan moe of te gehaast. Pas op de plaats (lees, de pijn weg stampen) en aandacht voor mijn voetplaatsing is de enige oplossing.

Het andere nadeel zijn de slangen. Er is hier een zeer giftig exemplaar, de Poskok. Een beet van dit dier kan dodelijk zijn, je moet je binnen enkele uren laten behandelen. Nou is dit an sich al problematisch genoeg gezien het gebrek aan bereik en efficiënte bergredding. Het is een risico voor elke bergsporter, maar zware leren bergschoenen bieden absoluut meer bescherming dan mijn stoffen FiveFingers.

Kritische mountaineers

Vreemd genoeg worden deze twee redenen nooit door de kritische mountaineers genoemd. (Behalve door Stipe en Lorenć.) Nee, de meesten zeggen slechts dat het onmogelijk is vanwege het terrein en het gebrek aan bescherming bij de enkels. Best, zeg ik dan schouder ophalend, omdat ik vind dat ze niet weten waar ze het over hebben. Dat valt meestal niet in goede aarde. “As a guide, I won’t allow you on my tour with those shoes.” Nou, dat is dan nóg een goede reden om alleen op pad te gaan.

Ik ben eigenwijs en ik moet goed oppassen. Dat zal ik zeker blijven doen. Mijn FiveFingers helpen me daarbij.

Ik geloof in het natuurlijk lopen. Het maakt me sterker en bewuster. Het is lastig dat zo weinig mensen me begrijpen, maar het is ook wel weer grappig dat mijn schoenen zoveel verbazing opwekken. Of ze me nu gestoord, grappig of stoer vinden, maakt in feite weinig uit. De boodschap die in ieder geval wel overkomt is dat ik het op mijn manier doe en anders niet.

Waar zijn je schoenen? Wandelen door de bergen op FiveFingers (Spyridon MR)
FiveFingers on the rocks

4 Reacties

  1. Je geniet nog steeds Eva, en heb je nog steeds eten en drinken genoeg? Je komt toch steeds mensen tegen, maar die slangen daar heb ik het niet op. Wel goed uit kijken. kus oma.

  2. Ja die vooroordelen zijn er nog steeds v.w.b.het schoeisel. Ook in de meeste (outdoor)winkels worden nog steeds van die onhandige zware bergschoenen aangeprezen en verkocht. Heb er ook jaren op gelopen telkens met blaren thuiskomend. Trail-schoenen met zero of minimalistische drop, nog nooit problemen mee gehad en geen blaren mee opgelopen. Dus Eva goed bezig en blijf hier op voortgaan en de mensen verbazen dat dit wel mogelijk is.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...