Het is onvermijdelijk, de gesprekken over mannen. De “niet te doens”, “OMG’s” en “he’s just not that in to you’s” vliegen je om de oren. Soms letterlijk. Heerlijk! Hier kan ik zo van genieten. Met een vriendin op het terras de afgelopen drie maanden doornemen. Nog heerlijker als je hier twee weken de tijd voor hebt. Dan komen er steeds meer en steeds smeuïgere verhalen naar boven. En als die op zijn, creëren we nieuwe.

“Het zou toch leuk zijn als we op zijn minst één man kunnen liken.” “Deze?” “Nee, die snor kan echt niet.” “Hij heeft wel een Porsche.” “Dat vind ik juist een afknapper.” “Hoezo?” Mengt de Nederlandse eigenaresse van het restaurant zich in het gesprek. “Als ik een Porsche had, zou ik het ook van de daken schreeuwen.” “Echt?” “Ja, je wilt toch iemand regelen?” Hmm, oja daar gaat het uiteindelijk om. Iemand regelen. Pfff.

Vervolgens proberen we een gevat antwoord terug te sturen naar de jongen van de hut die ons zojuist een foto van zijn schaduw heeft gestuurd. Omdat we vergeten waren een foto van of met hem te maken, probeerden we alsnog een foto via WhatsApp te krijgen. Nadat hij een prachtige foto van het “zwembad” bij de hut had gestuurd, grapten we waar hij dan op die foto was. “Holding the phone” en we kregen een foto van zijn schaduw. Wat zeg je dan terug?

Eén grote vleesmarkt. Vermakelijk, grappig en treurig. Een tinderende vriendin die een screenshot met profielfoto van mijn ex doorstuurt. “Haha, heb je ‘m geliked?” Maar er komen ook niet vrijgezelle mannen voorbij. Mannen waarmee een van je vriendinnen net mee is gaan samenwonen. Wat doe je dan?

Ik weet niet of ik me in deze wereld wil begeven, maar in hoeverre is Tinder anders dan de werkelijkheid?     Misschien minder romantisch, maar keuren we niet altijd? Of speelt er in “het echt” een irrationele aantrekkingskracht een rol? Eentje die je eisenlijstje zonder pardon te niet doet. (Mag niet meer bij zijn ouders wonen, minimaal 10cm langer dan ik, houdt van kamperen.)

Vooralsnog ontmoet ik genoeg leuke mensen, mannen, op een spontane manier. En ik heb geen zin in dat gedate. Dat gedoe. Misschien ben ik bang voor afwijzingen, maar zelf iemand afwijzen is ook niet makkelijk. Nee, voor nu is het vermakelijk om samen te swipen, te lachen om de bizarheid, maar als ik erover nadenk, word ik er een beetje verdrietig van. Waar zijn we toch met zijn allen naar op zoek? Zijn we niet al veel eerder iets veel belangrijkers kwijtgeraakt? De echtheid..

We bestellen Calamares, want we zitten tenslotte op een eiland in de Adriatische zee. Knabbelend op een ringetje octopus (of inktvis – is er een verschil?) swipen we door. “OMG, ik dacht dat ík droog haar had!” “Neeee, niet weg doen. Hij is best leuk.” En de langharige Ante mag blijven.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...