Ik blijf nog even liggen en laat de zon mijn tent ontdooien. Vanmorgen werd ik wakker in een krakende, witte tent. Móói! Mijn adem maakt wolkjes die druppels achterlaten op het binnendoek. Bevroren druppels hangen boven mijn hoofd. In het bos is het warmer, maar midden op het veld mooier, vind ik.

De kou laat me niet koud. De kou bepaalt mijn ritme. De lengte van de rustmomenten en de invulling ervan, de wandeldagen en de nachten, ze hangen samen met de buitentemperatuur. Mijn energie gaat op aan warm blijven. De kou, het weer en dus eigenlijk de natuur bepaalt. Of ik nou wil of niet.

Als ik helemaal los laat wat ik graag had willen doen, of vind dat ik zou moeten kunnen, dan kan ik zo uren voor me uit zitten staren. Dromen, dommelen, dutten. Is dat erg? Is dat wat ik nodig heb? Of is het simpelweg het enige waar ik nu toe in staat ben? Het maakt niet uit, het is wat het is.

Trage trekking

Ultieme traagheid. Vermoeidheid. Ik forceer mezelf nergens toe. Ik doe wat ik wil doen wanneer ik wil. Ik loop wanneer ik wil lopen, ik eet wanneer ik wil eten. Ik droom, dommel, dut. Ik lees wanneer ik wil lezen en als ik na één bladzijde in slaap val, slaap ik. Ook als het buiten nog licht is. Klinkt makkelijk, luilekkerland. Maar eerlijk, het kost me nog best veel moeite. Loslaten en overgeven.

Tal van verhalen, ervaringen en hilarische momenten staan slordig in mijn dagboek neergepend. De chaos groeit, belevenissen gaan door, berichten, e-mails, opdrachten voor artikelen, het gaat door. Loslaten. Dat is wat ik probeer. Dat is waar de kou me toe zet. Warm blijven, dromen, dommelen, dutten.

Het gras is wit. Mijn tent kraakt. Mijn adem maakt nog steeds wolkjes. Ik trek mijn drie slaapzakken over mijn hoofd en draai me nog een keer om. Waarom ook niet?

IJs op tent
IJs op tent

2 Reacties

  1. Prachtige ervaring. Geniet er van. Dit is wat ik me voorstel bij totaal leven. Dit zijn momenten die je niet zo snel meemaakt als je in een Vinex-wijk woont en naar je kantoorbaan gaat en de kinderen eerst naar school moet brengen.. Een ijzige tent en een bos met allerlei onbekende geluiden. Do not mind the mind! Geen zorgen! In deze ervaring waarin je heel bewust bent kan je je de gedachtespinsels mooi waarnemen. Als je er getuige van bent zal je zien dat alle gedachten passeren. Ze komen en ze gaan. Dit is ook niet bepaald een “Vinex-wijk ervaring”.

  2. Dit is wat de mens vergeten is, het eigen ritme eren.
    Inkeren kan alleen dan, de tijd om op te veren kondigt zich vanzelf aan.
    Wat een prachtige foto’s hebben de ijzige toestanden opgeleverd.
    Gelukkig maar dat je 3 slaapzakken ter vervoeging hebt, jeetje wat is het koud.
    Blij met de warmte in mijn eigen huisje, wens ik je warmte van binnenuit.
    Ik vind het moedig…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...