Pelgrimeren in Duitsland: Jakobsweg, twee vrouwen, het taartencafé en de oude molen

Afgelopen week heb ik een stuk van de Santiago de Compostela in Duitsland gelopen, de Saarländer en de Pfälzer Jakobsweg. Ik heb altijd gezegd dat het mij niets lijkt, naar Santiago lopen, dat ik liever trails dwars door de natuur, of beter nog, door de bergen loop, maar ik kan niet ontkennen dat de pelgrimsweg me ook nu weer een bijzonder gevoel geeft. Door me op deze oude, heilige weg te begeven hoor ik eventjes ergens bij. Dat ik in tegengestelde richting loop, maakt blijkbaar niet uit. Voor één weekje word ik ontvangen als een heuse pelgrim.

Bij Saarbrücken liet ik de rivier achter me, omhoog, de heuvels en terug de velden in. Na regen komt zonneschijn en na het platteland komen de heuvels. De dalen doen de pieken beter uit komen. Overvallen door een mengeling van vreugde en verwondering stond ik bij het eerste uitzicht met een ondenkbaar grote grijns om me heen te kijken. Vreugde, omdat er zich een lieflijk, golvend groen landschap zich voor me uitstrekte. Verwondering, omdat het keer op keer weer gebeurt dat een uitzicht, een zonnetje, een moment me zo ontzettend gelukkig kan maken. De intensiteit neemt niet af.

Santiago_de_compostela_duitsland
Schelpen volgen

Ik ben waar ik wil zijn

Toen ik een paar weken geleden routes en GPS-tracks verzamelde, had ik me natuurlijk een voorstelling gemaakt van hoe het zou zijn. Het is onmogelijk om zonder verwachtingen op pad te gaan, denk ik. Toch weet je nooit hoe het daadwerkelijk zal zijn. Hoe het eruit ziet, hoe je je voelt. Een globaal plan, een globale route en richting, een globaal idee van hoe ik het denk aan te pakken, samen met een vertrouwen dat het, ongeacht hoe het uiteindelijk zal uitpakken, goed zal komen. Ik ben waar ik wil zijn heeft niet eens betrekking op een specifieke plek. Ik ben onderweg, ik beleef, ik leef. Elke dag is een verrassing, maar ook een bevestiging. Een bevestiging dat dit is waar ik me goed bij voel. Dat dit is wat ik wil. Ik ben waar ik wil zijn.

Wolken_Mandekbachthal_duitsland
Mandekbachthal
Windmolen_in_groen_en_blauw_landschap
Langs de weg is het ook mooi

Toeval of geluk?

Vaak lijkt iets te mooi om waar te zijn. Puur geluk of bizar toeval, maar als dat zo zou zijn, dan zou ik al ruimschoots aan mijn quotum zitten. Dan zou ik inmiddels zeker te weten door mijn portie geluk heen zijn. En toeval, tja daarvoor gebeurt het me simpelweg te vaak dat ik mezelf gelukkig prijs. Dagelijks kruizen er bijzondere mensen mijn pad. Inspirerende gesprekken, bizarre ontmoetingen, gastvrije vreemdelingen.

Het zijn deze voorbijgangers die mijn reis kleur geven. Een extra glans. Omdat ik net zo goed een voorbijganger en vreemdeling ben, zullen zij mij net zo goed moeten vertrouwen wanneer ze de deur voor mij openen. Ze geven mij een kijkje in hun leven. En dát vergt moed. Het vergt moed en schept vertrouwen. Een contact dat beide kanten op werkt. Uiteindelijk zijn we allemaal kwetsbaar.

Biergarten_duitsland
In de biertuin schuilen voor de regen

Twee vrouwen

Gefocust op water en gras, liep ik tegen het einde van de dag een klein dorpje in. De twee vrouwen die daar hun hond uit lieten, had ik niet bewust in me opgenomen. Geen bruikbare informatie, ik wilde mijn dorst lessen en had een plek voor mijn tent nodig. De twee vrouwen hadden mij daarentegen wel bewust waargenomen. Een om zich heen speurende vrouw met een enorme tas. Op de Jakobsweg. “Waarschijnlijk zoekt ze een slaapplaats”, had de ene vrouw tegen de andere gezegd. Hun hond sprong op me af. “Kunnen we je ergens mee helpen? Waar loop je heen? Loop je de Jakobsweg? Waar slaap je?”

Voor ik wist zat ik bij de twee vrouwen in de auto. Monika en Ruth wonen in een dorpje in de buurt. (Met de auto is alles in de buurt). Monika, zelf een fervent wandelaar wist precies hoe heerlijk het kan zijn om onbaatzuchtige, gastvrije mensen te ontmoeten. Blij dit nu op haar beurt aan iemand terug te kunnen geven, wees ze me de weg naar de logeerkamer. Een prachtig zelfgebouwd huis met een tuin vol kruiden en groenten en kasten vol boeken. Kookboeken. Ik viel weer eens met mijn neus in de boter. Monika vertelde over haar omzwervingen terwijl ze de ene lekkernij na de andere op tafel zette. Schäfekäse uit de oven, zelfgemaakte rabarbertaart, heerlijk stevig Duits brood én een ijskoud biertje. Heerlijk!

Twee vrouwen
Warm welkom

Het taartencafé

De volgende morgen kreeg ik een lift terug naar de Jakobsweg, waar ik fris en fruitig mijn weg vervolgde. Kleine klimmetjes, kerken en nog meer uitzichten. Een ontzettend mooie wandeldag door het Duitse Saarland, door het Mandelbachtal langs de Blies naar Altheim. Net niet voor de regen kwam druipend bij een gezellig cafeetje aan. Een café met taarten en een tuin. De eigenaresse, Beate, kwam naar buiten om me te verwelkomen, een beetje verward liep ik achter haar aan. Zou ze elke wandelaar zo warm begroeten? Een praatje, een biertje, rabarber sekt, taart en jahoor, een slaapplaats. Mijn tent mocht ik in de tuin opzetten.

Het taartencafé is alleen open wanneer Beate er zin in heeft. Het is geen extra inkomstenbron, maar een hobby. Vreemd genoeg is de regio niet populair onder toeristen, zo nu een dan een pelgrim, maar het zijn voornamelijk locals die komen buurten. En taart eten. Ik, duidelijk geen local, kon niet ongezien voorbij lopen. Laat staan op het terras plaats nemen. Nee, ik moest erbij komen zitten en mijn verhaal vertellen, in het gastenboek schrijven en besluiten hoe ik mijn steak het liefst eet, want “je eet toch met ons mee?!”

In het gastenboek ontdekte ik niet de enige overrompelde voorbijganger te zijn. Beate en haar man worden gehuld om hun warme onthaal in het gezellige taartencafé. Dat is het mooie wanneer je hobby echt alleen een hobby is, dan doe je iets puur voor plezier en anders niet.

Saarländer_Jakobsweg_Bliesen
Saarländer Jakobsweg, Bliesgau

De oude molen

Ontmoetingen geven me energie, maar ik heb af en toe een avondje rust nodig. Tijd voor mezelf en tijd om ervaringen te verwerken. Niet weten wat de dag zal brengen vind ik fijn, omdat ik niets hoef. Ik kan op het moment beslissen wat ik doe, waar ik heen ga en waar ik blijf. Inmiddels kost het me geen energie meer, of in ieder geval veel minder, dat ik dus ook niet weet waar ik zal slapen. Ik weet uit ervaring dat je altijd wel een plekje voor je tent vindt. Mits je niet bij een stad in de buurt bent, zoals de laatste dag langs de Saar..

De derde dag op de Jakobsweg ontmoette ik een vriendelijk echtpaar die ergens in het bos, het Pfälzer Wald, hout aan het hakken was. Vanuit het lieflijke, glooiende Saarland belandde ik in het bosrijke Rheinland Pfalz. Landschappen die geleidelijk of soms heel plots veranderen is één van de mooiste aspecten van lange afstanden lopen. Te voet leer je een land geweldig goed kennen. Later ontdekte ik dat ergens deze dag ik ook de magische 1000 kilometer bereikte. Het gaat me niet om zoveel mogelijk kilometers lopen, maar het geeft toch een bijzonder gevoel, zo’n afstand. En dit is nog maar het begin… Althans zo voelt het.

Bostunnel
Bostunnel

Hilster Mühle

Maar dat echtpaar nodigde me uit voor een kopje koffie bij hun thuis. In hun zelfgebouwde huis. Het taartencafé-stel in Altheim, de twee vrouwen en nu het houthakkoppel, allen wonen in een smaakvol, zelfgebouwde woning. Wellicht krijg ik nu een vertekend beeld dat veel Duitsers huizen kunnen bouwen. En dat mensen die zelf hun huis bouwen graag mensen uitnodigen. Het maakt niet uit. Ik had wel zin in een kop koffie en vond het leuk om hun spontane aanbod in te gaan.

Het houthakkoppel vertelde me dat mijn route door een mooi dal zou afdalen waar ik een oude molen, de Hilster Mühle zou vinden. Deze oude molen is niet meer in bedrijf, maar wordt nog steeds bewoond door een vriendelijk oud echtpaar. Ongetwijfeld kon ik daar ergens mijn tent opzetten. Zo gezegd, zo gedaan. Inderdaad, wat een mooi dal. Heel knus, landelijk en kleurrijk.

Zo vond ik na een reeks ontmoetingen een plekje waar ik even alleen kon zijn. Een kampeerplek naast de oude molen met een picknicktafel en een kabbelend stroompje in de avondzon. Dat maakt me zo gelukkig. En wanneer je denkt dat alles te mooi is om waar te zijn, word je verrast met nog meer fijnheid. De warmte van de eerste zonnestralen dwars door het tentdoek heen voelen bijvoorbeeld. Heeeerijk!

Pfälzer_Jakobsweg_duitsland
Pfälzer Jakobsweg bij Hilster
Hilster_muhle_pfalz_jakobsweg
Bij de Hilster Mühle

Het gaat maar door

Dingen die fijn versterken elkaar, trekken elkaar aan. Positiviteit werkt als een magneet. Het trekt andere positieve deeltjes aan. Dan is het dus eigenlijk geen magneet, die trekt juist tegenpolen aan, toch? Hoe dan ook, heerlijkheden blijven elkaar opvolgen en zorgen ervoor dat wanneer de route eigenlijk net iets te weinig onverhard of net iets teveel vlak gaat, dat niet zo erg is. De rest is immers fijn. Bovendien, het blijft een pelgrimsweg, geen  nature trail.

Vlak voor ik de Jakobsweg verliet, belandde ik op een groepenverblijfplaats-kinderkamp-conferentieoord. Mijn tent opzetten zou me 21,50 kosten, dus dat was geen optie, maar een groep verpleegkundestudenten die daar een week lang seminars volgden, nodigde me uit een hapje mee te eten. BBQ. Met een buik vol worst en een tas vol proviand verliet ik het evenementen-terrein en daarmee de Jakobsweg.

Pelgrimeren is leuk en inspirerend, de ontmoetingen met mensen blijven bijzonder en het geslingerd langs kerken en kruisen, heeft iets rustgevends. Ontspanning en iets van bezinning. Rust.

En nu is het tijd om echt echt terug de natuur in te gaan. Schwartzwald, ik kom eraan!

SPULLEN UITSTALLEN
Inpakken

2 Reacties

  1. Fijn dat je die prettige kant van pelgrimeren hebt ontdekt, de ontmoetingen met mensen onderweg. Ik herken in verhaaldat ik het ook geweldig vond om nieuwe mensen te leren kennen, maar dat ik evengoed de behoefte had om alleen te zijn. Soms moet je gewoon weer bij jezelf uitkomen….. nou, buen camino verder!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...