But what about you?

Take a card. Answer one of the questions: write your deepest feelings on the card, or use stamps.

Ik schrok van deze vraag. Zonder bijzondere verwachtingen ging ik naar de tentoonstelling Munch: van Gogh in het van Goghmuseum. Ik wilde graag de bekende werken zien, maar verder had ik me nooit echt verdiept in deze schilders. Nietsvermoedend liep ik naar boven en las de quotes op de muur bij het trappenhuis. Naast het maken van schilderijen, hadden Munch en van Gogh blijkbaar ook veel geschreven. De thema’s en emoties an sich, zijn niet uniek. Liefde, angst, spiritualiteit, de dood. Toch wisten de quotes me stuk voor stuk te raken. Wellicht zelfs meer dan hun schilderijen. Door de herkenbare onderwerpen en door de manier waarop de twee kunstenaars zich uitdrukten, zijn zij nu nog steeds in staat om tot mensen door te dringen.

Nieuwsgierig liep ik verder tot ik de vraag las: “But what about you?” Abrupt stond ik stil. Hoezo, what about me? Ik kom hier om naar kunst te kijken, ik hoopte even niet na te hoeven denken! Helaas, hoofd ging aan. Terwijl Munch en van Gogh hun ideeën en gevoelens direct naar het hart probeerden te sturen, liep ik daar rond met een hoofd vol gedachtes. Ik keek om me heen om te zien of andere mensen iets opschreven. Waar halen al die mensen de inspiratie vandaan? Dacht ik ongelukkig. Tot mijn grote opluchting bleken er geen lege kaartjes meer te zijn, ik wist de dans te ontspringen. Een maand later ben ik een tweede keer naar de tentoonstelling gegaan, ditmaal om de schilderíjen op me in te laten werken.

What are you afraid of?

Toen ik twee maanden geleden deze vraag las, kon ik alleen maar denken Mezelf! Ik was bang om mezelf te verliezen, bang om gek te worden, de controle kwijt te raken en uiteindelijk werd ik bang voor angstaanvallen.

Als klein kind was ik bang voor mannen (ooms) met prikkende baarden die je op verjaardagen gedag moest zoenen. Of mannen (opa’s) die veel te hard knepen als ze je een hand gaven. Verder vond ik boerderijdieren eng, omdat die van je verwachten dat je ze komt aaien en het niet accepteren als je dat niet doet. Heel veel dingen vond ik spannend, ik was vrij schuchter en misschien wel wat angstiger dan andere kinderen, maar waar ik écht báng voor was, waren spinnen en honden. En de monsters onder mijn bed.

Die spinnenfobie is nooit verdwenen en van honden ben ik nog altijd geen groot fan. De loslopende honden in Roemenië hebben me tijdens mijn fietstocht daar, heel wat hartkloppingen bezorgd. Toch laat ik deze angsten mijn leven niet beheersen. Net zo min als de beren in Slovenië, die ik daar wel degelijk op de weg tegen had kunnen komen, dat zullen doen. Ik ben me bewust van mogelijke gevaren, bijvoorbeeld tijdens een fietstocht of een beklimming, dus maak ik een afweging. Hoe groot is de kans dat… Is het het waard? Is wát het waard? Waarom doe ik dit? Waarom wil ik dit? Overigens zijn beren of honden voor mij niet de grootste bedreiging, dat ben ik nog altijd zélf. Ik vind het namelijk veel moeilijk om over ‘mijn doel’ na te denken, dan over eventuele risico’s, bedreigingen en gevaren.

Veel mensen vragen mij of ik niet eng vind om alleen te reizen. Nee, dat vind ik niet eng. En ik ben ook niet bang om me eenzaam te voelen. Ik vind het prettig om alleen te zijn en heb het nodig om tot rust te komen. Ik ben juist bang om anderen teleur te stellen, dat als ik een fout maak, ik niet goed genoeg ben. Ik worstel met een diepgewortelde angst om afgewezen te worden, omdat ik niet de moeite waard ben of blijk te zijn. En hierdoor laat ik mijn leven helaas wél beheersen. Ongemerkt is het gaan bepalen hoe ik mijn leven leef.

Een voor de hand liggende oplossing is ervoor te zorgen dat je zélf álles perféct onder controle hebt. Maar of je dáár nou gelukkig van wordt, is natuurlijk maar de vraag. Hoe je het beter kan doen is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Claudia de Breij heeft een boek geschreven het nemen van een geit en leven voor gevorderden, met als belangrijkste ingrediënt: humor. Humor, een beetje zelfspot en af en toe eens flink de slappe lach krijgen, dat relativeert voor mij veel angsten.

Gelukkig maar dat er geen kaartjes meer waren, ik zou niet weten hoe ik dit verhaal moet samen vatten in een paar regels – ‘my deepest feelings’. Waarschijnlijk had ik dan de stempel met ‘de schreeuw’ gebruikt.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...