Ik ben niet de enige, maar komen we er samen wel uit?
De Chicks Love Food hamburger staat symbool voor perfectionisme, controledrang en de belevingswereld van waaruit wij redeneren en aannames doen. We hebben het over dode plantjes die we water blijven geven en het dunne ijs waar we ons op begeven. Over schrijvers die ons proberen te helpen met verhaaltjes over geiten en adviezen als ervaringsdeskundige in hun zelfhulpboeken. We zijn niet de enige is een troost en tegelijkertijd frustreert het. Het onmogelijke, machteloze gevoel dat we de wereld om ons heen niet kunnen veranderen en dus maar moeten leren loslaten. Rugzakjes met overbodige ballast bij de bushalte laten staan. Leven in het nu, mindful voor die fluitketel wachten tot het water kookt.
We proberen ons te vervelen, maar zijn te verzadigd. Te vol om stil te kunnen zitten. Te onrustig zonder telefoon. Overrompelt door de mogelijkheden en keuzes die je geacht wordt verstandig te kunnen maken. Verwachtingen die continue op de loer liggen en je beletten van je vrijheid en het moment te genieten. Het is nooit gewoon goed, het is nooit gewoon genoeg. We maken onszelf wijs dat we altijd beter kunnen – moeten – zouden – willen. Om doodmoe van te worden. En dan vragen we ons af of dit het nou is. Is dit het dan? Blijft het zo? De rest van mijn leven?! De midlifecrises heeft zich verschoven naar de generatie van de dertigers, een quarterlifecrisis. Dus voeren we gesprekken waar we zinnen aan elkaar rijgen met metaforen, clichés, quotes en levenslessen van anderen.
Maar gelukkig zijn we niet alleen. En niet de enige. Toch zou ik graag mijn immuniteit in willen zetten.