Ik noem haar “mijn oudste en langste vriendinnetje”, maar ze is niet de langste en oudste van mijn vriendinnen. We kennen elkaar vanaf de kleuterklas, ik ken haar al zo lang als ik me kan herinneren. We hebben samen leren lezen en schrijven en hebben elkaar leren lezen en schrijven. Of eigenlijk was Caroline altijd de juf, maar ik denk dat je van juf zijn ook heel veel leert. Nog voor we de in de klas woorden leerden die uit meer dan één lettergreep bestonden, dicteerde Caroline al woorden zoals “zaklamp”, die ik dan foutloos probeerde op te schrijven. Het was eigenlijk een beetje gemeen, want we hadden de Z nog niet geleerd. Ik vermoedde al wel dat het een instinker was, dus schreef het met een C.
Gisteren kreeg ik van haar een gedichtje voor het slapen gaan:
ook zonder monden zingen wij
in onze buik kunnen wij zingen
in onze slaap kunnen wij zingen
in onze grond kunnen wij zingen
maar er is een bloem door
onze huid gestoken
en wij gillen
hem in
bloei
van Martijn Teerlinck
Opvrolijken
Jaren geleden heb ik Caroline weten op te vrolijken door haar mijn meest schaamtevolle moment op te biechten. Ik heb haar verteld dat ik ooit in een Duitse bakkerij, zo’n stinkende scheet gelaten, dat ik mijn toenmalige vriend niet durfde tegen te spreken toen hij dacht dat het gehandicapte kind voor ons in de rij deze misselijk makende stank had geproduceerd. De daarop volgende acht uur in de auto naar huis heb ik doodsangsten uit gestaan voor het moment dat ik door de mand zou vallen. Of uit de auto geslingerd zou worden… Hoewel het gedichtje van Martijn Teerlinck me niet dubbel doet klappen van het lachen, vrolijkt het me op. Opvrolijken is eigenlijk een veel te luchtig woord om het intens diepe gevoel van mijn glimlach te beschrijven. Het voelt als… vriendschap.
Contact
Onvoorwaardelijk
Lachen en huilen
Diep
Oprecht
Herkennen en delen
Inspireren
Energie
Steun
Bewonderen
Compassie
Samen
[…] that “I would be in his heart forever”. With a smile on my face and a ‘singing belly’ I continued my journey through Bosnia and […]