Verwonderd keek ik de kamer rond, een keurig opgemaakt bed met een stapeltje handdoeken en een washandje op het voeteneind. Een nachtkastje met een bedlampje en een minivaasje met bloempjes uit de tuin erop. Een eigen wasbak, een privébalkon, een loeiende verwarming en een prikbord vol mooie, met zorg uitgezochte spreuken om me op te beuren. Ik ging een weekendje logeren bij een vriendin in de bossen, een paar daagjes bijkomen bij nimf Sytske en haar ridder Joris.
De zondag was een sprookjesachtige zondag-zondag. Uitslapen, samen ontbijten met eitjes van kippen uit de tuin en verse jus, boekje lezen, taart bakken, gesprekken bij de open haard, schaatsen op tv, uitgebreid koken en ’s avonds met een dekentje op de bank film kijken. Ik geloof dat het weken, zo niet maanden geleden is geweest dat ik het gevoel had dat ik even niet na hoefde te denken. Afgelopen zondag lukte het me om rust te vinden terwijl ik bezig was. Het gaat er misschien niet eens om wat je doet, maar hóé.
Buiten zijn helpt. En kippen in de tuin ook.
“SNEEUW!!!” hoor ik Sytske ergens aan de andere kant van het huis roepen. Met een grote grijns komt ze de woonkamer binnen, er ligt sneeuw én het is Valentijnsdag. In de studeerkamer ligt een cadeautje dat Joris daar verstopt heeft, alleen de sleutel van de kamerdeur is zoek… Met een bijna ongeduldige nieuwsgierigheid begint ze de woonkamer af te zoeken naar de sleutel. Ik doe nooit iets met Valentijn en Sytske en Joris normaal gesproken ook niet. Juist daarom is het zo leuk dat hij dit jaar een grote bos rode rozen voor haar heeft gekocht. Een bos die eigenlijk net iets te chic is voor het huis, maar juist daarom dus zo leuk.
Ik vind het mooi als mensen praktisch zijn ingesteld. Ik vind het leuk om te zien hoe mensen buiten de stad wonen, werken en leven. Niet teveel overbodige luxe en niet vies zijn van de handen uit de mouwen steken. Wellicht idealiseer ik het, maar ik kom tot rust in een dorp waar de winkels op zondag gesloten zijn. Waar je binnen een straal van tweehonderd meter bossen en heide om je heen hebt. In een huis waar je met een dekentje op de bank of op de stoel voor de open haard zit. Waar je op zondag avond hertenstoof eet en de zondag vooral de zondag laat zijn. Extra mooi vind ik het als praktisch ingestelde mensen wel van deze tijd zijn en bijvoorbeeld met Valentijn een bos rozen of doosje bonbons voor hun praktisch ingestelde vriendinnetje kopen.
Een vriendinnetje dat op haar beurt de logeerkamer tiptop in orde maakt, niet alleen praktisch door handdoeken en douchegel klaar te leggen, maar er alles aan doet om je welkom en thuis te laten voelen. Maandag en dinsdag was ik alleen in het grote huis, nagenoeg alleen aan het wandelen op de Utrechtse heuvelrug en zat ik alleen op de bank een boek te lezen. Maar eenzaam heb ik me niet gevoeld.
Komt het doordat ik leef in een waan? Me laat leven door wanen? Wanen van welvaart, overvloed, luxe en maakbaarheid die slechts leiden tot schaarste? Een schaarste die ik zie verdwijnen als het leven eenvoudiger wordt. Wanneer mensen stil staan bij de dingen die er echt toe doen.
Zonder verwachtingen.