Een aantal jaar geleden ben ik begonnen met voetenfoto’s maken. Dit idee heb ik gejat van een stel vrienden die een beetje gekscherend in plaats van landschaps- en sfeerfoto’s, foto’s van hun voeten maakten. Ze voegden er teksten bij als “voeten in Limburg”, “voeten op Lowlands”“voeten op de camping”, “voeten in de kroeg”. Dit was nog voor de opkomst van Facebook en ver voor de selfie-hype.

Dat je op Facebook en Instagram tegenwoordig struikelt over de voetenfoto’s en ze zelfs zijn omgedoopt tot Footfies, zie ik als een positieve trend. Achter iedere foto-post zit een verhaal dat iemand blijkbaar graag wil delen. Ik denk dat het inspirerender is om naar de boodschap te luisteren, dan het verkozen het middel te bekritiseren.

Inmiddels heb ik een aardige voetenfotocollectie opgebouwd en ik zou wel kunnen stellen dat mijn voeten steeds meer voor me zijn gaan betekenen. Wat ik in eerste instantie als vanzelfsprekend beschouwde, namelijk dat je de hele dag van hot naar her rondbanjert, sta ik nu veel vaker stil bij de dienst die mijn voeten mij bewijzen.

Het is me opgevallen dat mijn voeten me van alles proberen te vertellen, ze geven continue signalen af. Over het algemeen zijn die in strijd met mijn wil, waardoor ik vaak het gevoel heb dat mijn voeten de boel lopen te saboteren. Alsof ze weten dat ik afhankelijk van ze ben, lijken ze hier te pas en te onpas misbruik van te maken door mij hardhandig op mijn plaats te zetten als het hen weer eens niet zint.

Vermoeiend. En een strijd die ik niet kan winnen. Dus heb ik het over een andere boeg gegooid. En wat bleek nou, die trouwe dienaren van mij, wilden niets liever dan mij van hot naar her laten rondbanjeren, zolang ik ze bij mijn avonturen zou betrekken. Ze vonden het niet eerlijk dat ik ze al het zware werk liet opknappen, zonder dat zij er ook maar een glimp van konden opvangen. Sterker nog ik stopte ze weg stinkende, knellende omhulsels waar ze niets anders konden dan zich diep ongelukkig voelen.

Geen wonder dat ze zich gingen verzetten. Zweten, blaren, ingegroeide teennagels, ontstoken peesaanhechtingen waren niet bedoeld sabotage, maar een schreeuw om aandacht. Toen zelfs dat niet genoeg bleek te zijn om de boodschap over te brengen gingen ze over naar grover geschut, ze betrokken mijn enkels, onderbenen en knieën en vormden een pact. Een noodkreet.

Het kan ze werkelijk niets schelen wat ik vind en al helemaal niet wat ik denk dat anderen vinden. Als jij de Balkan over wilt lopen, de voettocht van je leven wilt maken, dan willen wij dat ook beleven. Wij helpen je bewegen als jij ons deel van je tocht maakt. Zodoende. Pas op de plaats. Ik luister. Ik zal jullie de ruimte geven en ik zal jullie voortaan betrekken en belonen. Mijn zware bergschoenen wissel ik in voor mijn lieve, lichte FiveFingers en sandalen.

Mijn voeten maken mijn avonturen mogelijk, mijn voeten geven hun grenzen aan. Ze zetten me af en toe op mijn plaats en het zijn mijn voeten die me helpen niet te hard door te draven. Daarom wil ik deze zomer samen met mijn voeten de Via Dinarica lopen. Want als ik het goed heb gezien, staan mijn voeten net als ik, te trappelen om op pad te gaan.

Ode aan mijn voeten
Ode aan mijn voeten

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...