Een bijdrage van Jeroen, oftewel Fons.

Ik ben net terug uit Fontaine Bleau met 14 leerlingen van onze school. Buitenleven, boulderen en bewondering voor de kleine dingen stonden centraal.

Er worden een 7tal korte inleef reizen georganiseerd voor jongeren van 16-17 jaar waaruit ze kunnen kiezen uit een mix van cultuur, natuur, sport en avontuur. Samen met Pieter-Jan bieden wij een kampeer en avontuurlijke reis aan. Jongeren die gewoon zijn om zogezegd alles te hebben, laten zien dat je met bijna niets fantastische ervaringen kunt beleven. Centraal een Boulder, een rots overwinnen met je eigen kracht en behendigheid. Zoals het leven ook vol gezaaid is met kleine en soms grotere obstakels waar we niet omheen kunnen of willen. Want ja het is ook de wilskracht die sommige onder ons verder drijft dan de alledaagse voorspoed en tegenslagen.

Daarin draag ik vooral mijn fiets, of beter, draagt de fiets mij en daag ik me (en anderen) uit om enkel met een basisuitrusting op pad te gaan en nieuwe wegen in te slaan. Het zijn kleine ontdekkingen en grote emoties die de weg kleuren. En als je er echt klaar voor bent, doe je dit ook eens alleen, want dan heb je geen keus enkel je eigen keus.

Wat beweegt jou?

Het is daar dat je een glimp opvangt van ‘wat beweegt jou’. Want eigenlijk weten we niet echt wat ons beweegt. Waarom staan we bijvoorbeeld ’s morgens op, stappen we de auto in (al zijn er andere betere vervoersmiddelen), staan we tussen 100den andere bewegers (of staan we stil) om dan na 8 uur bezig zijn met al dan niet nuttige bezigheden om dan zo snel mogelijk naar een plaats die we thuis noemen te ‘reizen’ (als we niet gegrepen worden door iemand die sneller dacht te zijn dan jouw blikken doos) en na nog warompslomp voor de ‘afgevlakte’ beeldbuis te ploffen.

Is dat het? Zijn dat de bewegingen die wij in ons vaandel dragen? Volgens mij (en vele anderen) kan het ook iets anders zijn. Maar dit kan je niet vertellen, maar kan je enkel meemaken. En liefst eens alleen zodat de spiegel van een ander die je voorhoudt uiteenspat. Daar kom je uzelf tegen en overwin je echte bergen of doorspartel je eindeloze valleien.

En is er op het einde ergens een antwoord op de vraag wat ons beweegt?

Ik ben het toch nog niet tegengekomen. Elke eindmeet is een nieuwe start. Deze zoektocht geeft je soms een enorm gevoel van immense nietigheid. Je bent immens blij en dan weer voel je je ongelooflijk verloren. Zoek niet te ver, maar geniet van het moment, elk moment dat je even niet mee draait op volle toeren van de vermalende maatschappij. Het moment dat je ergens staat waar een ander voorbij raast. En als het kan neem iemand mee of stuur iemand op pad. Of deel het gewoon al kan je een intense ervaring nooit echt delen. Daarvoor moet je het zelf meemaken.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...