Eerder schreef ik een blog over het reilen en zeilen in Sarajevo, nu ruim een week later besef ik me dat mijn reilen en zeilen continue wordt beïnvloed door hoe het hier reilt en zeilt. De dingen die ik doe en de dingen die ik wil doen hangen af van anderen, vervoer, het weer en geld maar ook van internet, websites, providers en WordPress. Vandaag bekroop me het gevoel van machteloosheid, geen invloed kunnen uitoefenen en het idee hebben niet verder te kunnen. Grappig genoeg kan dat zo weer omslaan als ik de charme van tegenslagen en de lol van het onverwachtse kan inzien.

Flexibel opstellen, loslaten en niet te veel nadenken. “Polako polako” is wat ik de hele dag door hoor. Ik weet niet of dat speciaal voor mij bedoeld is, omdat ik bepaald niet polako ben, of dat iedereen dit gewoon altíjd zegt. Rustig aan en afwachten, geen haast, het komt goed. Relaxed, geen stress. De grap is dat ik ontzettend moet wennen aan het rustig aan doen en afwachten, maar ik denk dat het stiekem wel goed voor me is. Nu en dan wat confronterend, omdat ik me nog steeds geen houding weet te geven als ik weer eens niet veel meer kan doen dan rustig afwachten wat er gaat gebeuren.

Natuurlijk heeft het ook zijn keerzijde, met al deze rust gaat er veel tijd voorbij waarin niet zoveel gedaan wordt. Dit is nogal eens frustrerend voor degene die hun uiterste best doen om de boel op de rit te krijgen. Als buitenstaander is het vaak een enigszins grappig schouwspel, maar het is dan ook niet mijn boel die op deze manier op de rit gekregen moet worden.

Daar is Sutjeska National Park | Polako polako
Daar is Sutjeska

Sutjeska National Park

Twee weken geleden kreeg ik ’s avonds ineens een berichtje of ik mee wilde naar Sutjeska National Park. Ik wist dat daar een etappe van de White Trail opnieuw gemarkeerd ging worden, maar had verder geen idee van hoe dat precies in zijn werking ging. In de auto op weg naar Tjentište bleek niemand echt te weten wat de bedoeling was, behalve helpen met markeren. Op de parkeerplaats van hotel Mladost verzamelde zich langzaamaan een hele groep mensen die niet precies wisten wat ze moesten of gingen doen, maar ze hadden er zin in. En ze wachtten rustig af.

Vrij plotseling werden we in drie groepen verdeeld, want we moesten in jeeps omhoog de berg op. Markeren doe je blijkbaar van boven naar beneden, heel logisch als je bedenkt wat er naast verf nog heel wat aan gereedschap en bewegwijzeringsmateriaal meegesleept moet worden. Samen met Maggie en Džana zaten we op de achterbank als drie echte meiden ongelooflijk te giebelen en de slappe lach te hebben. Op de één of andere manier gebeurt dat  automatisch wanneer mannen zich heel mannelijk gaan gedragen, (wat het geval is als ze een jeep besturen of gereedschap in hun handen hebben) dat meisjes zich meisjesachtiger gaan gedragen.

Omhoog in de jeep naar het beginpunt van de rout in Sutjeska National Park | Niet zo polako polako
Schuddend omhoog

Trail markeren

Boven aangekomen was er wederom een interessant parkeerplaats tafereel. Het verzamelen van mensen ging nu een stuk sneller, gezien we in drie jeeps gezamenlijk naar boven reden. De uitdaging zat ‘m nu in het verzamelen en inventariseren van de spullen. Al snel bleek dat er meer materiaal was dan we dragen konden. Wat nu? Er was een heleboel gereedschap, er was verf en er waren mensen, maar hoe zorg je ervoor dat je met elkaar een trail gemarkeerd krijgt? Gelukkig nam Lorenc de leiding zorgde ervoor dat de mannen ieder een stuk gereedschap kregen en de vrouwen een blikje verf. Duidelijk, iedereen had op deze manier zijn eigen rol in het grotere geheel.

Maar wat was dan het grotere geheel? In een lange colonne daalden we af naar het meer Donje Bare, waar de White trail langs loopt. De mannen liepen snoeiend, hakkend en kappend voorop, zodat het pad begaanbaar was voor de markerende vrouwen. De keten werd afgesloten door de opruimers en de hekkensluiter die er op lette dat er niemand alleen achter bleef. Lorenc rende heen en weer om aanwijzingen te geven en hier en daar een handje te helpen. Al met al een niet al te ingewikkeld systeem. Het enige nadeel voor de ongeduldige onder ons was dat we af en toe op elkaar moesten wachten.

Markering op de bomen aanbrengen in Sutjeska National Park
Hier wordt hard gewerkt

Polako polako

Ik geloof dat ik pas aan het einde van de dag begon in te zien dat er eigenlijk niemand was die echt volledig het overzicht (of de eindverantwoordelijkheid) had. Iedereen voert zo goed als hij kan een opdracht uit bemoeit zich indien mogelijk met de opdrachten van anderen, maar het grote geheel is voor niemand inzichtelijk. Hierdoor ontstaat er voor mij een situatie waar ik weinig grip op heb. Een situatie waarvan ik denk dat het efficiënter kan. Maar zou het daar beter van worden? Of gezelliger? De beste oplossing voor mij is me overgeven aan de gang van zaken en genieten van het feit dat ik daar überhaupt ben.

Gaandeweg leerde ik wat de logica achter de trailmarks is, hoe ze geplaatst worden en hoe ze geïnterpreteerd moeten worden. Ik heb een ongelooflijk mooi, woest stuk van de White Trail gelopen en ben blij ben dat ik dat ik daar nog een keer terug kom. Mijn angst voor beren en wolven is afgenomen, niet omdat “het allemaal wel mee valt en je ze toch nooit tegen komt”, maar juist omdat ze letterlijk links en rechts van je verscholen zitten. Verse berenpoep midden op het pad geeft aan dat ze er wel degelijk zijn, maar zich uit de voeten maken zodra ze mensen horen, zien of ruiken. Voor mij is dit een geruststelling. Zolang deze dieren niets van mij te vrezen hebben, heb ik ook niets van hen te vrezen.

Ik voelde me werkelijk vereerd dat ik als bezoeker door dit stukje ongerepte natuur mocht lopen. Het bos stond toe dat wij daar met al onze ongeorganiseerde, goede bedoelingen waren, maar ik kon ook heel duidelijk voelen dat de natuur daar de baas is en hopelijk blijft.

Maglić met wandelaars ervoor, Sutjeska National Park in Bosnië en Herzegovina
Maglić

1 Reactie

  1. Het zal wel goed voor je zijn dat je rustig moet afwachten wat er gaat gebeuren. de tijd zal nog wel niet rijp zijn dat je aan je wandeltocht begint.Kus oma

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...