Terwijl ik rustig op mijn balkonnetje naar de zonsondergang zit te kijken, besef ik me ineens dat ik klaar ben om te gaan. Het voelt gek, ik heb het hier eigenlijk heel erg naar mijn zin, maar ik kijk er ook naar uit om verder te gaan. Het avontuur waar ik zo lang naar toe heb geleefd staat nu op het punt om te beginnen. Nou ja, dat is niet helemaal waar, het avontuur is natuurlijk al lang begonnen. Het leven is één groot avontuur, om maar weer eens in clichés te spreken. Ik ga door. Een volgende etappe.

Vandaag heb ik het laatste pakketje verstuurd dat ik onderweg zal oppikken. Hierin zitten behalve kaarten en routebeschrijvingen ook een fantastische ontbijtmix, zonnebrand factor 50, batterijen en een leeg dagboek. Het is niet strikt noodzakelijk om dit te doen, maar als er iets is dat ik heb geleerd, dan is het wel dat alles wat in Nederland als vanzelfsprekend overal te krijgen is, hier in de Balkan een dagenlange zoektocht op kan leveren. Voor het gemak heb ik daarom om wat voorwerk verricht en mezelf op strategische plekken bevoorraad. Vanwege het feit dat het hier ongebruikelijk is om pakketjes aan jezelf via een postkantoor te sturen, (en er niet veel postkantoren onderweg zijn) heb ik verschillende Guesthouses, huishoudens en kennissen langs de White Trail benaderd. Zodoende ben ik met allerlei mensen in contact gekomen die ik over een paar weken in het echt zal ontmoeten. Als dit geen voorpret is.

Afgelopen week heb ik orde proberen te scheppen in de chaos van telefoonnummers en adressen, links en websites, gps tracks en coördinaten. In het netwerk van contactpersonen, reddingsdiensten, bergsportverenigingen, hutten, kennissen, bekenden en vrienden. Dit alles had ik reeds verzamelend, gebookmarkt, opgeschreven, naar mezelf gemaild en gefotografeerd, maar echt een systeem had ik niet. Bovendien gebruik ik hier een andere telefoon met een Bosnisch nummer en ik ben niet behendig genoeg om alles in een handomdraai te synchroniseren. Dus is hier tot mijn frustratie de nodige tijd in gaan zitten. Maar goed, het geeft wel heel veel voldoening als eenmaal alles op orde is.

Vooralsnog zijn alle klusjes die gedaan “moeten” worden prima in balans met leuke de leuke kant van het hele verhaal. Uitstapjes de bergen in zijn hier gemakkelijk te regelen, zelfs als je geen auto hebt. Sarajevo is er immers omringd door deze almachtige reuzen. Bovendien heb ik het geluk hier de juiste mensen te hebben ontmoet. Ik ben terecht gekomen in een kring van natuurliefhebbers, gepassioneerde bergsporters en enthousiaste ondernemers. Contact is makkelijk gemaakt en leidt keer op keer tot nieuwe ontmoetingen met nog meer gelijkgestemden. Vandaar dat ik het een beetje lastig vind om te vertrekken. Er is nog zoveel meer te doen en ik heb mensen ontmoet die graag beter zou willen leren kennen. Genoeg redenen om te blijven. Of om terug te komen.

De talloze kopjes koffie, biertjes en inlooptripjes hebben ertoe geleid dat me al kletsend en lopend zowel mentaal als fysiek heb voorbereid. Ik heb me door ervaringsdeskundigen laten inlichten over de bergen, de paden, de gevaren, de gebruiken, de ongemakken en alle pracht die me staat te wachten. Met een opschrijfboekje vol tips en adviezen, to-do’s, must haves, don’t forgets en nog meer telefoonnummers en e-mailadressen heb ik langzaamaan grip kunnen krijgen. En ja, toen ik net op mijn balkon zat voelde ik dat ik er klaar voor ben.

Zaterdag ga ik naar de officiële opening van de Via Dinarica White Trail in Bosnië en Heregovnia. In Blidinje National Park is een groot evenement georganiseerd waar alle betrokken partijen aanwezig zullen zijn. Via Dinarica, Terra Dinarica, UNDP, lokale ondernemers, bergsportverenigingen, vrijwilligers, fietsers, wandelaars. Iedereen is uitgenodigd en welkom. Mij leek dit een mooi moment om de boel hier in te pakken en verder te gaan. Of het nou het begin of vervolg is maakt eigenlijk niet uit. Vanuit daar reis ik door naar Valbona in Albanië waar ik dan eindelijk aan de wandeltocht zal gaan beginnen.

Het enige dat me nu nog te doen staat is alle spullen die ik verzameld heb in m’n mooie nieuwe – nog steeds naamloze – rugtas stoppen. Ik ben een beetje bang voor een Wild” tafereel, waarbij Cheryl Strayed die de Pacific Crest Trail gaat lopen de avond van tevoren bij het inpakken van haar tas erachter komt dat dit best een hele klus is. EN dat wanneer de tas eenmaal ingepakt is, deze onmogelijk van de grond te krijgen is. Daarom stel ik het nog even uit. Hoewel ik klaar ben om te gaan, kan ik de confrontatie met mijn tas nog niet aan.

2 Reacties

  1. Lieve Eva wat een onderneming en wat een voor bereidingen ik hoop dat alles goed gaat
    . En anders stop je er mee als het tegen valt.Heel veel kussen van oma.

    1. Het is inderdaad een hele onderneming, maar daardoor niet minder leuk, in tegendeel!
      Ik zal goed naar mijn lichaam en mijn gevoel blijven luisteren. Als het niet gaat, dan zijn er genoeg andere opties 🙂

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...