Na het avontuur met de schapenhoedster was ik weliswaar een ervaring rijker, maar helaas nog niet veel wijzer wat betreft een route Albanië uit. Wel was me opgevallen toen ik samen met Drande over de vallei uit zat te kijken, dat er nog een andere mogelijkheid zou kunnen zijn. Het dal splitste als het ware in twee takken, waarvan ik er slechts een verkend had. Ik hoopte dat als ik de rivier zou volgen, ik daar een pad naar Rikavačko jezero zou vinden van waaruit ik verder Montenegro in kon trekken.
Het duurde eventjes (twee uur) voordat ik de afslag naar Rikavač had gevonden. Terwijl ik eigenlijk al had opgegeven en wanhopig mopperend voor de derde keer terug naar Vermosh liep, viel me ineens een pijl met “Vermosh” op. Hey, zou je hier dan ook een andere kant op kunnen? Jaaaaaa!
Ik kon mijn ogen niet geloven, na al die wildernis een duidelijk gemarkeerd pad. Avontuurlijk en wild, overgroeid en steil, maar prachtig mooi. Iedere stap voelde als een soort overwinning. Ik had mijn “eigen” weg uit Vermosh gevonden.
Simon Transit
Vanaf de grens was het een beetje improviseren. Op gevoel naar beneden over de zompige met enorme planten bedekte heuvel richting het meer glibberen. Aan de andere kant van het meer liep ik tegen behalve wat koeien en paarden ook tegen een panorama restaurant in wording aan. Een stukje verderop zat de eigenaar me mysterieus door zijn zonnebril aan te kijken. Met een glas rode wijn in zijn ene hand en een sigaret in de andere, hield de man de boel nauwlettend in de gaten.
“No Engliski”, maar wel een vriendelijk gebaar om erbij te komen zitten. Met mijn paar woorden Bosnisch en een offline woordenboek wisten we een aardig gesprek te voeren, maar voor het zitten, kijken en genieten van die prachtige plek waren in feite geen woorden voor nodig. Simon grapte dat hij mijn papieren wilde zien, aangezien ik net de grens was overgestoken. “Alleen als ik een stempel met een afbeelding van het meer krijg”, grapte ik terug. “This is Simon transit, slobodan!” Daar dronken we samen een wijntje op.
Rika i Tor
Simon had net als ik een “happiness project”. Hij bouwde daar aan zijn Eko katun “Rika i Tor”. Tor betekent vee en Rika slaat op het meer, Rikavačko jezero. De confrontatie tussen het meer en het vee, filosofeerde hij. Op deze plek ervaar je de gevolgen van de confrontatie. Met andere woorden, vlees van de gril geserveerd met kaas en yoghurt. Lokale gewoontes, gebruiken en producten zijn zowel zichtbaar als tastbaar. En eetbaar. Mensen, traditie en natuur. In de natuur.
Op dit moment is het zaak om het restaurant, de keuken (grilhuisje) en vijf kleine hutjes in elkaar te metselen en timmeren. Hoewel het ontwerp door een vriend is gemaakt, is Simon zowel de uitvoerder als “de brein” achter het project. Lastig is alleen wel dat het een behoorlijke klus is en Simon niet heel systematisch te werk gaat. Maar ach, polako polako.
Rikavačko paradijsje
Zo besloot ik het ook rustig aan te doen en mezelf een rustdag te geven. Zonnen, zwemmen, slapen. Koffie drinken, schrijven en muziek luisteren. Ondertussen scharrelde Simon wat rond en fabriceerde hij aan de lopende band sigaretten.
“Work, swimming i vino. This is sam raj”, bleef hij herhalen. Ik geloof dat het “mijn paradijs” betekent. Deze plek maakt hem gelukkig en begrijp wel waarom. Toch bespeurde ik ook iets van somberheid. Een vlucht in een project, in een paradijs. Weg van de realiteit.
Maar waarom eigenlijk ook niet? Genieten waar je kan en niet teveel tijd verspillen aan systemen en verwachtingen.
Ik zou hem graag geholpen hebben, maar ik heb mijn eigen project. Mijn eigen vlucht naar mijn eigen paradijs. Te voet door de Balkan, dagen aaneen geregen door bijzondere ontmoetingen en paradijselijk mooie plekken. This is my sam raj!