Na een rustdag in Simons paradijs kostte het me moeite om me los te maken van die plek. Toch lokte de bergen en begon het paradijs te een beetje te vervelen. Dat is misschien wel het verraderlijke van “perfectie”, verveling. Het maakt me lui en lusteloos.

Het fijne aan trekken is dat je steeds op een nieuwe plekken komt. Vind ik. Nieuwe omgeving, nieuwe indrukken. Weliswaar begeef ik me continue op onbekend terrein, maar het maakt me flexibel en ontvankelijk. Het doet een beroep op mijn zelfredzaamheid en het sterkt mijn zelfvertrouwen. Vreemd genoeg is dit soort van een comfortzone voor mij. Ik weet wat ik aan mezelf heb en ik heb genoeg aan mezelf.

Powermix
PowerMix

Basisbehoeftes

Al trekkende ben je continue bezig met jezelf van de basisbehoeftes voorzien. Heb ik nog genoeg eten en drinken? Waar kan ik water vinden? Wat doet het weer? Is dit een veilige plek om te overnachten? Hoe beweeg ik me voort in dit onherbergzame terrein? Wat zijn de gevaren en bedreigingen en wat zijn de mogelijkheden?

Er is geen tijd om te piekeren, geen ruimte voor moeilijke gedachtekronkels. Overdag worden irrationele angsten vervangen door wezenlijke problemen zoals uitdroging of  verdwalen. Het is eigenlijk heel simpel bestaan zo. In dat opzicht is het een soort vlucht, maar ik zie het meer als een bevrijding.

Navigeren in bergen met bewegwijzering
Navigeren

Zoekende?

Hou ik mezelf voor de gek? Probeer ik mezelf te verdoven door een zware fysieke inspanning te leveren en de grens van discomfort op te zoeken? Misschien is dit mijn drugs. Simon had zijn wijn en zijn jezero, ik heb de bergen en de Via Dinarica.

Mensen vragen me of ik ergens naar op zoek ben. Ben ik zoekende of laat de dingen juist op me af komen? Ik voel me vrij en ik voel me sterk. Ik word fitter en mijn spieren komen tevoorschijn. Ik zuig mijn longen vol met frisse lucht en ik zweet alle troep uit mijn lichaam wanneer ik bergopwaarts loop. Ik heb een missie en ik doe het op mijn manier. Ik vind het fijn en misschien wel de gemakkelijkste manier van leven. Het maakt me gelukkig en geeft me rust.

Vrijheid! Slobodan!
Vrijheid!

Stap voor stap

Toch betekent het niet dat het alleen maar lachen-gieren-brullen is. Ik zie af en heb het moeilijk. Ik ben een twijfelkont ik drentel als ik een beslissing moet nemen. En ik ben regelmatig de weg kwijt. Letterlijk dan ;). Maar door de ongemakken, doordat het het ene moment bloedheet is en het andere moment mijn donsjas me niet warm houdt. Juist door al deze momenten tezamen in balans te krijgen, voel ik me goed. En tevreden.

Ik ben in beweging, beweeg mezelf voort en wordt bewogen door alles om me heen.

Stap voor stap.
Geen haast.
Geen klok en geen druk.

Het is heerlijk!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...