Ik ben in Montenegro, Crna Gora! Ik versta weer wat woorden en kan mezelf een beetje verstaanbaar maken. Vanuit Prokletije ben ik via Vermosh in Komovi NP terecht gekomen. Waanzinnig! Groene, glooiende bergen met witte, schitterende rotsen en steile afgronden. Afwisselend lieflijk en onheilspellend. Warm en koud, wolken en zon.

Het loslopend vee doet gemoedelijk aan, maar het karstgebergte is ruig en onvoorspelbaar. De droogte ligt op de loer en de onweerswolken moet je goed in de gaten houden. Ik dacht dat al dat karst misschien eentonig zou zijn, maar niets is minder waar. Het groen is een ondoordringbare wildernis van planten en dieren. Overal geluiden en sporen, al ik krijg slechts een glimp van wat wegschietende ritselbeestjes te zien. Ongerept en overweldigend, maar uitnodigend.

Hello Komovi!
Hello Komovo

Komovi

In Komovi slaap ik mijn eerste avond echt helemaal alleen. Een bivak midden in de bergen. Na een dag lang geen mens te hebben gezien voelde ik een klein, nietig poppetje tussen al dat natuurschoon.

Ik voelde ontzag en respect dat gepaard ging met een vleugje angst. Ik hoefde nergens bang voor te zijn, er was geen reden om me zorgen te maken. Ik had water, eten, een goede plek voor mijn tent, een lokale simkaart en zelfs bereik. Misschien was het geen angst, maar eerder een verdrietig gevoel. Al had ik ook geen reden om verdrietig te zijn. Ik bevond me op een almachtig mooie plek en zat in een heerlijk avondzonnetje met een boek op schoot naar de ondergaande zon te kijken. Echt waar!

Toch voelde ik iets borrelen en branden. Ik ergerde me aan de vliegen en kon het niet uitstaan dat mijn super-de-luxe Monkey Traveler (zonnecellader) zijn werk niet deed. Ik kon helemaal niets hebben en het frustreerde me dat ik mijn gevoel niet kon plaatsen. Versterkt de vermoeidheid mijn emoties? Zijn het de extreme weersomstandigheden en de indrukwekkende omgeving? Vraagt het lopen te veel van me? Of lag het aan het feit dat er in de verre omtrek geen mens of dier te bekennen was? Voelde ik me eenzaam?

Groene bergen van Komovi
Groene bergen met rode rugzak

Tranen

Die gedachte maakte iets los. Continue ben ik aan het uitleggen dat ik het heerlijk vind om in mijn eentje rond te trekken. De intensiteit, het op jezelf aangewezen zijn en de kwetsbaarheid maken me bewust en maken het een onbeschrijfelijke ervaring. Ik zou moeten genieten. Maar ik mag niets moeten van mezelf.

Toen de tranen kwamen, moest ik tegelijkertijd om mezelf lachen. Een belachelijk tafereel, een meisje (vrouw) helemaal alleen op waanzinnig mooie plek, zittend in een zwerm vliegen voor een minitentje. Huilend en lachend. Verwonderd en verwijtend. Zo kon ik er wel weer de charme van in zien. Nog voor het donker was kroop ik met een nat gezicht mijn tent in.

Nieuwe dag, nieuwe kansen.

Waar de zonsondergang me de vorige dag niet raakte, maakte de zonsopkomst des te meer indruk. Terwijl de lucht nog fris en vochtig was, trok ik met nieuwe energie verder de bergen in.

Orthodoxe kerk Sumor in Komovi Nationaal Park, Montenegro
Sumor

Komovi bar

In Štavna werd ik door de vrolijke Mikša in zijn bar/winkeltje als een heuse Komovi fan ontvangen. Hij herinnerde zich Kenan en Elma die drie jaar geleden de Via Dinarica liepen en onderweg contact maakten met de ondernemers langs de trail. Hun Via Dinarica visitekaartje had Mikša in een mum van tijd tevoorschijn gehaald. Evenals de raki en versnaperingen.

Samen met drie (later twee, toen een van hen besloot vlak voor de onweersbui nog eventjes naar een topje te rennen) hikers uit Podgorica bracht ik de middag door schuilend in het kleine, knusse winkeltje vol prachtige Komovi posters.

Natuurlijk was ik niet vergeten hoe ik er de vorige avond aan toe was, maar het stelde me gerust dat dat onbestemde gevoel plaats had maakt voor nieuwe ervaringen. En dat ik daar voluit van kon genieten. Wellicht dat er iemand op mijn pad komt of me vanuit Nederland komt vergezellen, maar voor alsnog ben ik niet van plan om een reisgenoot te zoeken. De ontmoetingen zijn zo bijzonder, juist omdat ik alleen ben.

En tja eenzaamheid, ik weet het niet zo goed. Alleen zijn doet iets met je, dat zeker, maar of je automatisch eenzaam maakt, dat geloof ik niet.

3 Reacties

  1. Mooie stof tot nadenken. Alleen zijn ben je denk ik op feitelijke momenten, met niemand om je heen. Eenzaamheid bouwt op, dat groeit langzaam totdat het gevoel er onmiskenbaar is en je kan ingrijpen om je weer wat beter te voelen. Daar ben jij heel bewust mee bezig zo lezende. Komt goed! Kan niet wachten om onze tocht te starten, benieuwd wat de reis ons (ook aan gedachten) zal brengen.

  2. Een verhaaltje voor het slapen gaan… Iedere keer weer geniet ik van je verhalen. En iedere keer zijn weer leuker, levendiger en herkenbaarder dan de vorige. Mooi dat je je gevoel zo weet te verwoorden.

    Liefs,

    Paul

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...