Er sluimert een vaag onbehaaglijk gevoel. Geen hoge pieken om je te imponeren, hier glooit en golft het. Gras, rotsblokken en bloemen overal waar je kijkt. De uitgestrektheid is waanzinnig, maar het is gemakkelijk om te verdwalen. Ik raak mijn gevoel voor richting sowieso al snel kwijt, maar hier ben ik echt verloren zonder gps of markering.

Misschien is onbehaaglijk niet het goede woord. Het is meer dat ik me ontzettend bewust ben van het feit dat ik hier helemaal alleen rondloop. Het voelt alsof ik de eerste ben die zich in dit gebied waagt. Alles behalve een ingesleten pad. Het is speuren naar markeringen, je een weg banen naar de volgende rode streep of stip. Buiten de gebaande paden, 100%.

Vroege wolken stapelen op boven de bergen
Vroege wolken

Sinjajevina

Het weer is ook hier verraderlijk. De dagen beginnen met een strak blauwe lucht, om zeven uur ’s ochtends is het al bloedheet, maar de wolken beginnen zich halverwege de ochtend fanatiek op te stapelen. De dreigende luchten leveren mooie plaatjes op, maar dragen bij aan het onbehaaglijke gevoel. Er zijn weinig plekken om te schuilen en ik voel me kwetsbaar.

Vandaag had ik het goed uitgekiend. Juist toen de lucht volledig dicht trok en ik de eerste regendruppels voelde, kwam ik op een weg. Langs die weg zag ik stukje lager twee huisjes en een stal liggen. In eerste instantie wilde ik doorlopen, maar de plotselinge donderslag veranderde mijn koers. Net voor de helse bui los brak, wist ik de stal te bereiken.

Klaart t ooit nog op?
Klaart t ooit nog op?

In de stal

Terwijl ik dit schrijf zit ik nog steeds in die stal. Of nou ja, ik balanceer op de rand van een voederbak. Het is inmiddels te laat om verder te lopen, maar te vroeg om mijn tent op te zetten. De huisjes zitten op slot. Het lijkt er niet op dat hier onlangs nog mensen zijn geweest, maar in de verte hoor ik koeien en schapen. Het regent en onweert nog steeds, dus wacht ik rustig af en schrijf nog wat.

Ik heb de hele dag met ongeveer vijf liter water rondgelopen en dat extra gewicht voel ik aan mijn voeten. De waterschaarste is de derde factor die bijdraagt aan het sluimerende “onbehaaglijke” gevoel. Het punt is dat je niet weet wat er gaat komen, omdat er niets op mijn gps of de Outdooractive printjes staat aangegeven. Een wandelkaart is er niet, dus heb ik voor de zekerheid mijn drinkwater gevuld.

Het is nog ongeveer veertig kilometer naar Žabljak, nog twee dagen in Sinjajevina. Het is spannend en vermoeiend, maar waanzinnig!

4 Reacties

  1. Gaaf om te lezen hoe je daar aan het pionieren bent, en dat er nog geen pad zichtbaar is! Ik lees op een afstand met je mee en bewonder je kracht, durf en doorzettingsvermogen. Het gevoel van water dragen ken ik zelf toevallig ook, 5L is ontzettend veel maar als ik verhalen mag geloven van Kroatische hikers die ik heb ontmoet zeker noodzakelijk. Top bezig!

  2. Ik denk wel eens waar begin je aan Eva,of wel waar ben je mee bezig.Kijk elke dag of er iets is van je en lees het met plezier.Ik hou van je liefs oma.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...