Hophop, gooi je spullen maar achterop. En weg was hij op zijn eigen paard. Vertwijfeld bleef ik achter.

Dat arme paard kan toch niet mijn spullen gaan dragen? En die Duitsers, zij hebben het paard besteld en ervoor betaald. Is het niet asociaal om op deze manier mee te liften? Maar er werd me geen keuze gelaten. Blijkbaar had ik het verdiend (net als de bonenschotel, de talloze rakia’s, het brood en de koffie die de huttenwaard me eerder al had toegestopt).

Vooruit, ik vond stiekem wel een grappige situatie. Met een paard aan de hand de grens over naar Bosnië Herzegovina. Gevolgd door een Duits stelletje, een Zweedse jongen en een kerel te paard. In colonne gingen we op pad, van Trnovačko jezero naar Prijevor.

De Amerikaanse hiker die we onderweg tegen kwamen bekeek jaloers “mijn” paard. “Wat heerlijk om samen met zo’n mooi dier door de bergen te trekken. En wat heerlijk om geen zware tas op je rug te hebben.” Mijmerde hij. Inderdaad het was fantastisch. Voor mij.

Paarden bepakken met de rugzakken
Gooi je tas maar achterop!

Hop hop

De man die de verantwoordelijkheid voor het paard had, moest iets harder werken. Hij had het gewicht van mijn tas niet helemaal goed ingeschat en de tas nonchalant bovenop de andere tassen gegooid. Met een net iets te kort touw was de hele handel slordig vastgeknoopt, waardoor mijn tas alle kanten op schoof. Het arme dier probeerde ondanks de bagage in balans te blijven, maar het smalle paadje vereiste ook de nodige aandacht. Om de vijf meter stonden we stil om de boel terug in positie te sjorren, maar het bleef met geen mogelijkheid zitten. Ik kreeg de teugels in handen en moest het paard omhoog leiden terwijl de paardenman mijn tas tas op de juiste plek hield.

Geen beginnen aan, maar de man was te trots om op te geven. Hij stuurde mij vooruit, nam mijn tas op zijn rug en besteeg onhandig het andere paard. Niet te geloven. Nu was een man mijn tas aan dragen terwijl hij op een paard zat.

Het zweet gutste van zijn gezicht en ik geloof dat hij me duidelijk probeerde te maken dat het niet mogelijk was om met die tas van van mij door de bergen te trekken. Toen ik hem een half uur later zo ver kreeg om mijn tas terug te geven, keek hij beschaamd toe hoe ik geroutineerd mijn tas op mijn schouders hees. Ik kreeg een knikje en hop hop weg was hij.

3 Reacties

  1. Ha Eva!
    Wat een briljant verhaal!!! En gaaf om te lezen dat je de grens van Bosnië bereikt hebt! Super goed!
    Onze laatste vakantiedagen waren nog super. Onze route terug door een stuk van Bosnië was prachtig. S avonds laat eindigde we in Split. Was super om weer te zijn. En toen langzaam weer terug richt het Nederlandse. Inmiddels zitten we weer midden in het werkende leven maar kijken terug op een topreis.
    We vonden het super om jou tegen te komen. We hebben enorm genoten van je verhalen.
    Heel veel succes en we lezen je verhalen!
    En doe voorzichtig! 😉
    Liefs Freek en Dianne

    1. Heeey Freek en Rianne,

      Jaa, Bosnië is mooi!! Ik zit nu op mijn favoriete plek, Bjelašnica, vlakbij Sarajevo en geniet volop!

      Ik vond het net zo super om jullie te ontmoeten en
      paar nachten gezellige buren te hebben 🙂

      Ik zag “jullie” het pad omhoog en was blij dat ik de andere kant op ging, respect voor jullie onderneming.

      Succes in Nederlandse Nederland, groetjes uit de bergen :p

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...