In Bjelasica, Montenegro maakte ik voor het eerst kennis met de mist. Wakker worden in de wolken. Wit wit wit. En nat. Zonde van de uitzichten, maar het voelt ook zo somber om de hele dag op dezelfde uitzichtloze plek te blijven. Dus pakte ik langzaampjes mijn spullen en ging aan de wandel.

Na ongeveer vijf kilometer over een onverharde weg, liep ik tegen een hek aan. In verschillende talen die ik zowaar begreep stond er geschreven dat het terrein niet betreden mocht worden. Ik moest de weg verlaten en via een paadje over het gras mijn weg er omheen vinden.

Dan maar over de weg
Dan maar over de weg

Wolken

De mist was dichter geworden, ik had slechts een paar meter zicht. De omweg was niet terug te vinden op mijn gps. De paarse Via Dinarica lijn ging door het verboden terrein. Mijn pad door het gras daalde af naar een meertje. Steil, sneeuw en mist. Buiten de gebaande paden, leuk hoor.

Plotseling kwam er een hond voorbij gerend zonder mij een blik waardig te gunnen. Wat doet die hond hier? En belangrijker, waar rent hij zo hard voor weg?

Wolven. Ik kon niets anders bedenken. Blehh, ik had geen zin om zo’n dier tegen te komen. Zelfs niet als ook zij mij geen blik waardig gunden. Blehh, ik had ook geen zin om terug te gaan. Met tegenzin draaide ik me om, want doorgaan in dat terrein was niet te doen met zo weinig zicht.

5 meter zicht | Wolken en wolven
5 meter zicht

Terug

Mopperend begon ik dezelfde weg terug te lopen. Het was koud, nat en ik zag nagenoeg niets. Fantaserend over een warme, gezellige berghut met warme broodjes, hield ik de moed erin. En toen kwam er zowaar een auto uit de doodlopende weg vanuit de mist opdoemen. Yeahh, gezien ze maar een kant op konden, mijn kant, konden ze me vast wel een lift geven. Een lift naar Planinarski dom Vranjak!

Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg vertelden de mannen die me hadden opgepikt dat ze van het meer kwamen waar ze aan het vissen waren. Ze hadden echter het vermoeden dat ze niet alleen waren. Een ontmoeting met een roedel wolven wilden ze voorkomen, dus maakten ook zij zich uit de voeten. Hmmm, ik begreep het.

Lift terug naar de hut, morgen weer een dag
Lift terug naar de hut, morgen weer een dag

Wolven

In de hut werd ik door de vriendelijke Dragan met koffie en kaasbroodjes ontvangen. Met grote ogen keek de zoon van de huttenwaard me aan. Met dit weer de bergen in? Maar dan ben je prooi voor de wolven! Jaja, zo ver was ik nu ook wel. In de mist komen de wolven en ze verslinden je met huid en haar. Mensen en honden zijn hier bang voor wolven, maar is het echt zo dat ze je aanvallen als de wolken laag hangen?

Terwijl ik dit verhaaltje schrijf zit ik bij het meer Donje Bare middenin Sutjeska NP, Bosnië Herzegovina. Toen ik vanmorgen wakker werd, was alles wit. In de wolken. De volgende etappe is dwars door de bossen over Zelengora via een bergtop, Bregoć naar een ander meer, Orlovačko jezero. Vijf uur lopen, stijgen en dalen. De Fransman Matthieu was hier verdwaald en zijn telefoon (navigatie tool) kwijtgeraakt.

Zelengora. Het zou er prachtig wild moeten zijn, maar vandaag zie ik niets. Er zouden ook beren en wolven moeten zijn. Wolken en wolven.

Ergens in Zelengora op een topje!
Ergens in Zelengora op een topje!

1 Reactie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...