“Waag het niet aan mijn vuilnisbak te komen” blafte hij terwijl Ana en ik nietsvermoedend van het restaurantje in Umoljani naar beneden liepen. Honden. De meesten maken vooral veel lawaai, maar als je uit Sarajevo komt zoals Ana, dan bewapen je je voor het geval dat.

Ik ben zo ongeveer mijn hele leven al bang voor honden. Fietsen door de Balkan en Roemenië heeft me dapperder gemaakt. Door de ontelbare confrontaties weet ik dat er een kracht in me naar boven komt om deze beesten van me af te slaan. Leuk is anders, maar het is goed om te weten dat mijn angst me niet verlamt.

Bang word ik wanneer ik met anderen ben, mensen die gewend zijn aan honden, maar in bepaalde situaties voorzorgsmaatregelen nemen. Afgelopen winter logeerde ik bij Olja in Sarajevo. Toen we na een avondje Kino Bosna bij haar appartement terugkwamen, was de parkeerplaats overgenomen door hongerige honden. We moesten een andere plek vinden, omdat de kans dat de honden ons iets zouden aandoen aanzienlijk was. Daar schrok ik van.

Honden in Bjelašnica
Scheef hondenhok

Honden in Sarajevo

In juni tijdens een wandeling langs de oude spoorweg van Sarajevo naar Pale, stuitte we op een groep stinkende honden. De meiden die me hadden uitgenodigd deinsden terug. Met stenen, stokken en pepperspray bewapend wist Sabina de honden weg te jagen, maar voor de zekerheid namen we een ander pad. Op dat moment was ik bang.

In Sarajevo is het echt een probleem. Een probleem dat in mijn ogen makkelijk op te lossen is door de mannetjes te castreren. Helaas is er een groter probleem en dat is de regering, de regelgeving of juist het gebrek eraan.

Tot nu toe heb ik in de bergen weinig last van honden gehad. De honden die ik tegenkom horen bij een herder of hebben een huis. Bijna ieder huis heeft een hondenhokje in de tuin. Ze blaffen als je langs komt, maar zullen je niet zomaar aanvallen.

Bjelašnica
Bjelašnica

Honden in Bjelašnica

Er zijn ook waakhonden die vastzitten aan een ketting. Ik zie er het nut niet van in om je door een beest te laten beschermen dat in feite geen kant op kan. Misschien is hun gegrom en geblaf voldoende om onwelkome gasten op afstand te houden. Of om de baasjes te waarschuwen onheil. Maar als het zo werkt, snap ik toch niet helemaal waarom ze de hele nacht door blaffen. En ik snap al helemaal niet hoe die baasjes kunnen slapen.

Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan. Umoljani, een vredig dorp dat ’s nachts verandert in een strijdtoneel waar honden met woest geblaf hun territorium bewaken. In mijn tentje werd ik bewaakt door de sullige hond van Sema en Nezif. Hoewel ik wist dat ik niets te vrezen had en ik niet bang was, schrok ik keer op keer wakker wanneer de hond om een of andere reden alarm sloeg.

Niet te doen!

Ik hoop dat komende nacht mijn alarmsysteem zo moe is dat het dienst weigert. En anders is dit wellicht het moment om mijn oordopjes tevoorschijn te halen.

Bjelašnica, tot nu toe mijn favoriet in Bosnië Herzegovina, daarom maak ik vandaag een extra rondwandeling en slaap ik nog een nachtje tussen de blaffende honden.

Laku noć!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...