Het is zondagochtend en ik word wakker met de Radetski Mars in mijn hoofd. “Tieten kont tieten kont tieten kont kont kont…” Bedankt Wolkers. Een Vlaamse familie maakt zich klaar om te vertrekken. We hebben ongeveer even lang Gaga’s camping in Buna doorgebracht en ik bedenk me dat het voor mij ook tijd is om verder te gaan. Of eigenlijk terug. Terug naar waar ik gebleven was. Boračko Jezero.

Wanneer het gezin het heuveltje naar de receptie op rijdt, besluit de caravan nog eventjes te willen blijven en rolt achterwaarts terug het kampeerterrein op. Ik heb het niet met eigen ogen gezien, maar Gaga met wie ik een kopje koffie zat te drinken, kreeg een telefoontje of hij misschien kon helpen.

Hoewel het zondag was, bleek dat geen probleem. Binnen een uur kwamen er twee vrienden van Gaga die geïnteresseerd de kabels en het koppelmechanisme van de caravan gingen bestuderen. Ik heb verschillende malen dit soort taferelen mogen aanschouwen en ik moet bekennen dat mijn vertrouwen niet al te groot was.

Los van dat alles meestal op zijn eenendertigste (achtendertigste?) gaat, polako polako, lijken mensen hier, mannen voornamelijk, vaak te beweren ergens verstand van te hebben, maar blijkt het in de praktijk toch allemaal net iets ingewikkelder te zijn. Ik zag het niet gebeuren dat de Vlamingen dezelfde dag nog Buna zouden verlaten. Aangezien ik een lift van hen naar Konjic kreeg, bereidde ik me mentaal voor op nog een dag in Herzegovinas zinderende hitte.

Al mijn wantrouwen bleek ongegrond. De mannen waren niet alleen snel, ze wisten de klus zonder er eindeloos veel andere “experts” erbij te hoeven halen, te klaren. Vlug pakte ik mijn tas in en nam afscheid van Gaga.

Klaar voor vertrek! Geanimeerd aanschouwde ik hoe de familie geroutineerd met een bewonderingswaardige precisie de caravan zo positioneerde dat hij voor de tweede keer die dag aangekoppeld kon worden. Tijdens de manoeuvre de camping af, terug naar de verharde weg hielden de twee meiden, Floor en Janne nauwkeurig in de gaten of er geen bomen, paaltjes of stenen geschampt werden. Sabine, hun moeder fietste vooruit om eventuele naderende auto’s (met caravan) tegen te houden en Tom stuurde de auto met sleurhut vakkundig door de nauwe straatjes van Buna. Ze vormden een heus team.

Ik nam me voor nooit meer flauwe grapjes over caravan-vakantie-gangers te maken. Wel vertelden ik hen over het spelletje dat ik speel als ik me onzeker voel wanneer ik in een auto door de bergen rij. “Punten verzamelen.” Hoe meer auto’s er ongeduldig achter je blijven rijden, hoe meer punten. Busjes tellen dubbel en caravans en vrachtwagens zijn vijf punten.

Al snel bleek ook Tom zeer bedreven in dit spel. Hij verbrak binnen de kortste keren mijn record door eenentwintig auto’s en twee busjes in een lange sliert achter zich aan te laten rijden. De smalle, bochtige weg langs de Neretva was uitermate geschikt.

In Konjic namen we afscheid en wensten elkaar een goede reis. Sretan put. Dag caravan, dag airconditioning, hello planina. Terug naar de bergen. Hello Prenj, Čvrsnica ik kom eraan!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...