Verloren stond ik om me heen te kijken. Wat een chaos, wat een hoop mensen en wat een troep. Boračko jezero. Een jonge hond greep zijn kans en viel mijn wandelstok aan. Ik liet het beest zijn gang gaan en speurde het “gras” af naar een vlak stukje voor mijn tent.
Twee jongens die ook net waren gearriveerd keken grinnikend toe. “You’ve got a new friend” en wezen op de hond. “Jep”, zuchtte ik. Ik hou niet van honden, maar zij blijkbaar wel van mij. En van mijn wandelstokken. Behulpzaam joeg een van de jongens het speelse beest weg en bood me een plekje naast hun flitsende groen met grijze tent aan. Nu was het mijn beurt om het tweetal grinnikend te bekijken. Al het kampeergerei dat ze mee hadden kwam uit het plastic. “This will be our basecamp” legden ze uit terwijl er een bijzettafel uit de verpakking werd gehaald.
Zlatan en Damir uit Tuzla hadden exact hetzelfde plan als ik. Een dagje bij het meer hangen om het slechte weer af te wachten en de volgende dag omhoog bij Borci. Het verschil was dat zij een auto hadden om naar de trailhead te rijden. “Can I get a ride?” Zo begon de minivakantie met de Tuzla boys op de camping bij Boračko jezero.
Boračko jezero
Houterig liet ik mijn billen op een plastic zak voor mijn tent neerploffen. Vol verwachting was ik na een pauze van bijna een week terug gelift naar de plek waar de mannen van de GSS me hadden afgezet. Eenmaal geïnstalleerd met en lauw biertje in de hand en mijn dagboek op schoot, kon ik de charme van het populaire Boračko jezero wel inzien. Een mooi meer, omgeven door bergen op iets meer dan een uur rijden van Sarajevo.
Ik draaide me om naar de jongens en vervolgde het gesprek. Een twee liter fles bier werd erbij gepakt en ik werd gebaard om mijn plastic zak in te wisselen voor een schuimrubberen matje. De heldere avond met vallende sterren vertoonde geen enkel spoor van de stortregen die voor de volgende dag voorspeld was. Vol goede moed wensten we elkaar goedenacht en kropen vroeg onder de wol. Dons in mijn geval.
Tentknaagster
Midden in de nacht werd ik wakker van een vreemd geluid naast mijn tent. Een hond? Iets zat aan mijn tent. Is het zo’n gek muisbeest, een puh? Mijn tent begon te schudden en ik hoorde gemompel. Toen ik mijn hoofd naar buiten stak, bleek er een mensenbeest aan mijn tent vastgeklampt te zitten. Een ladderzatte griet zat aan mijn tentstok te knagen. Met geen mogelijkheid kreeg ik haar in beweging. Slaapdronken stak buurman Damir zijn hoofd naar buiten. Hulpeloos gebaarde ik naar het meisje. Ze keek op en zag Damir. Wankelend stortte ze zich op de tent van de buurmannen. Op dat moment kwam een dronken vriendin van de tentknaagster aangestruikeld en sleurde haar beschaamd mee. Juist ja. Laku noch voor de tweede keer.
Het weer
Als het om slecht weer gaat, zijn de voorspellingen vaak akelig accuraat. Bewolkt in de morgen met onweersbuien in het begin van de middag. Prenj staat bekend om het grillige weer. Het kan snel omslaan en sneeuw in de zomer is niet ongebruikelijk. Op de camping bleef het bij hagel. Met zijn drieën brachten we de dag koffie drinkend en kletsend door. Ach ja, waarom ook niet. Het is toch zeker vakantie!
Doordat ik een lift naar het begin van de route kreeg, had ik geen haast om te vertrekken. Op mijn gemak pakte ik mijn spullen in en nam plaats in een van de zetels van de buurmannen. Zij hadden iets meer tijd nodig om te bedenken wat ze mee moesten nemen. Na een half uur dit vermakelijke tafereel te hebben aanschouwd, dommelde ik in slaap. “One coffee before we leave?” Vroeg Damir anderhalf uur later. “Yeahh, I would love that!
Ik draai lekker mee in het vakantieritme van anderen. Waar ik zelf vaak moeite heb om de tijd te nemen om rustig te zitten, leren jongens zoals Zlatan en Damir me om dit los te laten. Het is heerlijk om te wandelen, in de bergen te zijn en een beetje af te zien. Maar ik vind het ook fijn om niet continue alleen te zijn. Wanneer ik mensen aantref met wie het klikt, geef ik me over en laat me leiden. Tegen tienen reden we in een volgestouwde auto van de camping weg.
Back on track! Dag Boračko jezero!