De afdaling van Prenj en de ontmoeting met de Duitse Via Dinarica hiker Gerald deden de dag voorbij doen vliegen. Het zou gekkenwerk zijn om op het heetst van de dag nog eventjes 1400 hoogtemeters te gaan maken. Bovendien had ik de afstand naar Jablanica een beetje onderschat, het zou nog zeker drie uur lopen zijn voor ik aan de klim kon beginnen. Hmmmm.

Ik had absoluut geen zin om een slaapplaats in Jablanica te gaan zoeken of om de host van de vorige keer op te bellen. Ravna was vele malen aantrekkelijker, maar zou ik daar ook kunnen slapen? Ik liep door het rustige dorpje tussen de glooiende velden. Een prachtig uitzicht op Prenj en de bossige kam waarover ik was afgedaald. Misschien zou ik mijn tent ergens in een tuin of veld mogen opzetten.

In het minisupermarktje “Trend” kocht ik voor het eerst een ijsje. Binnen de kortste keren droop er meer ijsdruipsel over mijn handen dan dat ik naar binnen kon likken. Rustig een ijsje op een bankje  in de zon opeten vergt oefening. De ijsjesverkoopster kwam lachend met servetjes naar buiten en gebaarde me binnen te komen waar een klein krukje klaar stond. Tussen de bierdrinkende, sigaretten rokende mannen at ik de rest van ijsje op.

In Ravna, onder aan de berg
In Ravna, onderaan de berg

Ravna

“Via Dinarica, da da!” En enthousiast vertelden ze dat er een paar weken geleden een Franse jongen hadden ontmoet, Matthieu. “Ja, die heb ik ook ontmoet! In Montenegro.” Snel werd de Engels sprekende zoon opgebeld om te vertalen. Vedad heette hij. Vedad vertelde dat Matthieu een paar uur was blijven kletsen en dat hij hem de route omhoog naar Milanova Koliba had gewezen. De telefoon werd erbij gepakt en voor ik het wist had Vedad een selfie gemaakt en die naar Matthieu gestuurd.

Hoewel Matthieu inmiddels ergens in Roemenië zat, reageerde hij vrijwel direct. “Oehh, can you ask him if him found the most beautiful lake of Montenegro? Or if he said hi to Simon?” ” Show her this” antwoordde Matthieu en Vedad liet me een foto zien waarop Simon in zijn “Kings chair” zat met een grijns van oor tot oor. “Yeahh, that’s him” and I smiled a big big smile.

“Is there a place where I can camp here in Ravna?” Vroeg ik aan Vedad. Na kort overleg kreeg ik een plaatsje in hun tuin. Het gras werd vlug gemaaid, of gekapt met een zeisachtig geval en biertjes werden open getrokken. ’s Avonds kan het hier wel lawaaiig zijn, waarschuwde ze me. Ik was allang blij dat ik niet naar Jablanica hoefde, dus nam alles voor lief. Als ik had geweten in wat voor “club” café Bela ’s avonds veranderde en als ik had geweten dat het gezin ook gloednieuwe kamers had, was ik waarschijnlijk minder eigenwijs geweest.

Dat is achteraf praten. Als ik direct een kamer had gehuurd, waren de daaropvolgende dagen ook anders verlopen. En die had ik niet willen missen zoals ze waren.

Bar_Kamp | Café Bela, Club Ravna
Bar Kamp

Neem de tijd

Na de nacht in het gezellige feestgedruis van Ravna te hebben doorgebracht, werd ik met hoogstens drie uur slaap, gebroken wakker. Het regende en dikke, donkere wolken ontnamen elk bergzicht. Blehhhj, ik wil niet lopen vandaag. Ik heb mezelf omgedoopt tot “goed weer wandelaar” of “luie sport hiker”. Ik heb geen haast en het gekeuvel met de mensen in de dorpjes vind ik net zo mooi en amusant als lopen in de bergen.

Het brengt me op gekke plekken, grappige situaties en het geeft me iets wat ik veel waarde aan hecht. Bijvoorbeeld dat Alena, Vedahs moeder en tevens ijsjesverkoopster, tegen het einde van de middag met twee mandjes naar me toe kwam en me aan mijn hand mee naar de achtertuin nam. “Malina” oehh, frambozen! Mijn favoriete fruit! Jeeej, frambozen plukken. En snoepen. Tijdens het plukken ontstond er een band tussen ons, twee vrouwen (ja toch wel) van dezelfde leeftijd, maar met een compleet andere invulling, toekomst of zelfs verwachting van het leven. Zonder oordeel of jaloezie. Met wederzijdse bewondering.

Ik heb dus geen haast om in de wolken een berg op te stampen. Twijfelachtig zette ik de volgende morgen koers naar de Trend market waar Alena al aan het werk was. Het kostte haar niet veel moeite om me over te halen nog een nachtje te blijven. Nu in een van hun kamers boven het café.

Café Bela

Gedurende de dag begaf ik me in de woonkamer achter het café, schreef verhaaltjes, dronk koffie, kletste met Vedad en ik kon zelfs een beetje aan mijn website sleutelen. Als vanzelfsprekend werd er ook een bord voor mij op tafel gezet, dus at ik lunch en avondeten met het gezin mee. Het gezin dat het dorp café en de buurtsuper in Ravna runt.

Ravna, een heerlijk rustig dorpje aan de voet van Prenj, waar ik uiteindelijk twee en halve dag heb doorgebracht. Alena, Vedad en Bela hielden me zo nu en dan gezelschap en beschermden me voor de nieuwsgierige mannen die zich afvroegen waarom “die blonde” er nog steeds was. De laatste avond zette Bela, het hoofd van het gezin, een dvd op met filmpjes die ze gemaakt hadden tijdens beklimmingen en andere ondernemingen op Prenj. Vrolijk gaf hij commentaar en Vedad vertaalde.

Ik kom zeker nog een keer terug wanneer ik weer in de buurt ben. En dan kom ik niet alleen, want ergens wil ik mijn belevenissen graag delen. Of plekken met mooie herinneringen aan anderen laten zien.

Maar eerst eens even die trail lopen. Op naar de volgende berg.

2 Reacties

  1. Hi Eva! I’m an American married to a man from Mostar, Bosnia-Herzegovina. Last summer I got to meet his cousins in Jablanica, the same people who hosted you at Cafe Bela! I would love to read your story in English, when you have a chance! Good luck on your adventures!

    Jenny Mehmedovic
    Lawrence, Kansas, USA

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...