Ik zit bij het allerliefste Anastasia household in de tuin van het avondzonnetje te genieten. Ik zie en hoor weer schapen. Toevallig bedacht ik me vandaag dat ik nauwelijks of eigenlijk geen schapen in de bergen van Bosnië Herzegovina heb gezien. In Albanië en Montenegro struikelde ik over het vee, maar hier heb ik slechts beren en andere niet-boerderijdieren poep gezien.

Hoe zou dat komen? Zijn de bergen hier minder geschikt om kuddes te laten grazen? Komt het doordat er relatief meer dorpjes en stadjes zijn? In Montenegro waren veel Katuns waar gezinnen gedurende zomermaanden met hun vee verblijven. Is die traditie hier in Bosnië Herzegovina verdwenen of aan het verdwijnen? En is dat waarom Lukomir zo bijzonder is, omdat er daar nog wel herders zijn die met hun beesten de bergen in trekken.

Wat de reden ook mag zijn, het verheugde me vandaag weer in een echt boerendorp met poep op de weg en schapen in de wei rond te lopen. Omerčenica.

Bij het eerste huis zag ik varkens onderste boven onder het dak hangen. Ze leken opgeblazen, maar er waren geen vliegen of ander ongedierte te bekennen. Voorzichtig kwam ik dichtbij om ze te bestuderen. Kaas. Wordt er zo kaas gemaakt? Ik bleef niet onopgemerkt, de heer des huizes kwam in de deuropening staan en nodigde me met een handgebaar uit naar binnen te komen.

taaaaaart
Taaaaart

Gastvrijheid

Ik kwam in een kleine, donkere ruimte terecht die als keuken/woonkamer functioneerde. En wellicht ook als slaapkamer. “kafu?” maar natuurlijk en ik nam plaats op de bank. De mannen spraken een beetje Duits en de vrouw heette Iva. Iva had net taart gebakken. Ik viel met mijn neus in de boter. Chocolade taart.

“Planinarski put, Via Dinarica. Da da.” Ze zouden me na de koffie naar een buurman brengen die hier meer van wist. Zo werd ik aan Stipe Vukadin voorgesteld, de man die verantwoordelijk was voor de markering op Vran en de man die met Sean en Lois vanaf Blidinje naar Planinarski Dom Vilinac was gelopen. “Kom verder! Wil je iets drinken?” vroeg hij in het Duits.

Stipe is de eigenaar van “Anastasia”, een lief huisje midden in de weide van Omerčenica. Zelf woont hij in Omolje dus gaf hij mij de sleutels en instructies waar ze de volgende dag af te leveren. Verontschuldigend dat hij me geen maaltijd kon aanbieden, stopte hij me brood, worst en kaas toe. “Wat krijg je van mij?” vroeg ik in mijn beste Duits. “Nichts!” en hij wuifde mijn vraag weg. Goed van vertrouwen en ontzettend gastvrij.

Omerčenica_bih_via_dinarica
Omerčenica

Omerčenica

Het huisje “Anastasia” is vernoemd naar Stipes kleindochter. Het ligt langs de White Trail zoals die nu gemarkeerd is. Lois en Sean, de Via Dinarica hikers uit de VS, raadden me aan om in Omerčenica te slapen, omdat er verderop niet veel water zou zijn. Bij het naar beneden lopen had ik niet zo’n probleem met de waterschaarste, maar ik was blij een stop gemaakt te hebben in dit gemoedelijke boerendorp. Rust. Avondzonnetje. En een hond.

Een brutaal beest dat zich niets aantrekt van mijn dazer en ziet die ik boven mijn hoofd zwaai om hem weg te jagen als een speeltje. Ok, misschien is het gewoon een speelse hond, maar wel zonder manieren. Zonder te vragen, wurmt hij zich onder het hek door en begint naar mijn voeten te happen. Wel verdraaid, wat heb jij hier te zoeken? En ik bedenk me dat hij waarschijnlijk bij de schapen hoort. Met schapen komen honden. Mooie boel. Vlug haalde ik mijn net gewassen kleren naar binnen, waar het kleine zwarte dier het op gemunt had. Ik dacht aan de sok van Lois die door een hond kapot gebeten was. Zou het dit brutale beest zijn geweest?

“Hast du meine schafe gesehen?” vroeg een buurvrouw. “Uhhh, ja mit die kleine zchwarzen hund.” De vrouw zuchtte. “Wohin?” Ze was haar schapen kwijt. Terwijl ik dacht dat die hond erbij hoorde, heeft hij de kudde ergens de bossen of bergen ingejaagd. Gewoon voor de lol.

“Vuk” Ohh ja, wolven en schapen. Het hele dorp liep uit om de schapen terug te vinden. Het is wat. Misschien is het toch makkelijker om als herder met je kudde en eigen honden erop uit te trekken.

1 Reactie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...