Gevonden! Het is zover, waterputten mét emmers. Ik had van andere Via Dinarica hikers al foto’s voorbij zien komen, maar was zelf slechts vieze of lege putten tegen gekomen. Op die bij Vranske Stijene waar een lief, oud schapenmevrouwtje mijn SIGG-drinkfles voor me heeft gevuld na.
Ik heb een grote drinkzak waar ik tijdens het lopen uit drink en een witte, 1Liter drinkfles. Deze zat in mijn sponsorpakket en hoewel ik van tevoren dacht geen fles nodig te hebben, ben ik inmiddels onafscheidelijk van deze witte vriend. Een drinkzak is handig voor onderweg, zo drink ik de hele dag door kleine slokjes, maar het vullen en het in en uit de tas halen is een heel gedoe.
Mijn trouwe vriend
Mijn witte SIGGvriend voorziet me waar mogelijk van vers, koud water. Hij zit bij mij aan tafel, ligt naast me in de tent en tijdens het lopen houdt hij, ondanks de felle zon, mijn water lekker koud. Zonder deze trouwe vriend zou ik echt te weinig drinken.
Hoe praktisch een waterzak ook mag zijn, het is gewoon lomp om tijdens niet loopmomenten aan een slang te moeten lurken. Misschien is het voor de niet buitensporter ook lomp om uit een fles te drinken, maar mijn SIGG-drinkfles heeft een slangetje dat werkt als een rietje waardoor ik de fles rechtop kan houden tijdens het drinken. Wat mij betreft een uiterst charmante oplossing.
Maar goed, ik had dus eindelijk een put met emmer gevonden en kon niet wachten om mijn drinkfles te vullen. Voorzichtig liet ik de emmer naar beneden zakken. Jep, plons. Wachten tot de emmer gevuld is. En hijsen maar. Haha, dit is leuk!
Één emmertje water halen
Terwijl ik de emmer naar boven haalde, hoorde ik al akelig veel water terug de put in vallen. Uhhh echt ongelooflijk slapstick, een roestige, oude emmer vol gaten. Zo lek als een mandje. Nog voor ik de emmer op de rand van de put had gezet, was ie alweer halfleeg. Onhandig als ik ben, was ik vergeten de dop van mijn drinkfles te schroeven, dus was er slechts een bodempje water over in de emmer.
Volgende poging. Emmer naar beneden, dompelen, hijsen en snel gieten. Yeahh, een halve liter water. Na het ritueel nog een keer te hebben herhaald, liep ik glunderend met mijn ijskoude witte vriend terug naar mijn tent. Wat een feest!
En wat een rust. Op de buurman die met zijn ezel water kwam halen na, is er helemaal niemand. Ik bivakkeer aan de voet van Dinara bij Planinarsko Sklonište Martinova Košara naast een stenen picknicktafel met een waterput om de hoek. Ik zit de hele middag te zitten. Het is fijn. Ik sluit mijn ogen en luister. Ruik. Voel. En proef het koude, met een lekke emmer omhoog gehaalde water.
Heb je wel enig idee van tijd als je zo lang loopt lijk me dat je de dagen vergeet.Als je zo aan het lopen bent krijg je wel iets warms binnen dan alleen maar koffie.Krijg je ook wel eens vis of vlees of eet je dat nog steeds niet.Wat een vragen hé.Kus van oma.
Lieve lieve oma, wat eten betreft heb ik niets te klagen. Vandaag ben ik op een lunch getrakteerd bij het kasteel van Knin (vis en gegrilde groenten) en heb ik zowaar Cevapi (vlees) uit Sarajevo gegeten tijdens een bbq met een kennis uit Sarajevo.
Het gevoel voor dagen raak ik kwijt, het maakt voor mij geen verschil of het maandag of donderdag is.. De tijd wordt bepaald door de zon. Ik word wakker wanneer het licht wordt, rust als het te warm is, geniet van de koelere avonden en ga naar bed als ik begin te gapen. Het gaat echt allemaal heel goed! Kuseva