Tenzij je je eigen eten vangt of Balkanstyle enorme hoeveelheden vlees en drank mee de berg op sleept, is het eten tijdens het hiken wat kariger dan “normaal”. Ik probeer mee te nemen wat ik denk nodig te hebben. Energie- en vezelrijk voedsel. De juiste vetten en langzame koolhydraten. Noten, gedroogd fruit, roggebrood met pindakaas, worstjes, quinoa met vis uit blik en havermout-zaden-vlokken-pitten-alles-erop-en-eraan-super-ontbijtmix. Dat is waar je dan aan moet denken. Als het meezit past er nog een paprika of courgette in mijn tas, maar verser dan dat wordt het niet.

Honger heb bijna niet gehad, maar echt zin om te eten helaas ook niet. Deels doordat mijn motivatie om te koken aan het einde van de dag minimaal is, maar zeker ook omdat ik weet dat het toch nooit een sterrenmaaltijd zal worden. Iets binnenkrijgen zodat ik blijf functioneren, dat is vaak de insteek. En ja, dan let ik wel op wát ik binnenkrijg, maar het blijft een vooral praktische aangelegenheid.

Caroline wist waar ze aan begon toen ze besloot om met mij mee de bergen in te trekken. Doordat ze zich op het ergste had voorbereid, viel de eerste avondmaaltijd eigenlijk best mee. Honger hielp natuurlijk ook. Hoewel onze maaltijdfoto’s niet in het rijtje “culinaire hoogstandjes” thuis horen, smaakte het prima. De tweede en derde avond aten we nagenoeg hetzelfde. Tja nu ik het zo opschrijf vraag ik me ook een beetje af waarom ik dit mezelf (en Caroline) aan doe.

Waar we allerlei niet op voorbereid waren, was het gebrek aan infrastructuur en faciliteiten op het stille eiland, Dugi Otok. De toeristische kaart liet supermarkticoontjes in elk dorp zien en zelfs op mijn GPS stond een winkelwagentje in Savar aangegeven. We begrepen dan ook niet waarom de vrouw van wie we het appartement huurden ons zo vreemd aan keek toen we zeiden dat we eten gingen kopen. Ik begrijp achteraf ook niet waarom ze ons in de waan van “eventjes boodschappen doen” liet. Vermaak? Of taalbarrière?

Dat wat ooit een minimarkt was geweest, lag er nu verlaten bij. Een eenzaam pak suiker stond in een van de schappen, maar al zouden we willen, we hadden het niet kunnen kopen, want de boel was dicht. Hmmm had Tin, de jongen van PD Paklenica die ons dit eiland en dorp getipt had, niet zoiets gezegd? Misschien wel, maar wij konden ons gewoonweg niet voorstellen dat er he-le-maal niets zou zijn. Geen supermarkt, geen boer, geen restaurant, geen bar – geen eten.

“Wat nu?”
“Wat hebben we nog?”
“Uhhh… Adventure food.”
“Wat is dat?”

Een oud-collega van de Bever had twee Adventurefood maaltijden voor mij aan Caroline meegegeven. Hoewel we niet aan het kamperen of bivakkeren waren, was dit eiland net zo avontuurlijk toen het op eten aankwam. Jaja, Nasi Saté uit een zakje. Gedroogd eten waar je slechts gekookt water bij hoeft te doen. Niet nadenken, gewoon opeten.

Daar zit je dan voor je heerlijke appartementje op een prachtig eiland. Privéstrand, warme zomeravond, rust, stilte en droogvoer. “Haute cuisine”.

HAUTE CUISINE: camping_koken
Haute cuisine

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...