Met een brok in mijn keel neem ik afscheid. De twee weken zijn zo snel voorbij gegaan en tegelijkertijd lijkt het een eeuwigheid geleden dat ik Caroline zat op te wachten. Hetzelfde station, maar totaal tegenovergestelde gevoelens. Mijn lieve basisschoolvriendinnetje is me vanuit Amsterdam komen opzoeken. Caroline heeft me twee weken vergezeld in Kroatië. Als vanouds gezellig en eigenlijk heel gewoon was het samenzijn. Nu weer alleen, voel ik me een beetje uit balans. Ik zal mijn eigen ritme weer moeten vinden en ik zal weer meer in mijn pen kruipen nu er geen luisterend oor meer is.

“Bij afscheid nemen schiet je altijd tekort” heeft een vriend van Caroline een keer tegen haar gezegd. Ja inderdaad, het kan beter maar meteen over zijn. Zo’n laatste uurtje samen de tijd dooien voordat de bus vertrekt is bijna ondraaglijk. (NIET TE DOEN!) Een bedrukte, verdrietige stemming in combinatie met vermoeidheid door het vroege opstaan, honger en de benauwdheid van de hete stad, maakten het al met al een vrij dramatisch tafereel.

Ik heb zo ontzettend veel moeite met het gegeven dat dingen voorbij gaan. Zelfs wanneer ik met volle teugen van het moment geniet. Misschien wel juist dan. “Afscheid nemen bestaat niet” of “I don’t believe in goodbye’s”, ik begrijp daar helemaal niets van op het moment dat ik mijn dierbare vriendinnetje gedag moet zeggen. Nog één omhelzing. “Nou doeg. Doehoeg! Ga nu maar!” Blehhhh.

Zadar, Kroatië met Caroline
Ontbijtje in Zadar

Vrienden in de buurt

Toevallig was er een andere vriendin uit Amsterdam in de buurt. Samen met haar vriend is Sophie vanuit Amsterdam naar Split gefietst. Dankzij hun blog ven Instagram kon ik hun avonturen op de voet volgen. “Twee op wielen.” Hoewel ze hard aan een rustdag toe waren, namen Reinder en Sophie halverwege de ochtend een bus naar Zadar. Jeeej, een ontmoeting! Wissel van de wacht. Vervanging is dé remedie tegen hartenzeer. Sorry Caro, dat geldt niet alleen voor mannen.

Bizar, waanzinnig, bijzonder en ook wel weer heel gewoon, natuurlijk. Een dagje samen met Reinder en Sophie in Zadar. “Maar vertel vanaf het begin.” Ja Hallo! Geen beginnen aan.

Van de hak op de tak vertelden we elkaar over onze belevenissen, avonturen, tegenslagen, ontmoetingen. Regenachtige rustdagen, geplan, gepuzzel, kaarten en GPS-navigatiefrustraties. Wasdagen, onverwachtse wendingen, geen puf voor toeristische attracties. Of gewoon geen zin. Het genot van de kleine momentjes, de trots bij grote overwinningen en de stiekeme angst voor beestjes. Reuze sprinkhanen in je broek, naaktslakken terror, tijgermuggen en natuurlijk spinnen. Kamperen en trekken. Op de fiets of te voet, door de Balkan of naar de Balkan, we hadden genoeg vergelijkbare ervaringen om een hele middag over door te praten.

“Maar wat heb jij dan minder mee dan wij?” Goede vraag. Fietsreparatiespullen en waarschijnlijk heb ik minder kleding. Ik heb wel weer een zonnecellader en een waterfilter. Verder slepen we precies hetzelfde mee. Gek idee. Maar ook heerlijk dat je in feite zo weinig nodig hebt.

Selfie voor de tent na een wissel van de wacht
Bijna back on track

Weer alleen

Een beetje op mijn hoede voor het “nu ben je echt écht weer alleen” besef, liep ik terug naar mijn hostel. Ik voelde me goed, hoe kan dat? Ik ben blij, tevreden, ontroerd en uitgerust. Ik heb zin om door te gaan en energie om weer omhoog te lopen. Nog steeds. Bijna ging ik me schuldig voelen tegenover Caroline.

Ik onwijs genoten van onze twee weken samen. Nagenoeg elke dag zeiden we “wat er ook gebeurt, de vakantie is sowieso al geslaagd.” tegen elkaar. Of “Hoe dan ook, nu al geslaagd!” En dat was ook zo, het kon gewoon niet stuk. Heerlijk. Gezellig. Genieten.

Nog steeds wacht ik op het onvermijdelijke moment van de terugslag. Een “jep ik ben alleen, ik weet dat ik hiervoor gekozen heb en dat het erbij hoort, maar nu vind ik het allemaal even niet zo leuk” moment. Hhhmpff.

Maar ik kan het aan.

Kom maar op!

Mijn avontuur kan hoe dan ook, wat er ook gebeurt niet meer stuk!

2 Reacties

  1. Ik kan begrijpen dat je je even niet prettig voelt.Het ii ook niet niks helemaal in je eentje.O deze vrienden kwamen maar even.Hoe lang kun je lopen voor het weer slechter wordt..Een dikke kus van oma.

    1. Ja, het nu weer even over met de bezoekjes uit Amsterdam… Ik weet niet wat het weer gaat doen, maar ik zeker nog een maand of zes weken lopen.. Ik zal hier en daar wat geduld moeten hebben, maar ach, dan kan ik ‘bijschrijven’ 🙂 xx

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...