Wat is dat toch met al die Kroaten die ’s nachts aan de wandel gaan? Vooral in Paklenica National Park, bij elke hut of shelter komt er tot diep in de nacht volk aan. In de Alpen ben ik zelf vaak genoeg in het donker vertrokken voor een lange tocht, maar in mijn beleving is dat anders. Noodzakelijk met sneeuw en ijs, hoog Alpiene toeren. Ja, het is warm hier, maar om nou ’s nachts te gaan lopen om de zon te ontvluchten, gaat dat niet een beetje ver?

“Yeahh, we saw some potential good views.” Hmm, fun! Dit waren de vier jongens die bij Struge (bivakhut) hun hond mee de hut in namen, Caroline en mij een horror verhaal over Ivine Vodice (andere bivakhut) vertelde en bij planinarski dom Paklenica (berghut) midden in de nacht hun water bijvulden voor ze hun tocht naar boven vervolgden. Bizarre planning.

Maar zij zijn niet de enige. Bij Ivine Vodice kwam er om elf uur ’s avonds een Kroaat aanstrompelen die blijkbaar verdwaald was op zijn weg omhoog naar Vaganski Vrh. Toen hij om acht uur ’s avonds in het donker op de top stond, lukte het hem niet om zijn weg naar Struge te vinden. Gelukkig voor hem bracht een goed onderhouden pad hem naar een andere shelter.

Night hiken

Terug in Struge krijg ik een vrij logische verklaring voor het night hiken te horen. Veel mountaineers komen uit Zagreb of een andere grote stad en hebben daar een “van 9 tot 5” baan. Met al dit harde werken, ontstaat de behoefte om de stad en de drukte te ontvluchten. Uit te waaien in de bergen. Om zoveel mogelijk uit het weekend te halen, de vrije tijd optimaal te benutten, vertrekt men vrijdagavond wanneer de werkweek erop zit. Dat er vervolgens een stukje in het donker gelopen moet worden, is geen kwestie van slechte planning, maar meer een compromis. Je moet er wat voor over hebben om een weekend in de bergen te zijn.

Plotseling zie ik alles in een heel ander daglicht. Dit is precies wat de ASAC (Amsterdamse Studenten Alpen Club) ook doet. Hoeveel weekenden ben ik vrijdagavond laat, ’s nachts ergens op een camping of bivak in België aangekomen? Ontelbare keren heb ik het er voor over gehad om in het donker mijn tent op te zetten zodat ik de volgende ochtend naast, boven of onder de rots wakker kon worden.

pauze-velebit-trail-via-dinarica-croatia
Pauze in het zonnetje

Ritueel versus traditie

Dat er van klimmen vervolgens weinig komt, omdat het hele ritueel van ontbijten, koffiedrinken, eieren bakken, taart eten het grootste deel van de zaterdag in beslag neemt, verschilt helemaal niet zoveel van mountaineering tradities hier. Alleen hier noemen ze het traditie en komen ze er open en eerlijk voor uit.

Tijdens mijn ASAC-bestuursjaar hebben we op een gegeven moment t-shirts laten drukken met “ik ben een luie sportklimmer” om ons als het ware af te zetten tegen al het prestigieuze klimmersgepraat. Dat is precies wat ik hier af en toe voel. Die recalcitrante houding komt terug, puur omdat ik niet in een hokje ¨thru-hiker¨ geplaatst wil worden. Ik zou dolgraag “ik ben een luie sporthiker” op mijn tas of t-shirt willen borduren, maar doe het niet, omdat ik er waarschijnlijk teveel aandacht door krijg en de boodschap dan juist niét over komt.

Via een omweg heb ik het antwoord op mijn vraag “wat het toch is met al die Kroaten die ’s nachts aan de wandel gaan is?” Het zijn allemaal Luie SportHikers en dat is waarom ik het zo goed met ze kan vinden. We hebben misschien een andere achtergrond of aanpak, de insteek is hetzelfde en we hechten in feite waarde aan dezelfde tradities.

2 Reacties

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...