Iedere hut, planinarski dom, shelter, sklonište, kuće heeft een deur die volledig beplakt is met stickers van bergsportverenigingen, planinarsko drustvo’s. Een beetje zoals van die vakantiebusjes die stickers verzamelen van de plekken waar ze geweest zijn. Of topkruizen op een berg en de borden op een bergpas waar fietsers zo graag voor poseren. Ik vind het bijna jammer dat ik zelf geen sticker heb. In plaats daarvan kan ik mijn naam in het huttenboek schrijven, met eventueel een verhaaltje erbij.

Dat van die stickers is misschien niet eens zo typisch voor deze regio, maar het zegt wel wat over de hoeveelheid verenigingen die er zijn. Iedere stad, elk dorp en zelf de eilanden hebben minimaal één planinarsko drustvo. En dan nog zeggen de mountaineers die ik tegen kom dat de bergsport lang niet zo actief is als ze zouden willen. Hoe het ook zij, voor mij is dit een van de meest opvallende verschijnselen hier in de Kroatische bergen. Ik ben niet alleen, niet de enige wandelaar en zelfs niet de enige trekker.

Tatekova Koliba

Terwijl ik het me comfortabel heb gemaakt in het kleine bivakhutje te Stap, Tatekova koliba, krijg ik op de valreep gezelschap van een Kroatische hiker. Een fanatieke wandelaar die warempel ook de Via Dinarica loopt. Davorin is in Risnjak begonnen en loopt door tot de Bosnische grens. Hij is de tweede mannelijke solo hiker die werkelijk iedere meter van de trail loopt. Weer of geen weer, pad of geen pad.

“No cheating, than it would not be the real thing anymore.” Ik kom open uit voor mijn andere aanpak en tot mijn geruststelling hoef ik mezelf niet te verdedigen. Ondanks onze verschillende “hikingfilosofie”, hebben we zeer veel overeenkomsten in hoe we het lopen ervaren, beleven en omarmen. Onze beweegredenen zijn grappig genoeg vergelijkbaar.

Davorin vertelt me dat Tatekova Koliba “Daddies little hut” betekent. Lang lang geleden was er eens een man, een ware Velebit fan, die twee kleine huisjes midden in deze bergen heeft gebouwd. Open voor iedereen. Geloof het of niet, het tweede hutje is mijn favoriete plek in Velebit, Sklonište Crnopac. Crnopac wordt goed onderhouden door HPD Mala Rava, maar hier in Stap gaat de boel snel achteruit als er niemand is die de verantwoordelijkheid neemt.

Een beetje rommel en een beetje behelpen met water uit een grot hengelen en zelfs het nachtelijke bezoek van luidruchtige knaagdieren, kunnen voor mij de pret niet bederven. Ik geniet met volle teugen van plekken zoals dit lieve Tatekova Koliba. Het kleine, simpele hutje met metershoge rotswanden rondom. Het witte karstgesteente dat er aantrekkelijk klimbaar uitziet en de enorme picknicktafel naast de vuurplaats met een gezellige waslijn die de boel overspant hebben een plekje in mijn hart veroverd. Ik vind het heerlijk om hier te zijn. Om hier te mogen zijn.

Ook daarmee zitten Davorin en ik op een lijn. Samen genieten we van deze mooie plek en delen we een mooi moment. Dat delen van momenten is waarschijnlijk de belangrijkste reden dat de meeste mensen er samen of met een groep op uit trekken. Het delen van momenten in de bergen, intense belevenissen, is waarschijnlijk de reden dat er zoveel bergsportverenigingen zijn. En al die stickers op de deur zijn misschien op een of andere manier een gebaar van dankbaarheid.

Damn, wat zou ik graag een sticker willen plakken.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...