Ga ik het halen? Voor de regen binnen. Ik weet dat als ik nu niet omhoog loop, de kans dat ik morgen ga aanzienlijk kleiner is. En makkelijk pad en een warme hut en als het niet bewolkt zou zijn een prachtig uitzicht. Ik ben op weg naar het laatste pareltje in Kroatië, Risnjak Nacionalni Park. Hoppa, schop onder mijn kont en lopen maar!
Doordat ik Bitoraj heb overgeslagen en vanuit Samarske Stijene ben doorgelopen naar Delnice, heb ik wederom een stuk weg te pakken. Slinger de slinger over het asfalt omhoog naar Crni Lug. Een kneuterig dorpje waar de ingang van het Nationaal Park is. Het is mooi hier. Heel mooi. Groene beboste bergen die langzaamaan herfstkleuren beginnen te vertonen. Rood, bruin, oranje, geel. En groen. Wow.
De wolken hangen me sacherijnig aan te kijken, maar ik heb geen zin om er aandacht aan te besteden. Ik loop omhoog. Onhandig gepland, maar ik wil door. De trail afmaken. Mijn eigen trail vanaf nu.
Risnjak
In Risnjak zal ik de andere kant op lopen. Naar een andere grensovergang. Via Snežnik in Kroatië wilde ik eigenlijk naar Snežnik in Slovenië oversteken, maar daar is geen grenspost. Ik ben van alle kanten gewaarschuwd dat het echt niet mag en dat ik een flinke boete kan krijgen. Ok ok, dus zal ik mijn weg vervolgen naar Rupa, hopelijk via wandelpaden, maar ik zal het ter plekke moeten gaan uitvogelen.
Van Crni Lug naar Planinarski Dom Risnjak, Dom Schlosserhof, loopt een goed onderhouden wandelpad. Net als in Samarske Stijene door een indrukwekkend en beetje spannend bos. Alles is begroeid. Dicht begroeid. Mossige stenen, glibberige boomstronken en bomen zover als dat ik kijken kan. Ik ben blij met het pad, hier in deze omgeving voel ik absoluut niet de behoefte om me buiten de gebaande paden te begeven.
En dan ineens opent het bos zich. Een uitzicht. In elkaar overlopende en overlappende bergen ploppen ineens voor me op. Terwijl ik mijn telefoon wil pakken om een foto te nemen, waait de wind met een dikke dot wolken mijn uitzicht dicht. Dat is flauw. Hoe mooi de bossen hier ook mogen zijn, ik ben dol op vistas. Vergezichten, rotsgraatjes, onverwachtse doorkijkjes. Oneindig uitgestrekte landschappen, natuur, bergen maken iets bij me los. De dichte donkere bossen in zekere zin ook, maar ik zal niet snel op mijn gemakje uren naar bomen gaan zitten kijken.
Dom Schlosserhof
De wolken bleken vastberaden te zijn. Hmpff. Net op het moment dat Dom Schlosserhof in zicht kwam, voelde ik de eerste druppel. Haha, ik zal je voor zijn! De wolken mogen we weliswaar treiteren, maar de regen krijgt me niet te pakken. Triomfantelijk loop ik naar binnen.
Verbaasd word ik ontvangen door de vriendelijke Vesna. Ze had geen gasten meer verwacht. Er is regen voorspeld. Heel veel regen, het hele weekend regen. Welja, hoe kan het ook anders, er staan immers twee topjes op mijn programma. Ze schudt haar hoofd en geeft me een grote kop thee. We zijn de enige in de hut. Samen bij de open haard. Met haar hond. Heerlijk. En dat op een vrijdagavond..