Nog voor de zon boven die bomen uit wist te komen, stond ik klaar. Klaar om aan een nieuw dag te beginnen, een dag met als hoogtepunt de grote Snežnik. De afgelopen maanden heeft het me niet mee gezeten, telkens wanneer ik een hoogste-top-van-het-land wilde bewandelen, gooide het weer roet in het eten. Zou het me dan uiteindelijk toch lukken om in ieder geval één piek af te strepen?
Een goed gemarkeerd wandelpad klimt gestaag door de bossen omhoog. Er is helemaal niemand, uitgestorven. Een bordje bij een lege picknick plaats geeft aan dat de berghut bovenop Snežnik vandaag niet open is. Jammer, maar dat wist ik eigenlijk al. Het is een doordeweekse dag, buiten het hoogseizoen, wat betekent dat het lekker rustig is, maar ook dat veel faciliteiten gesloten zijn.
Naar de top van Snežnik
Wanneer de hoge bomen plaats maken voor kleine dwerg dennenboompjes, krijgt de zon eindelijk de kans om mijn bevroren ledematen te ontdooien. Boven mij zie ik het rode dak van de berghut op een klein half uurtje lopen. De lucht is nog een beetje heiig van de vorst, maar het is overduidelijk dat de weergoden me goed gezind zijn. Het wordt langzaamaan blauwer én warmer. Met een vrolijke kriebel in mijn buik loop ik verder.
Op de top! Jeheee!! Super super mooi uitzicht. Ik zie de Kroatische bossen waar ik een week eerder liep, de berghut waar ik afgelopen nacht heb geslapen en de Adriatische zee!
Over de route
Op de weg naar beneden wisselen karakteristieke karst landschappen, vol met witte rotsen, open groene velden en dichte, donkere bossen elkaar af. In Leskova Dolina stond ik voor een keuze. De Via Dinarica trail op mijn GPS volgen of de E6, die via een andere route ook bij kasteel Snežnik uit zou moeten komen. Het werd een combinatie. Beide routes leiden je over onverharde wegen naar beneden, hier en daar overlappen ze elkaar en hier en daar sturen ze je via een onvindbare short-cut door de bossen.
Dit is een terugkerend probleem met lange afstandswandelpaden in Slovenië. Stukjes zijn goed gemarkeerd, trails naar een top zijn prima onderhouden, maar de tussenstukken vergen wat improvisatie. Op de kaart onderaan vind je de route die ik gelopen heb. Je kunt op de link klikken om in te zoomen, de Gps-track te downloaden en de kaart met mijn route als PDF op te slaan.
Laatste stuk naar Podcerkev
Het laatste stuk van deze lange wandeldag was even doorbijten. Ik had me een beetje verkeken op de afstand én op het aantal zonuren. De dagen worden ongelooflijk snel korter, de wintertijd komt razendsnel dichterbij. Ik wil hier niet aan toegeven, maar het heeft echt invloed op hoe ik me voel. Doordat het kouder is, verbruik ik meer energie. En doordat het minder lang licht is, lijk ik minder snel op te laden. Mijn lichaam maakt zich klaar voor de winter, maar mijn kop nog niet. Ik voel de tweestrijd. Ik wil, ik wil, ik wil zoveel, maar het lijkt me niet meer te lukken.
Misschien is het de vermoeidheid. Misschien ben ik gewoon verzadigd. Misschien is het wel genoeg geweest. Of misschien is het tijd om mijn verwachtingen aan te passen. Naar de natuur te luisteren, in plaats van de strijd aan te gaan. Met gemengde gevoelens loop ik door naar Podcerkev waar ik door de vrolijke Benjamin wordt ontvangen. Ik krijg een kamer met een bed en een verwarming, een rondleiding over het terrein van Ars Viva en een uitnodiging om de volgende avond mee te gaan naar de Polhanje, het slaapmuis-jacht-feest.
Het gaat zoals het gaat. Het grappige is dat op het moment dat ik loslaat wat ik vind dat ik moeten of kunnen, er direct ruimte ontstaat. Ruimte voor iets nieuws. Iets onverwachts. Nieuwe mogelijkheden en mooie ontmoetingen. Ik laat mijn spanning en frustratie los en geef me over.
Wil je meer lezen over wandelen en bijzondere bestemmingen in Slovenië, neem dan een kijkje op de website van Mijn Slovenië. Artikelen over mijn Via Dinarica avontuur met aanvullende informatie zullen hier ook verschijnen. EVAdinarica Project: Mijn Via Dinarica Trail in Slovenië