“Eva, heb je zin om mee naar de Polhanje te gaan?” Uhhh. Eventjes ben ik in de war. Polh, is dat hetzelfde als puh, dormouse oftewel een slaapmuis? Alsof mijn gastheer mijn gedachten kan lezen, antwoordt hij. “Ja inderdaad, slaapmuis. De polh is heel belangrijk hier, we hebben een bijzondere traditie rond de jacht op slaapmuizen. De Polhanje.” Meent hij dit serieus? Een feestelijke avond, nacht of heel weekend om het slaapmuis-jacht-seizoen te vieren?! In dat geval ga ik natúúrlijk mee!
Om zeven uur ’s avonds is het pikkedonker en stervenskoud. Het is net een weekje oktober en de temperaturen dalen ’s nachts tot onder het vriespunt. Eindelijk kan ik mijn warme, wollen sokken, handschoenen en extra lange mouwen shirt tevoorschijn halen. Tot een week geleden waren deze slechts overbodig gewicht in mijn rugzak, maar nu ben ik blij dat ik het al die tijd heb meegezeuld. “Waar gaan we heen?” vraag ik. “Naar het bos.” Natuurlijk, dat is waar de slaapmuizen wonen. In bomen waar ze acrobatisch van tak naar tak rondrennen, springen en vliegen.
Eigenlijk had ik nog steeds geen idee wat we precies zouden gaan doen. “Wacht maar. Je zult het vanzelf zien. Ennuh, kan jij het bier dragen?” Aha, jagen gaat kennelijk samen met drinken. Dat had ik inmiddels toch moeten weten, alles gaat hier hand in hand met drank. Jep, ik ben nog steeds op de Balkan.
Nog voordat ik een plekje bij het kampvuur had gevonden, kwam er een man met een fles rakija mijn kant op. “Heb je onze schnaps al geprobeerd?” Schnaps, rakija. Dat is in principe hetzelfde. Slovenië mag dan wel het meest westerse Balkanland zijn en een hoop Duitse woorden gebruiken, (de meningen zij er over verdeeld óf (een deel van) Slovenië überhaupt tot de Balkan gerekend moet worden) sommige gebruiken zullen nooit verdwijnen. Zelfgestookte rakija die op werkelijk iedere mogelijke gelegenheid opduikt is wat mij betreft in elk geval niet heel West-Europees. Maar mij hoor je niet klagen.
Terwijl we dieper en dieper het bos inliepen, zette ik mijn GPS aan. Langzaam gingen we omhoog, steeds verder het donker in. Hoger en hoger de berg op. Totdat we bijna op de Via Dinarica uitkwamen. Wow, ergens in dit grote, donkere Snežnik bos zou ik gaan leren over de slaapmuis-jacht. De traditionele Polhanje met eigen ogen aanschouwen. ˝Following the footsteps of Dormice.˝
Maar hoe?
Eerder op de avond had de eigenaar van het stuk grond wat vallen uitgezet. Het enige dat wij hoefden te doen, was deze vallen checken. Ik moet eerlijk bekennen dat het een kleine teleurstelling was, het voelde niet echt als jagen, het was meer een avondwandeling door het bos. Desalniettemin was best spannend. In een kleine groep met voornamelijk kinderen, maakten we onze ronde langs de vallen. Fantastisch om te zien hoe de locals precies wisten hoe te lopen, voor mij zag alles er hetzelfde uit. Tja, ik zou hopeloos verdwalen zonder GPS om mijn eigen voetstappen te traceren.
Dit was het moment dat ik me realiseerde dat voor de mensen die hier wonen, de kinderen, de oudere generatie en iedereen daartussen, het bos een groot deel van hun cultuur uitmaakt. En ik realiseerde me dat de omgeving, de plek waar je leeft, de natuur (of het gebrek eraan) ontzettend veel invloed op jouw leefstijl heeft. Natuurlijk is dit niets nieuws, maar soms heb ik van die momenten dat ik me ineens bewust word van dingen die in feite heel logisch zijn. Deze avond was zo’n moment. Ik volgde, keek toe en ervoer.
Helaas waren de meeste vallen leeg, behalve de laatste. Het kleine, lieve slaapmuisje leefde nog half. Zwaar gewond. Met zijn vingers probeerde de landgoed-eigenaar het nekje van het spartelende diertje te breken. Het leek een eeuwigheid te duren. ˝Alsjeblieft, verlos hem uit zijn lijden!˝ Ik heb nog nooit een dier gedood en ik weet niet zeker of ik het zou kunnen. Misschien is het anders als je geen keuze hebt, wanneer jagen de enige manier is om aan eten te komen.
Terug bij het kampvuur waren anderen inmiddels begonnen met het bereiden van slaapmuizen die ze eerder op de avond hadden gevangen. Het rook heerlijk, ik wilde ondanks mijn medelijden toch een stukje proberen. Ik ben de helft van mijn leven vegetariër geweest, een principe kwestie. Dat hield stand tot ik een paar jaar geleden in Oost-Europa aan het rondtrekken was. Mensen eten meer vlees hier, maar ze eten ook beter vlees. Ik koop of bereid zelf nog steeds geen vlees en ik mijd alles dat van de bio-industrie komt, maar eten en het delen van eten is een groot onderdeel van het reizen voor mij. Het is deel van de beleving van een land en een cultuur. Ik eet wat mensen me aanbieden. Ik eet wat andere mensen eten en in dit geval was het gegrilde slaapmuis.
Ja, ik heb met smaak dé delicatesse van de Notranjska regio geproefd en he-le-maal opgegeten!
Wil je meer lezen over wandelen en bijzondere bestemmingen in Slovenië, neem dan een kijkje op de website van Mijn Slovenië. Artikelen over mijn Via Dinarica avontuur met aanvullende informatie zullen hier ook verschijnen. EVAdinarica Project: Mijn Via Dinarica Trail in Slovenië
Knap hoor je moet je aan passen.
[…] Wat ik toen nog niet wist, is dat ik de volgende avond deze traditie in levende lijve mocht aanschouwen.. Daarover meer in mijn volgende blog: Polhanje: eten, drinken, jagen én feesten in de donkere Snežnik bossen. […]
[…] Na een bakkie heerlijke Turkse koffie begon ik aan mijn weg omhoog. Eerst over een onverharde weg, maar al snel mocht ik een smal paadje op. Omhoog. Links van me sloegen de witte wanden me stilletjes gade. Overal om me heen groeide heerlijk geurende kruiden, bloemen en weet ik het wat nog meer. Een familie steenbokken trapten een stuk verderop wat stenen naar beneden en terwijl ik de spinnenwebben uit mijn gezicht wreef, kroop er een slang haastig weg. Alle dieren vluchten voor mij. Voor mensen. Beren zitten hier niet. Niet meer. Te druk en te weinig bos, heb ik me laten vertellen. Wel heel veel herten, steenbokken en verschillende ritseldiertjes. Ik heb ze nog niet gezien, maar ik weet zeker dat de pohl (slaapmuis) er één van is. […]