˝Hey Eva, are you sad?˝ Verwoed probeer ik een antwoord te typen. Delete het. Begin opnieuw. Delete en schrijf uiteindelijk: ˝Yes I am.˝ Ik weet niet waarom. Het lukt niet meer. Teveel tegelijk. Het komt niet meer binnen en het enige dat ik produceer zijn tranen. Ik voel ze zitten, maar ze komen plotseling. Het is genoeg geweest. Tijd voor iets nieuws. Tijd voor een stad. Mijn poncho is onderweg. Samen met mijn zelfgebreide sjaal en andere stadskleren. Fijn.
Toch valt het afscheid me zwaar. Zoals altijd. Met alles. Loslaten, doorgaan. Ik sta liever stil, maar de dingen gaan nou eenmaal door. Het seizoen haalt me in en mijn energie blijft achter. Ergens voel ik verdriet, maar ik weet het hoort erbij. Bij mij.
Mijn eerste reactie is te vechten tegen de tranen, me vastbijten en doorgaan. Mezelf voor de gek houden? Wat wil ik nu echt? Nu. Eén plek. Bijschrijven. Lezen. Muziek. Brainstormen en contact.
Ik weet het heel goed, maar heb moeite met toegeven. Nog één dagje lopen. Die mooie heuvelrug van Predjama naar Planina. Het laatste stukje verbinden. Ok. Eén dagje, om het af te leren.
[…] Zonde, maar het lukte gewoon niet meer. Het laatste stukje dat ik schreef heeft de titel “Wat moet dat met die tranen?!” Dat zegt denk ik […]
[…] wiebelig en het was koud. Volop herfst. Ik wilde nog door, meer verkennen en ontdekken, maar ik was de spirit kwijt. Het was gewoon […]
[…] wiebelig en het was koud. Volop herfst. Ik wilde nog door, meer verkennen en ontdekken, maar ik was de spirit kwijt. Het was gewoon […]
[…] omdat dat niet is wat ik doe. Wat ik kan, of wil. Om je even een idee te geven hoe ik mij voelde, dit is mijn laatste (in zekere zin gesensureerde) dagboek schrijfsel van […]