Ik ben in Zagreb. De zon schijnt, mensen wandelen voorbij. Anderen rennen of fietsen en ik zit op een bankje. Op het bankje naast me zit een oude meneer een ijsje te eten. Een cornetto. Verder doet hij niets. Net als ik. Ik zit en laat de fletse zonnestralen mijn lichaam opwarmen.

Mijn buurman staat op. Hij vraagt of zegt iets, maar ik versta nog steeds geen Kroatisch. Hij glimlacht en klopt op mijn schouder. Een twijfel… Dan zegt hij ˝zehn minuten˝ en gebaart iets. Ik knik als hij zijn tasje naast me op het bankje legt. Hij trekt zijn jas uit en legt deze op het tasje. Nog een glimlach en nog een klopje, met een aai over mijn schouder. Dan loopt hij weg.

Ik weet niet wat hij gaat doen, even naar het toilet? Een stukje joggen? Het maakt niet uit. Ik pas wel even op zijn spullen. Ik zit hier nog wel even. De bankjes langs de Sava zijn bezaaid met oude mensen. De jonge mensen rennen of fietsen. Ik zit tussen de oudjes.

Tien minuten later hoor ik achter me de bladeren ritmisch ritselen. Daar is hij weer. Met een oudemensenjogpas komt hij aangeritseld. ˝Danke.˝ Ik glimlach. Een vriendelijk klinkende zin. Een compliment? Nog een klopje. Met een kus op mijn schouder.

Mooi.

Oudjes op bankjes, jongeren op de fiets
Oudjes op bankjes, jongeren op de fiets

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...