“Kan je dáárop lopen?!” Hoewel het me zelf inmiddels niet meer opvalt dat ik ongebruikelijk schoeisel draag, word ik er keer op keer, door wie dan ook, waar ik ook kom, op gewezen dat het ˝niet echt normaal is.˝ Ze trekken de aandacht, roepen verbazing op en uiteindelijk, wanneer alle grappen en flauwe opmerkingen zijn gemaakt, zetten ze aan tot een nieuwsgierig gesprekje. Wandelen op FiveFingers in de bergen, dit is mijn ervaring.
Vibram FiveFingers
Mijn Vibram FiveFingers, teenschoenen die het natuurlijk lopen stimuleren. Voor mij is het geen stunt of aandachttrekkerij, in tegendeel, ik heb me lang genoeg rot geschaamd als ik die dingen aan had. Totdat ik besefte dat FiveFingers voor mij de enige schoenen zijn waar ik op wíl lopen. En dat de reden om het niet te doen, vooral zat in het feit dat ik me druk maakte wat anderen ervan dachten.
Dus mijn antwoord is voluit “Ja, daar kan ik zéker op lopen!”
Inmiddels voel ik me zelfs een beetje trots. Het heeft lang geduurd voordat ik mijn voeten aan zo’n grote belasting bloot durfde te stellen. Zeker twee jaar liep en rende ik zoveel mogelijk blootsvoets. Ik merkte dat ze sterker werden, zowel de spieren in mijn voeten als de huid eronder. Let wel, met een sterke huid bedoel ik geen eelt. Het is juist een heel erg flexibele, veerkrachtige huid. Of voetzool eigenlijk. Er zijn zelfs vetkussentjes (zoals je ook bij dieren ziet) op de nodige plekken ontstaan. Ik snap dat dit niet heel charmant klinkt, maar echt, voor mij is er inmiddels niets charmanter dan iemand die op blote voeten kan en durft te lopen. Of op FiveFingers, dat is ook goed 😉
Blote voeten versus teenschoenen
Ik begrijp namelijk heel goed dat er hier en daar wat bezwaren tegen volledig blootsvoets lopen zijn en ik begrijp ook, nu ik met -20 in Sarajevo rond loop, dat het soms gewoon veeeeel te koud (of vies) voor blote voeten is. Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik met deze temperaturen aan moet, haha, of wat ik aan moet trekken. Maar goed, volgens mij kan ik over de schoenen-crisis die de overgang naar het op-blote-lopen onvermijdelijk met zich mee brengt, beter een volgend blog schrijven.
De voettocht. De Via Dinarica White Trail, een lange afstandsroute van bijna 1300 kilometer door de Dinarische Alpen. Met hier en daar een beetje om en fout lopen, heb ik uiteindelijk de 1500 kilometer aangetikt. 1500 Kilometer op FiveFingers mét volle bepakking door de bergen op de Balkan. Hell yeah! Sinds ik klaar ben met lopen, heb ik helemaal niets meer over mijn voeten of schoenen geschreven. Bij deze dan. In eerste instantie wilde ik een verhaal schrijven waarin ik antwoord geef op alle vragen die ik kreeg en krijg. Maar toen ik mijn vorige blogs over het lopen op FiveFingers terug las, zag ik dat ik dat daar eigenlijk al doe. Vervolgens leek het me logisch om er soort review van te maken, maar ook daarmee dreigde ik slechts in herhaling te vallen.
FiveFingers in de bergen
“The stones…” geen probleem, het is de bedoeling dat ik alles voel, dat is belangrijke informatie. En een gratis massage. “Yeah, but your ankles. You have no protection.” Die heb ik niet nodig, mijn spieren en pezen in mijn voeten, enkels en onderbenen worden steeds sterker, juist omdat ze de hele dag moeten werken. Ze beschermen me tegen het verstuiken. Ik heb het wel rustig op moeten bouwen, in het begin was mijn onderstel veel sneller moe dan nu.
Als ik weer eens een van mijn tenen stoot, is dit een signaal voor me. Meestal ben ik dan moe of te gehaast. Pas op de plaats (lees, de pijn weg stampen) en aandacht voor mijn voetplaatsing is de enige oplossing. – Blog “Waar zijn je schoenen?”
Told you so?
Om heel eerlijk te zijn was ik aanvankelijk een beetje bang dat ik ergens uit zou glijden en dat iedereen “told you so” zou zeggen. Of dat ik in de eerste meters onhandig mijn voet zou stoten en een teen zou breken of dat ik enorme blaren zou krijgen op onafplakbare plekken. Maar niets van dit alles bleek het geval. Ik bleef verbazingwekkend goed staan, zelfs op de meest glibberige stenen en hobbelige, steile grashellingen. Na meer dan twintig kilometer was het heerlijk om mijn schoenen uit te trekken, maar geen spoor van een blaar of verwonding. – Blog “FiveFingers op de Trail!”
Terrein
Ik heb twee paar Vibram FiveFingers, roze-grijze Komodo Sports en paarse Spyridons. In het begin droeg ik vooral de Komodo’s, die zijn iets lichter, goed geschikt voor het rotsige terrein en ze kleuren beter bij mijn blauwe afritsbroek ;-). Later toen ik meer met gras en puinhellingen te maken kreeg, trok ik steeds vaker de stoere Spyridons aan. Deze zool heeft meer grip en is iets steviger.
De zool van beide modellen biedt voldoende bescherming, zelfs in het meest ruige terrein. Het voornaamste ongemak is dat er steentjes en bloemen tussen mijn tenen blijven zitten. Als ik ze niet weg haal gaat het door de stof heen irriteren. – Blog “Voetenjournaal“
Je lichaam leren kennen
Het is moeilijk voor te stellen dat er weinig aan mijn mening of ervaring is veranderd. Dat 300, 700 of 1500 kilometer uiteindelijk geen verschil maakt. Dat ik niets nieuws te melden heb. Maar in feite is dat goed nieuws. Het betekent dat mijn lichaam zich onderweg aanpaste in plaats van overbelast raakte. En dat ik mijn lichaam voldoende ruimte gaf of zich aan te passen.
Het lopen werd eigenlijk steeds makkelijker en ik kon duidelijker steeds meer aan. Als ik zo terug kijk, realiseer ik me dat ik de eerste dagen slechts 10 kilometer liep. Ik herinner me een moment in Montenegro dat ik voor het eerst bijna 25 kilometer op één dag had afgelegd. Euforisch was ik! Later in Kroatië, draaide ik m’n hand niet om voor een etappe van 30 of zelfs 40 kilometer.
Ja, ik was moe en ik voelde me m’n voeten aan het einde van de dag, maar wie niet? Belangrijk voor mij was dat ik merkte dat mijn voeten fitter werden, ze hadden minder rust nodig en konden op een gegeven moment dag in dag uit 25 kilometer of meer aan. In het begin kampte ik hier en daar met wat kleine ongemakken, maar die verdwenen met de tijd. Het is behalve training, zeker ook een kwestie van wennen en je lichaam leren kennen.
Volgende keer anders?
Tot slot, wat ik de volgende keer anders zou doen. Lastig. Met het principe van zo licht mogelijk trekken, zou ik zeggen één paar is voldoende. Het afwisselen was fijn, omdat het terrein nogal varieerde, maar in feite had ik het met alleen de Spyridons prima afgekund. Ja, de Spyridons. Die hadden een stevigere zool met een grover profiel waardoor ik meer grip had. Anderzijds heb ik ook flink wat kilometers over asfalt gelopen, daarvoor waren te Komodo’s absoluut aangenamer. Maar als ik een advies zou geven dat puur gericht is op bergachtig terrein, zeg ik de Spyridons.
Daarnaast zou ik een tweede paar ergens halverwege in een pakketje op me laten wachten. Waarom? Omdat ze wel degelijk, net als alle andere schoenen, slijten. Bij mijn FiveFingers was het niet eens de zool die het begaf, maar met name de stof tussen de tenen. Zoals ik eerder al schreef, bleven er regelmatig takjes en steentjes (en bloemen) tussen mijn tenen zitten. Dat ging irriteren, maar veroorzaakte ook slijtage.
Het risico dat de schoen onderweg ernstig beschadigd, blijft. Maar ik geloof dat er dan wel weer een mouw aan te passen valt. Je kan niet altijd een back-up voor een back-up mee zeulen. Want ja, in feite waren mijn FiveFingers een back-up voor mijn voeten.
[…] hard mee in dit prestatie cultuurtje. Ik loop ook bepaalde routes en schrijf net zo goed blogs als “1500 Kilometer op FiveFingers door de bergen”…. Ik daag mezelf uit, ik zoek de confrontatie op en ik schrijf erover. Toch vind ik het […]
[…] hard mee in dit prestatie cultuurtje. Ik loop ook bepaalde routes en schrijf net zo goed blogs als “1500 Kilometer op FiveFingers door de bergen”…. Ik daag mezelf uit, ik zoek de confrontatie op en ik schrijf erover. Toch vind ik het […]
Beste Eva, ik vind het ontzettend bewonderenswaardig en inspirerend wat je doet. Met veel interesse lees ik mee met je reis (ik heb ook nog wat achterstand in te halen). En dat je dan ook nog eens zulke afstanden op VFF’s aflegt, vind ik helemaal cool. Ik ga zelf ook meerdaagse trektocht op VFF’s maken (oké, in jouw ogen een minitochtje, maar je moet ergens beginnen he? ;-). Tijdens je vorige trektocht had je Spyridons aan. Voor welke heb je nu gekozen?
Hey Kirsten,
Wat leuk dat je ook op FiveFingers wandelt, ik ben benieuwd naar je ervaringen. En idd, je moet ergens beginnen! Ik heb wederom de Spyridons en de Komodo Sports, die bevallen me heel goed. Wat draag jij?
Super leuk om te lezen, ik loop ook op vff. Ik ga in september een 11 daagse tocht lopen naar Santiago de Compostela, en loop op track ascent en ben op zoek naar een tweede paar. Hoe doe je dat met regen en natte voeten?
Hey Floranke, ik zie nu je berichtje pas, sorry voor mijn trage antwoord! Regen en natte voeten is geen probleem, zolang je in beweging bent. Ik raad wel aan een droog paar sokken mee te nemen voor als je stil zit. Ik ben benieuwd naar je ervaringen en ik kan je helaas niet helpen met een tweede paar. Heb je al bij “everyone runs” gekeken? Dat is een Barefoot store in Tilburg. Verder is er een Facebook groep speciaal voor dit soort dingen, helemaal gericht op FiveFingers en barefoot style lopen. Succes! Groetjes Eva
Hey hallo, dank je wel voor je antwoord. Ik heb al gekeken bij barefoot andere more in Arnhem, net iets dichter bij voor mij. Maar nog geen Keys gemaakt. En Ik zal eens op Facebook gaan kijken naar info. Groetjes Floranke
[…] het vooral als een reis. Een voettocht door de Dinarische Alpen van Albanië naar Slovenië die ik op FiveFingers wil volbrengen. Daarmee wil ik mijn steentje bijdragen aan het Via Dinarica project dat door […]
[…] het vooral als een reis. Een voettocht door de Dinarische Alpen van Albanië naar Slovenië die ik op FiveFingers wil volbrengen. Daarmee wil ik mijn steentje bijdragen aan het Via Dinarica project dat door […]