Een haat liefde verhouding heb ik met clichés. Het staat me tegen ze te gebruiken, maar ze zijn vaak zo waar. Ik ben altijd alles tot in den treuren aan het nuanceren, maar soms ís het gewoon zo.

Het is zoals het is en andere dingen zijn weer anders. Luisteren naar je gevoel, op je gevoel vertrouwen, doen wat goed voelt en je gevoel achterna gaan..  En dan achteraf zeggen dat het zo had moeten zijn. Ik ben het roerig eens en oneens.

Je onderbuik, instinct, intuïtie. Het is zo drommels moeilijk om daarmee je keuze te verantwoorden. Ik vind het zo drommels moeilijk mezelf serieus te nemen als ik geen steekhoudende argumenten heb. Geen rationele argumenten. Maar waarom vind ik dat moeilijk? Omdat ik twijfel over mijn keuze of omdat ik bang ben wat een ander van die keuze vindt?

Heuvels_limburg_pelgrimspad
Bewolkte Limburgse heuvels

Bang voor een boer

Tegen het einde van de dag liep ik bij een boer het erf op. “Heeft u wat water voor mij?” Jawel hoor en ik liep achter hem aan de stal in. Rondom de boerderij had ik talloze kampeerbare stukjes gras gezien, dus ik waagde het erop. “Kan ik hier ergens mijn tent voor een nachtje opzetten?” Hij keek me met een vragende blik aan. “Ik zoek een stukje gras om mijn tent op te zetten”, verhelderde ik. Het bleef stil. Geen probleem, ik loop wel verder, dacht ik. “Ja. Daarachter is wel plek.” “Waar precies?” vroeg ik. De man begon uit te leggen. “De doodlopende grasweg op, daar komt niemand.” Ok. Ik wist nog steeds niet precies waar, maar de conversatie liep zodanig stug dat ik niet verder durfde te vragen.

Ondertussen bleef de boer me maar aanstaren. Ik snap dat het best vreemd is, een jonge vrouw die ergens zomaar haar tent wil opzetten, maar zo gek is het nou ook weer niet. De boer zag er vriendelijk uit, een beetje onverzorgd, maar wellicht kwam dat doordat ie de hele dag op het land had gewerkt. Vriendelijk en een verward. Ik wilde aanstalten maken om te vertrekken, maar daarvoor moest ik me om de boer heen wurmen en hij kwam niet in beweging. Hij zei niets, maar bleef maar kijken.

Ik begon me ongemakkelijk te voelen. Ik wilde weg uit de stal. “Nou bedankt en tot ziens!” en ik maakte met een gebaar duidelijk dat ik er langs wilde. Hij legde voor de zekerheid nog een keer uit dat ik die doodlopende grasweg in moest lopen. En dat daar nooit iemand kwam. Ja. Ik snap het. “Bedankt!” riep ik en liep het erf af.

Al snel zag ik de grasweg en liep ‘m op. Twee fietsers die voorbij kwamen, riepen “die loopt dood hoor!” Jaja, Ik weet het. Er woei een harde wind en ik had een vreemde kriebel in mijn buik. Ik kon niet goed duiden wat het was. Tot ik een trekker hoorde. Een trekker die van het erf van de boer af reed. Plots bonsde mijn hart in mijn keel. Doe even normaal, wilde ik tegen mezelf zeggen, maar ik bedacht me. Als ik nu al schrik van een trekker, hoe ga ik de nacht in hemelsnaam door komen? Ineens werd ik bang. Bang voor de boer. Hij was de enige die wist dat ik daar was. Het voelde niet goed.

Draaihekje in Limburg
Draaihekje

In de boomgaard?

Zonder mijn ratio de kans te geven mijn angst te relativeren, draaide ik om en liep weg. Weg van de grasweg, weg van de boer. Een stukje verderop probeerde ik het opnieuw, maar nu bij een woonhuis tegenover een grasveldje. “Nou, dit gras is net gespoten, daar zou ik niet gaan kamperen” was het antwoord. Er bleek een camping een kilometer verderop te zijn. Ik zou er verstandig aan doen daar naar toe te gaan. Dat wilde ik niet. Dus ik liep door.

Het begon al laat te worden en de twijfel sloeg toe. Zou ik dan toch maar naar die camping gaan? Dan had ik zekerheid. Hmm. Ik pakte mijn telefoon erbij en zocht de camping op. “Reserveren verplicht in verband met de Amstel Gold Race”. En bovendien €20,20 exclusief toeristenbelasting en douche. Daarvoor moest je 70 cent betalen. Nou mooi niet.

De twijfel was weg alleen had ik nog steeds geen slaapplaats. In het volgende dorp zag ik een prachtige boomgaard met zeeën van ruimte voor mijn tent. Ik belde aan bij het huis dat vermoedelijk bij de boomgaard hoorde. Niemand thuis. De buren dan. Ook niemand thuis. Ik liep de straat in en zag door een keukenraam een vrouw de afwas doen. De vrouw had geen gras, maar haar buurman, die met de paarden, zou het vast geen probleem vinden.

Zo zagen ze me aankomen
Zo zagen ze me aankomen

Aanbellen

Ik kon nergens paarden vinden, maar belde bij het volgende huis aan. Er werd direct open gedaan en nog voor ik had kunnen uitleggen wie ik was en wat ik deed, werd ik uitgenodigd om mee naar binnen te komen en kreeg ik de logeerkamer aangeboden.  Een beetje overweldigd liep ik mee.

In het huis waar ik terecht was gekomen woonde Myrthe met haar man Thomas samen met hun dochtertje Farah. Nu ik dit zo schrijf ontstaat er een heel burgerlijk beeld, maar in feite woonden er een jong, avontuurlijk gezinnetje dat een paar jaar geleden Utrecht inruilde voor het heuvelachtige Zuid-Limburg. Een droom achterna. De rest volgde vanzelf.

Myrthe begon avondeten voor mij te maken terwijl Thomas bier in schonk. Blijkbaar hadden ze me al rond zien lopen en had Thomas gezegd dat als ik een slaapplaats zocht, ik wel bij hun kon slapen. Daarna belde ik aan. De rest van de avond babbelden we aan één stuk door. Over mijn avonturen en die van hun. Over hoelang ze elkaar al kennen, over hun dochtertje, over vakanties, fietstochten naar de Middellandse zee. Over werk, over studie, over schrijven, over verwachtingen, over dertiger zijn en over wie we zijn. Of denken te zijn. Over keuzes maken en over durven te kiezen. Over dromen verwezenlijken en tegen de richting in je eigen weg bewandelen.

Ik blijf het iets bijzonders vinden wanneer je direct op je gemak voelt bij mensen. Maar ook wanneer je direct een klik hebt. En dat terwijl je zomaar ergens aan belt.

Is het puur toeval of goed geluk dat ik uiteindelijk bij deze fantastische mensen terecht kwam? Als het geluk is, ben ik dan niet inmiddels door mijn portie heen? Ik geloof steeds meer dat het alles te maken heeft met de keuzes die ik zelf maak. Bij die boer voelde ik me niet prettig, de camping stond me niet aan en vanaf het moment dat Myrthe de deur open deed, wist ik, dit is goed.

Luisteren naar je gevoel. Op je gevoel vertrouwen. Doen wat goed voelt en je gevoel achterna gaan.

Ik ben het roerend eens!

Selfie op de trap
Selfie op de trap

14 Reacties

  1. Precies! Luisteren je gevoel, intuitie…het klopt! Ik ken ook dat gevoel op het eind van de dag en dan.nog geen slaapplek te hebben. Voelde bij mij meestal niet goed. Ik ben niet zo’n wildkampeerder en hou toch wel van comfort van een camping. Maar als die er ook niet was dan was bij mij laatste optie: into the wild…..
    Vond dit meestal nogal vermoeiend, door slechte nachtrust door beesten, geluiden, vocht of gepieker…..

  2. Wel spannend, waar kom je uiteindelijk terecht? Maar uiteindelijk nemen we beslissingen, denk ik, op basis van intuïtie en gaan we er achteraf argumenten bij bedenken. Ik weet overigens niet of het gezinnetje mij naar binnen had uitgenodigd… ligt toch weer anders voor een man.

    1. Het werkt inderdaad vaak in mijn voordeel dat ik vrouw alleen ben, maar ik denk in dit geval dat jij zeker ook kans had gemaakt op het logeerbed. En idd het kan best spannend zijn waar je uiteindelijk terecht komt naar het is voor mij de mooiste manier. Zonder verwachtingen, zonder planning en met heel veel vertrouwen dat het goed komt 🙂 Wat is nu helemaal het ergste dat er kan gebeuren? Juist en daarvoor heb je je intuïtie..

  3. Dat neem ik mee als ik over paar weken op de bonnefooi naar Ierland ga…..ik dacht dat ik het geleeerd had van maanden wandelen richting Santiago de Compostela, maar ben thuis toch dat gevoel weer wat kwijtgeraakt…..
    Ondertussen wens ik jou Buen Camino toe, waar je weg ook naar toe mag gaan, blijf je volgen als je heb niet erg vind.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...