Ik ben in België. Een ander land, een ander landschap. Bossen met bospaadjes. Kronkelend heuvel op heuvel af. Kuitenbijters. Heuvelachtige bossen vol wilde dieren. Ik ben niet bang voor de wilde dieren, althans, nog niet. Zij zijn banger voor mij, voor mensen, houd ik mezelf voor.

Ik ontkom er niet aan. Ik zal in het bos moeten slapen. Een groot uitgestrekt bos waar ik tegen het einde van de dag nog steeds niet uit ben. Op een open plek besluit ik mijn kamp op te slaan. Terwijl ik wat voor me uit zit te suffen, hoor ik een en knal. Een schot. Nog een. Een hele reeks schoten. Jagers?

Ze komen dichterbij. Het lijkt onwaarschijnlijk dat ze op deze manier dieren kunnen schieten. Het heeft meer weg van een ongecoördineerde oefening. In mijn fantasie word ik ingesloten en voor een wild dier aangezien. Onzin! Maar wat als er per ongeluk een verdwaalde kogel mijn kant op komt?

Ik kon de situatie niet goed inschatten, dus maakte me uit de voeten. Terug naar het pad, want daar ben ik veilig. Zou het? Ik weet niet waarom er geschoten werd. Wanneer ik iets niet begrijp, heb ik geen houvast. Ik kan mezelf niet vertellen dat het wel meevalt, want ik weet het niet.

Ik kom bij een picknicktafel met een prachtig plat, bebladerd stukje grond precies groot genoeg voor mijn tent. De jagers heb ik achter me gelaten. Het is stil. Heel stil. Waar zijn al die wilde dieren dan? Als ik in mijn tent lig, hoor ik wat geritsel. Een ritseldiertje laat iets uit de boom op mijn tent vallen. Een ander ritseldiertje ritselt wat in de bladeren, waarschijnlijk om de gevallen versnapering terug te vinden. Ik val in slaap.

En dan gebeurt het onvermijdelijke, ik schrik wakker van geluid dicht bij mijn tent. Een dierlijk geluid. Ik luister. Het klinkt als blaffen, maar dan anders. Dat moet een hert zijn. Een mannetje. Ik blijf liggen en luisteren. Hij gaat maar door. Ik kan me een levendige voorstelling maken van hoe hij door het bos paradeert. Het is zijn bos. Ik weet het, ik ben te gast. Ga gerust je gang.

Burlen, zo heet dat blafachtige geluid. Indrukwekkend, maar niet eng. Ik luister en val weer in slaap.

In het bos, ik heb in het bos geslapen.

Ardennen_gr57_wandelen
De Ardennen

7 Reacties

  1. Het lijkt me fantastisch om wandelend door Europa te gaan. Wil graag Santiago de Compostela doen maar dan met een tentje en in een keer. Niet de georganiseerde reizen maar wel met iemand die gewend is te camperen want daar weet ik helaas te weinig van.

  2. Knap maar wel eng gelukkig ben je moe dat je goed kunt slapen.hoe ver loop je nog? Over drie weken wil je weer in Nederland zijn.We hebben het er laatst niet over gehad wat je bedoeling is. Maar geniet nog maar flink.Kus oma.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...