Een super zonnige dag, fantastisch! Tijd voor een terrasje. Eens in de zoveel dagen trakteer ik mezelf op een kopje koffie, of als ik het echt dolletjes maak, op een biertje. Natuurlijk moet dat terras wel WiFi hebben, het liefst de mogelijkheid om mijn telefoon op te laden én toestaan dat ik een poosje kan blijven zitten. Als dat alles geregeld is, kan mijn dag niet meer stuk.
Het blijft lastig, elke dag lopen, schrijven en de boel online zetten. Het is behoorlijk koud de laatste weken, wat het onmogelijk maakt lange picknick/schrijf pauzes te houden. ’s Avonds in mijn tentje ben ik vaak te moe of te verkleumd om nog iets te produceren. Dus dan ga ik slapen. Zo stapelen de verhalen en ervaringen zich op. En zo komt het dat ik worstel met in welke tijd en welke stijl ik het verhaal schrijf. Vaak schrijf ik iets en maak het later af. Soms schrijf ik in het heden, soms in het verleden en vaak is het een combinatie. Wat is mijn stijl? Wat is de lijn?
Het geeft wat onrust, maar hey, het is zoals het is. En als ik dan eenmaal op een terrasje met WiFi en stroom zit, dan kan ik het niet laten te genieten van dat moment. Blog of geen blog, ik heb het goed voor elkaar.
Terwijl ik druk mijn social media aan het bijwerken ben, vraagt de ober of ik mee wil eten. De ober bleek de eigenaar te zijn en stond op het punt te gaan lunchen. Dat ik zijn enige klant ben, lijkt hem niet te deren, dus ik krijg een groot bord met pasta en een heerlijk glas droge, witte wijn. In gebroken Engels kletsen we wat over wandelen, reizen, avontuurlijke sporten en zijn dromen. Een restaurant openen in Griekenland en als ik wil, kan ik voor hem komen werken. Over twee jaar. Het gaat zo makkelijk, je drinkt een kopje koffie en voor je het weet, krijg je een baan aangeboden.
De baan liet ik even aan me voorbij gaan, maar het bed in de logeerkamer leek me wel wat. Daarvoor moest ik wel de rest van de middag op het terras zitten en mijn glas regelmatig laten bijvullen. Best goede deal, toch?
Een uurtje later kwam de tweede klant, ook een Nederlandse dame. Fabian, de ober/eigenaar bood haar de stoel naast mij aan, waardoor we aan de praat raakten. Van schrijven zou er niets meer komen, maar uiteindelijk zijn dit soort ontmoetingen eindeloos veel meer waard.
Heleen, mijn tafelgenote is theatermaakster en heeft een voorstelling over kuddes en kuddegedrag gemaakt. Zoals dat gaat met dingen waar je intensief mee bezig bent (geweest), blijft het je achtervolgen en blijf je het tegen komen.
Natuurlijk stikt het in de Ardennen en op het platteland van de kuddes koeien en schapen, maar ook onze ontmoeting en gespreksonderwerp had betrekking op kuddegedrag. Of juist de onttrekking aan de kudde. Het interessante daarbij is of je na afzondering weer terug kunt of wilt keren in je kudde. Kan je je zomaar aansluiten bij een andere kudde? Kan je zonder kudde?
Wil je uiteindelijk niet toch ergens bij horen? Hebben we uiteindelijk onze kudde nodig? Ik denk het wel. Maar hoe en wat, dat weet ik (nog) niet. Een eigen kudde maken, is dat ook een optie? Maar daar zitten ongetwijfeld ook haken en ogen aan.
Zoals Heleen achtervolgd wordt door kuddes, blijf ik keer op keer avontuurlijke mensen ontmoeten. Mensen die ervoor kiezen een ander pad te bewandelen. Buiten de gebaande paden hun leven vorm geven. De moed die nodig is om dromen om te zetten in daden, is wat in mijn ogen de avonturiersgeest. Wat voor dromen en wat voor daden, dat maakt niet eens zoveel uit. Denk ik. Durven ontdekken. Durven te gaan. En beleven. Je los maken van de zogenaamde zekerheden en je losmaken van de verwachtingen. Zowel verwachtingen van je omgeving als die van jezelf.
Op dit moment zit ik te typen, bijna een week na de ontmoeting met Fabian en Heleen. Wederom bevind ik me op een zonnig terras. En wederom heb ik twee avontuurlijke mensen ontmoet. Een stel dat hun leven in de Randstad heeft verruild voor een caravan in de Ardennen. Tijd, rust en ruimte. “Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn.”
Zo is het. En wanneer die staat van tevredenheid bereikt is, lijkt het geluk met je te zijn. Geluk in de zin van geluk hebben én in de zin van gelukkig zijn.
Het blijft mij achtervolgen. Avonturiers, gelukszoekers en mensen met tijd.
Schrijf, ontdek, ervaar, ontmoet en blijf dat voorlopig doen! Ik geniet zo enorm van je verhalen/avonturen/ontmoetingen…..
Groet, Marijke
Ik vroeg me al af hoe je dat deed. Telefoon, laptop laden en WiFi. Maar ik weet het inmiddels. Geen rugzak met solar panelen erin.
Alles op m’n telefoon.. Ik heb wel een zonnecellader, maar daar heb je heel veel zon voor nodig.. En laat het nou net bewolkt zijn als ie leeg is… Haha, dus koffie-wifi-stroom pauzes zijn veruit het makkelijkst 😉
Klinkt heel zen, die staat van tevredenheid, Eva. Dat spreek me wel aan! En in wat voor stijl of lijn je schrijft is iet zo belangrijk dan, het gaat om de boodschap én die komt bij mij wel over…. ga zo door….
Wow, nou dat is echt een mooi compliment! 🙂
En ja, voor mij is geluk tevreden zijn. Blij zijn met hoe het is, inclusief gevoelens van onrust, onzekerheid, twijfel en angst. Ik denk dat het erbij hoort. Het streven naar perfectie of het leven in de toekomst (als ik dat doe, dan…) helpt mij niet bij het tevreden zijn.. Misschien is dat Zen.. Het werkt iig voor mij 🙂