We kennen elkaar bijna tien jaar. Jeetje, nu ik dit zo opschrijf besef ik me dat pas. In september 2008 ontmoetten we elkaar bij de beginnerscursus in THEA. Tussen Hemel En Aarde, een klimhal die er inmiddels niet meer is. Daarna volgden velen klimweekendjes in de rots, zomers in de Alpen, winters in Les Calanques en tussendoor-weekjes daar waar het zonnig en klimbaar was. Ik heb het klimmen even stopgezet, maar Lieke blijf ik nog steeds zien.
“Bonsjoer maadam!”
Op Koningsdag stapte Lieke in haar auto om een stukje aan te haken. “Nu ben je nog in de buurt.” Dat klopt. Hoewel ik ruim een maand onderweg ben en toch al 700 kilometer heb afgelegd, kan je nog steeds op één tank heen en weer rijden. Dat is best een rare gedachte. Voor mij is Amsterdam nu zo ver weg. Het is grappig hoe snel dat gaat. Hoe snel de stadse drukte vervaagd. Terwijl als je er midden in zit, je in no-time mee raced.
Samen
Alhoewel, ik had daar eigenlijk meer moeite mee dan ik had gedacht. Ik voelde me de eerste weken zwaar overprikkeld en ik had zelfs het idee dat veel van mijn burn-out klachten van een jaar eerder, keihard terug kwamen. En dat zonder werk. Het contrast met wandelen en buiten zijn is zo groot. Ik kon simpelweg de drukte, de prikkels, het tempo, het afspraken maken en het gebrek aan natuurlijk ritme nog niet aan. Als ik loop, kan ik dit allemaal zelf bepalen. Wellicht is dit een vlucht, maar je zou het ook kunnen zien als een manier om te herstellen. En herstellen van een burn-out duurt lang.
Het omschakelen naar samen zijn, kostte geen enkele moeite. Meteen vertrouwd. Uitgebreid de laatste roddels doornemen, bijpraten over Lieke’s naderende bruiloft, bijpraten over mijn afgelopen weken, herinneringen ophalen, kletsen over klimmen, over de ASAC, over routes, voorklimangst, uitputtende tochten, glijpartijen, helse blaren, fout lopen, foute figuren, nieuwe stelletjes, stelletjes die gaan samenwonen, speculeren wie er als eerste kinderen krijgt en wie er nog meer gaan trouwen. Kortom als vanouds.
Bier
Keer op keer verwonder ik me weer over het formaat van Lieke’s tas. Weliswaar is ie nu een slagje groter dan de gebruikelijke 14 liter, maar serieus, hoe gaat ze alles erin krijgen. Dat ging ook niet, het matje, de slaapzak, drinkfles en de zak chips moesten aan de buitenkant. “Heb je wel een regenhoes?” Een overbodige vraag. Natuurlijk niet, maar een plastic zak doet ook prima zijn werk, toch? Gelukkig bleef het min of meer droog.
Wat zowaar nog verwonderlijker is, is hoeveel ze gedurende 24 uur uit dat tasje tevoorschijn toverde. Bij de bivak kwam het Witte Beren Bier, Gebrouwen door Vrouwen met de zak chips op tafel. Borrelen in het avondzonnetje doe je samen met Lieke in stijl. Voor het avondeten had ze volkoren pasta met courgette en paprika in een mosterd roomsaus plús cashewnoten meegenomen. “Je bent een luxe paard of niet” zei ze terwijl het toetje erbij pakte. Milka chocolade met stukjes karamel. Oef, ik had in dagen niet zoveel gegeten.
Thee
De nacht was net als alle andere nachten in de Ardennen, koud. Saampjes in de tent, iets beter te doen, maar ’s nachts plassen is nog steeds een NO go. Gelukkig hadden we een voedzaam ontbijtje en een kopje koffie om naar uit te kijken. Lieke had een percolator, koffie, nieuwe havermout en een pak soja melk meegenomen. Dat was echt het toppunt. Een literpak soja melk! Hemeltje lief, wat een heerlijkheid. Laten we er dan ook maar even thee bij zetten.
Dat eventjes werd een half uur, een campinggasje waar summer op staat wil niet echt wanneer het vriest. Toen Lieke de pan onderste boven van het vuur haalde, konden we weer opnieuw beginnen. Máár er gaat niets boven een kopje warme thee in de koude koude morgen.
Ourthe
Het wandelpad voer ons eindeloos lang langs de Ourthe. Van La Roche richting Houffalize is het zo ontzettend mooi. Mijn favoriete stukje Ardennen. Zoals meestal, worden plekken mijn favoriet wanneer er herinneringen aan kleven. Tijdens de middelbare school ben ik hier op survival kamp geweest, mijn eerste kennismaking met trekken en bivakkeren. Ik vond het zo geweldig dat ik besloot te blijven zitten in de 4e, zodat ik het jaar daarop weer mee kon. In de Ourthe hadden we op de laatste avond de doop. Met de hele groep (zo’n 40 man) skinny-dippen ter afsluiting. Echt schoon werd je er niet van gezien dat survivalkamp in november was en de dip meer symbolisch, maar het idee was bijzonder. Dat je met een stel vierdeklassers na een week afzien en op elkaar aangewezen zijn, je over je schaamte heen kan zetten.
Lieke en ik hebben geen last van schaamte, maar een doop in de vrieskou, dat ging iets te ver. Dan maar stinken.
Hollandse kaas
Tijdens de lunch bleek Lieke ook nog een stuk kaas in haar tas te hebben. Heerlijke Hollandse belegen kaas met wederom een stukje chocola als toetje. Tijdens de lunch ontdekten we dat we nog maar 10 kilometer hadden gelopen. “Er moet iets mis zijn met die GPS.” Maar nee, we waren gewoon ontzettend traag. Dat betekende dat we Houffalize nooit en te nimmer zouden gaan halen. In dat geval zou Lieke terug naar haar auto moeten liften. Of in het ergste geval, lopen.
Ik vind het altijd moeilijk, gedag zeggen. Een gek moment, beetje blehhh. Lieke stak haar duim omhoog en ik ging vervolgde mijn weg weer alleen. Ik moest denken aan wat Lieke eerder die dag zei “je loopt misschien op een ander pad, maar bij jou zit er geen steekje los.” Ze zei het zo stellig dat ik erom moest lachen. En wat dan nog als er steekje los zit? Hangt er natuurlijk vanaf welke steek, maar af en toe een steekje laten vallen of hier en daar een steekje los, hoeft geen probleem te zijn. Toch?
De volgende dag besloot ik een rustdag te nemen en eindelijk de gaten in mijn broek te naaien. Ik had alleen groen garen, maar de steekjes zitten weer vast.
