Glooiende heuvels met stiekem best steile klimmetjes. Prachtige slingerpaadjes door de bossen, langs watertjes, over rotsriggels, mini rotskammetjes met toch behoorlijke afgronden, magnifieke uitzichten en om de haverklap een bankje langs het pad om uit te puffen. Alles is vochtig en mossig, een donker sprookjesbos. Schimmig en gezellig tegelijk. En dan plots beginnen de velden.

Bovenop de heuvels liggen dorpen omgeven door akkers. Groen, geel, bruin afgewisseld met grazend vee. Open en wijd. De dalen daarentegen zijn smal. Een dunne strook gras met hier en daar een camping erop, kronkelen samen met de autoweg langs de rivier, afgebakend door een hoge muur van bomen en rotsen. Ik baan me een weg door de landschappen. Ik klim, klauter, kijk en wandel. Heuvel op, heuvel af.

Bruin-geel
Bruin-geel
Bosmuur
Bosmuur

Potdicht

Alle dorpen lijken op elkaar, vind ik. Netjes aangeharkte tuinen, zalmkleurige gebouwen met romantische versiersels en kasteelachtige torentjes, strakke trottoirs langs de wegen en een strakke, gepleisterde kerk in het midden. Het is opvallend vaak uitgestorven op straat. Ik kom meer auto’s dan mensen tegen. Snelle auto’s die nauwelijks voor een wandelaar uitwijken, vandaar dat die trottoirs.

De vele cafés en restaurants langs het pad zijn vaak gesloten, evenals de winkels. Tussen 12 en 14, na 18 uur, op zaterdagmiddag, zondag, maandagochtend en op 1 mei zit nagenoeg alles potdicht. Supermarkten of een kleinere kiosk/buurtsuper-achtige variant, vind je alleen in de grotere plaatsen. Al heeft het dorp een café, sportclub, postkantoor, brandweer en camping, op een supermarkt hoef je niet te rekenen. Inmiddels ben ik door mijn noodvoorraad noodles en andere droogvoer-trekkers-maaltijden heen, maar Echternach is niet ver meer.

Ik ben blij dat ik de tijd heb, dat maakt dat wanneer het koud, nat, bewolkt of druilerig is, ik kan denken, zo is het nu, het wordt wel weer beter. Het verpest niet mijn vakantie. In Luxemburg heb ik nog niet veel van de zon gezien. Misschien dat het land daardoor wat kil over komt. Gesloten. Zowel de dorpen als de mensen. Ik heb een handjevol Luxemburgers ontmoet. Ze spraken trots over hun land, mooie woorden die mij vreemd genoeg niet weten te raken.

Echternach
Echternach
Kerk met stoep en roze huis
Kerk met stoep en roze huis

Escarpardenne trail

Dat kille geldt overigens niet voor de natuur. De landschappen zijn prachtig. Het is een genot om door de bossen te banjeren en langs de velden te slenteren. De GR57, of de Sentier du Nord in Luxemburg, is absoluut een aanrader. Een groot deel valt samen met de Escarpardenne trail waardoor het opletten is met de markering. Hoewel het in feite weinig uitmaakt op welk pad je loopt.

Het is afwisselend en (nu nog) rustig. Vandaag ben ik vanuit Diekirch via Beaufort, waar ik op het Mullerthal trail ben overgestapt, naar Berdorf gelopen. Wat een feest! Dat wist al wel, maar blijft telkens weer verrassend mooi. Overal tussen de bomen pronken mollige zandstenen (toch?) rotstorens. Een tapijt van mos bedekt de stenen en bomen, alles is groen en begroeid. Idyllisch en adembenemend mooi.

Escarpardenne trail
SET! Spelletjes spelen in de bossen
Kronkelpaadje
Kronkelpaadje

Heuvel op, heuvel af

Mijn kuiten protesteren een beetje bij het omhoog lopen, misschien dat er daarom zoveel bankjes zijn. Ik maak er dankbaar gebruik van, ik doe het rustig aan. Sta om de haverklap stil om foto’s te maken en wat te stretchen. Ik voel dat ik moe ben. Doordat het steeds langer licht is, zijn mijn dagen langer. Ik ga later naar bed en sta vroeger op. Waarschijnlijk gebruikt mijn lichaam meer energie dan ik erin stop. En waarschijnlijk drink ik te weinig water, omdat het niet warm is. Mijn voeten hebben me de eerste weken te kennen gegeven wanneer het genoeg was, maar die zijn inmiddels wel wat gewend. Nu is het de taak aan mijn kuiten om mij feedback te geven. Het zijn mijn brandende kuiten die me dwingen naar mijn lichaam te luisteren. Ik wil immers nog een stukkie door.

Ik zet het verwijt dat ik nu toch inmiddels wel fit zou moeten zijn van me af. Ik heb het zwaarder dan ik had gedacht. Alles gaat in fases, in golven. Daarom is wederom het feit dat ik de tijd heb, een zegen. Ik laat deze fase over me heen komen, onderga en weet dat het niet altijd zo zal blijven. Het hoort bij dit moment. Ik loop een tandje langzamer, slenter, lummel en ga wat vaker in een café zitten. Lekker warm en droog. Ik kan simpelweg niet de hele dag lopen. Ergens heeft dat doffe, vermoeide gevoel wel iets. Ik beleef alles in een roes. Ik sluimer mijn weg door Luxemburg. Heuvel op, heuvel af.

Mooi mooi Mullerthal
Mooi mooi Mullerthal
Mullerthal trail bij Beaufort
Mullerthal trail bij Beaufort

Trage trekking

Het landschap, mijn lichaam, het weer. De natuur. Zij bepalen mijn tempo, mijn ritme en mijn gemoedstoestand. Het heeft invloed op hoe ik me voel wanneer het dagen achtereen grauw is. Wanneer mijn lichaam zeurt, doet dat iets met me. Ik reageer op alles, al dan niet bewust. Een gedoe, een worsteling, weer een nieuwe (of oude) les en de uiteindelijk de overgave. Acceptatie. Rust. En een grinnikglimlach.

Een trage trekking. Stap voor stap beweeg ik me voort. Loop ik door. Heuvel op, heuvel af.

HEUVEL OP HEUVEL AF
En af en toe baal ik openlijk 😉 Blehh regen in Berdorf 🙁

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...