Na de GR57 van Luik naar Diekirch te hebben gevolgd, stapte ik over op het Mullerthal trail. Een prachtig wandelpad dat door de dichtbegroeide sluchten slingert. Een panorama weg, maar dan beneden langs. Het vochtige weer droeg bij aan een regenwoud gevoel, de temperatuur daarentegen, liet te wensen over. Ik ben vaker in het Mullerthal geweest, Berdorf is een populair klimgebied waar ik meerdere weekenden onder de rots heb doorgebracht. Wanneer het te nat was om te klimmen, trok ik m’n wandelschoenen aan. Zo komt het dat ik het Mullerthal slechts met regenachtig weer heb gezien.
Kiezen
Na het Mullerthal kon ik kiezen, de GR5 een stukje verder naar het zuiden van Luxemburg volgen met daaraan sluitend een één of ander Moselwandelpad, of meteen de grens over naar Duitsland. In Duitsland zou het echte puzzelen beginnen, dat wist ik. Ik kon dat nog even uitstellen door de GR5 te volgen, maar deze maakte echter een flinke lus de verkeerde kant op. Puzzelen of omlopen? Die extra kilometers maken op zich niet uit, bovendien gaan die voornamelijk over wandelpaden. Ik ben een groot voorstander van gemarkeerde routes. Mensen hebben hun best gedaan een zo mooi mogelijk verloop uit te stippelen, waarom zou je dan zelf het wiel opnieuw uit willen vinden? Daar komt bij dat ik het heerlijk vind om een beetje te dromen en niet continue te hoeven beslissen welke kant ik op zal gaan.
Toch kwam na het Mullerthal het moment dat ik een keuze moest maken. Moeilijk, moeilijk. Ik heb het tot het laatste moment uitgesteld. Ik wist het gewoon niet. In Duitsland zou ik via de Moesel naar de Saar lopen, ook vrij simpel én voornamelijk vlak. Ik had geen echte lange afstandsroutes kunnen vinden, maar Saarland en in Duitsland überhaupt, stikt van de wandelpaden. Dus dat zou wel goed moeten komen. Twijfel de twijfel. Mijn maag gaf de doorslag. Duits brood. Wat had ik zin in een goede snee brood. En ik had een beetje genoeg van Luxemburg. Zodoende stak ik de rivier over en belandde in Duitsland.
Kilometers maken
Tja, uiteindelijk voelde ik me in feite een beetje zwak om voor de snelle, gemakkelijke, vlakke weg te kiezen in plaats van een mooi wandelpad. Waar komt die haast ineens vandaan? Ik weet het niet. Het lijkt wel of ik even verzadigd was. Verzadigd met bossen en heuvels. Hoe is dat nou mogelijk? Maar goed, keuze gemaakt. Dat is het belangrijkste, ik heb een keuze gemaakt. Wat nou precies de redenen zijn, kan ik uren over peinzen, maar ergens zal ik wel behoefte hebben gehad om simpelweg wat kilometers te maken. Verstand op nul en lopen maar.
Dat is vaak mijn grootste kwelduivel, dat ik denk verantwoording af te moeten leggen. Maar waarom? En aan wie. Ja, mezelf dus. Ik leg onbewust de lat nog steeds erg hoog voor mezelf. Ik ga niet zomaar een stukje lopen, nee ik ga wandelen. En wandelen doe je over wandelpaden. Als je wandelt, deins je niet terug voor een heuvel. Of tien heuvels. Toch wel. Ik wel en dat zit me dan dwars. Dan vind ik dat ik moet genieten van al die klimmetjes en dat het me geen moeite zou moeten kosten. Dat doet het wel.
Easy road?
Dit soort worstelingen ontstaan op het moment dat ik moet kiezen. Het volgen van een route is alleen daarom al fijn. Maar, is dát niet eigenlijk the easy road? Me verschuilen achter een route. Als het dan een stukje niet zo mooi is, dan ben ik het in ieder geval niet die een stomme route heeft uitgekozen. Nou, en zo heb ik dus toch weer aan mezelf kunnen verantwoorden dat de kortere weg direct naar Duitsland helemaal geen teken van zwakheid is. Pffff. Ik word zo moe van mezelf!
Maar het mooie is dat ik me ondanks de boven beschreven worsteling, me wel vrij makkelijk neer kan leggen bij de gevolgen van een keuze. Ik heb altijd het gevoel dat er een reden is om te kiezen voor het een, in plaats van het ander. Of die reden nu (in mijn ogen) stoer of zwak is, maakt uiteindelijk niet uit. En of het resultaat nu mooi of lelijk is, ook niet. Als ik eenmaal gekozen heb, omarm ik die keuze. Dan ben ik een kei in de positieve kant daarvan te zien en ik ga zeker niet zitten kniezen en spijt hebben.
Schöne treurigheid
Ik kan dan onwijs goed de optimistische loser uithangen. Juist wanneer een situatie te treurig voor woorden is, kan ik daar de schoonheid van in zien. Het wordt dan gewoon komisch. Ja, ik had ergens in de bossen kunnen lopen, in plaats daarvan sloeg ik af naar de rivier en loop nu kilometers lang over asfalt met een snelweg aan de ene kant en een spoorbaan aan de andere. MAAR als ik een bakker vind, dan heb in ieder geval wel Duits brood. Tja.
Toen ik een troosteloos zwembadje langs het fietspad tegen kwam, dacht ik zelfs, dít was ik in de bossen nooit tegen gekomen. Zo zie je maar weer. En vreemd genoeg geniet ik hier zelfs van. Het treurige, troosteloos dat gewoon komisch wordt.
Die avond vond ik een bivak die helemaal in het plaatje paste. Een grasweg van de rivier af bracht me bij een leeg, vervallen sportterrein. Naast een hoog gaashek met flapperend reclamedoek, zette ik mijn tent op. Vergane glorie. Het heeft wel iets.
Ik heb heerlijk geslapen. Heel lang. Toen ik na het ontbijt mijn telefoon aan zette, was het half twaalf. Prima tijd om verder te trekken. Lopen, wandelen, whatever. En wonder boven wonder besloot de zon me te vergezellen.
Mijn dag kan niet meer stuk!
De lat zo hoog leggen voor jezelf, moeilijk keuzes maken, twijfelen, keuzestress, zin in Duits brood, genieten van schoonheid, verval.
Dat gewandel van jou lijkt wel op het echt leven….alle ingrediënten van het leven zitten in.je verhaal! Dat is precies wat ik zo mooi vind van rondtrekken met je huisje op je rug, in slakkengang van a naar b….
Veel plezier in Deutschland! Geniet van al het mooie, maar ook van de Duitse lelijkheid…..
Nou je haalt de woorden uit mn mond, net het echte leven!!
Over echte leven gesproken: hoe volg jij het eurovisie songfestival?
Uhhh niet?! Hoe kom je daar nou bij
Pfff…..wat een vrijheid-blijheid-verhaal.
[…] maar na eenmaal besloten te hebben niet de Moesel, maar de Saar te volgen, (zie mijn vorige blog, Van het Mullerthal naar de Moesel en de Saar) kon ik echt wel genieten van het vlakke pad langs de wijngaarden. De tweede dag was schitterend. […]
[…] maar na eenmaal besloten te hebben niet de Moesel, maar de Saar te volgen, (zie mijn vorige blog, Van het Mullerthal naar de Moesel en de Saar) kon ik echt wel genieten van het vlakke pad langs de wijngaarden. De tweede dag was schitterend. […]