In mei leggen alle vogels een ei

Ik sluit mijn ogen en luister. Elke avond weer. Wanneer ik m’n tentje heb opgezet, kan ik urenlang liggen of zitten luisteren. Ik zou wat kunnen lezen of schrijven, berichtjes beantwoorden, maar ik blijf liggen en luister.

Langzaam begin ik verschillende zangsels te onderscheiden. Ik heb werkelijk waar geen idee wat voor vogels ik hoor. Ik ken er überhaupt maar een paar. Ik moet ineens aan mijn vader denken die altijd flauwe grapjes maakte, op de fiets naar school. “Er zijn twee soorten vogels, seisies en drijfseisies.” Het Amsterdamse accent moet er ff bij denken. Niet dat mijn vader een accent heeft, maar hij kan het goed nadoen. Een ander grapje dat ik onthouden heb was die van een kar vol modder. Ook op weg naar school, vlak bij de Apollolaan voor het huis van een klasgenootje vertelde hij een verhaal dat ik verder niet onthouden heb, maar het eindigde met “be careful mother”. Dat op z’n plat Amsterdams wordt dus een kar vol modder.

Hoe is het mogelijk dat ik binnen een minuut van vogelgezang naar modderkarren ga. Zo gaan mijn gedachten. Nauwelijks bij te houden. Ik probeer wel eens te mediteren of mindfulness-achtige oefeningen te doen, maar ik vind het te interessant hoe mijn brein kronkelend. Gefascineerd kan ik liggen luisteren naar vogels, verschillende zangsels onderscheiden en ondertussen grinniken om mijn gedachtenfrutsels.

Zen

Bewust gewaarworden. Ik hoop dat het nooit went, die vogeltjes. Maar ook de geuren van bloemen, bomen, water en dieren. Ik denk dat ik, door te wandelen automatisch meer mindfull ben. Of word. Terwijl ik loop, kijk, voel, hoor en ruik ik van alles. Hoewel mijn mind allerlei kanten opgaat, komt het iedere keer weer terug bij wat ik zie, voel, hoor en ruik. Nergens aan denken vind ik moeilijk. Zeker als ik graag wil dat ik nergens aan denk. Maar dromen, fantaseren, frutselen en kronkelen geeft me rust. Ik hoef er niets mee en het is zeker geen gepieker. Ik laat het allemaal voorbij vloeien. Het is vast geen echte meditatie of ultieme Zen-toestand zijn, maar voor mij is dit fijn. Geeft het rust.

Ik word steeds opmerkzamer. Steeds meer kleine dingen vallen me op. Ze roepen vragen op, omdat ik eigenlijk heel weinig van de natuur weet. Maar ook vallen er dingen op zijn plaats, begrijp ik iets ineens door het met eigen ogen te zien of te ervaren. Volstrekt logische dingen. Kan nu geen voorbeeld verzinnen. Maar dingen die vanzelfsprekend zijn, die als ik te druk ben, volkomen langs me heen gaan.

Kleine vogeltjes

Ergens in Zuid-Holland liepen er plots overal elektriciteitsdraden boven de grond. We zijn toch nog niet in België, dacht ik bij mezelf. Al wandelend bedacht ik me dat het kwam door al het water. Met zoveel sloten, stroompjes en kanalen is alle grond natuurlijk drassig. Niet zo handig met elektriciteit. Waarom het in België boven de grond loopt, weet ik niet. Gemak? Is het goedkoper?

Maar ook spreekwoorden, gezegden en clichés, kom ik de hele dag door tegen. Ze vallen me in of ik loop er tegenaan. Leggen alle vogels in mei een ei? Zou het? Ik heb nog geen kleine vogels gezien. Wel vogels die druk met takjes in de weer waren. Hoe lang duurt het om een ei uit te broeden? Hoe klinken kleine vogeltjes eigenlijk? En hoe lang blijven kleine vogeltjes klein? Ik ben benieuwd of ik dat zal gaan horen. Of het me zal opvallen dat er kleine vogeltjes aan het mee kwetteren zijn.

De schemer gaat over in donkerte. Ik hoor nog een enkeling. Ze lijken verder weg, zachter. Waarom hoor ik de vogels voornamelijk ’s avonds en ’s morgens? Omdat ik dan stil zit? Vallen ze meer op, omdat er minder bijgeluid is? Of produceren vogels wel degelijk meer geluid wanneer de zon onder gaat of op komt? En waarom dan?

Buiten zijn. Vogels horen. Naar vogeltjes luisteren. Elke dag weer. Ik hoop dat het nooit went.