“Vlieg je morgen mee?” “Wat?!” “Morgen gaan we springen, er is nog een plekje voorin als Mitflieger.” Ik geloof dat ik het niet begrijp, krijg ik nou een pleziervluchtje aangeboden? Aarzelend antwoord ik dat ik absoluut niet wil springen. Iedereen mag me dan wel zo ongelooflijk moedig vinden, ik wil het niet riskeren mijn enkels te breken. Om me gerust te stellen, nemen de springers me mee naar het vliegtuig. “Wat een klein ding!” roep ik uit. Is dat wel veilig? denk ik bij mezelf.

Ik ben in Schweighofen beland, of eigenlijk bij de Sky-dive-vereniging in Schweighofen. Verontrustende bordjes met pas op levensgevaar! in de omliggende weilanden maakten wildkamperen ietwat spannend. Ik had weliswaar geen idee welk gevaar op de loer lag, maar de omgeving deed me denken aan het sportschietterrein dat ik vlak bij Sarajevo tegen kwam. Wanneer wildkamperen geen optie is, ga ik op zoek naar een stukje gras van een boer, bar of burger. Mijn GPS gaf een restaurant aan, dit bleek het clubhuis van de Fallschirmspringers te zijn. Ik kon mijn tent opzetten, kreeg een muntje voor de douche en raakte aan de praat met drie springers.

Cockpit_skybar_schweighofen
Cockpit café
In de Skybar
In de Skybar

Skydiven

Dat skydiven is een wereld op zich. Net als vele andere sporten, denk ik. Het clubhuis in Schweighofen is als een tweede huis en de springers zijn elkaars tweede familie. Ik begreep heel goed wat ze bedoelden, het deed me aan de Klimmuur denken. Een fijne plek waar je je thuis voelt. De sport staat centraal, de sport trekt bepaalde mensen aan en de “club” is de verbindende factor. Net als bij klimmen is de eerste keer een totaal andere ervaring dan wanneer je de sport beoefent. Ondanks het enthousiasme van de springers, besloot ik niet te springen, maar slechts een rondje mee te vliegen.

Het is een drukte van jewelste. Opgewonden klanten krijgen een veiligheidsbriefing, de springers maken zich klaar en toeschouwers maken foto’s. Ik dwarrel er een beetje tussendoor totdat ik een vest met parachute aan krijg. Ik krijg geen briefing, ik ben slechts een Mitflieger. Wanneer het vliegtuig voor de tweede ronde aan komt rijden word ik vakkundig op de bijvliegersstoel geplaatst. Gordel vast en gewoon blijven zitten.

Fallschirmspringers
Fallschirmspringers
In het vliegtuig
In het vliegtuig
Skydiven_schweighofen_deutschland
Ready to jump

Boven de Pfalz

Het kleine vliegtuigje stijgt met een hels kabaal op. Het trilt, zoeft en vliegt. Whaaaah, ik vlieg boven de Pfalz!! Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zetten de springers hun helmen op, controleren de hoogte en gooien op 4000 meter de deur open. Plop, plop, plop en weg zijn ze. De piloot pakt een stok om de deur weer dicht te trekken. Een vlaag van paniek overvalt me wanneer hij hier moeite mee lijkt te hebben. Ik wil hem helpen, maar besef me gelukkig dat het enige wat ik moest (mocht) doen, was blijven zitten.

Het vliegtuig hangt stil, de neus gaat op en neer, de piloot drukt op wat knopjes, morrelt met de stok en dan eindelijk heeft hij de hendel van de deur te pakken. Hij klikt mijn gordel los en gebaart me dat ik me moet omdraaien. Met mijn gezicht naar de neus van het vliegtuig kijk ik door de voorruit. Met een noodvaart duikt het ding naar beneden. Hellup, hoort dit zo?! De piloot grijnst en maakt een scherpe bocht. Dat was het spannendste.

Binnen 20 minuten stond ik weer op de grond. Tegelijkertijd landden de eerste springers. Jeetje wat ging dat snel. Vol adrenaline high-five-den de springers elkaar. Nou, dat was het dan. Raar hoor. Ik zag de Pfalz, de bossen, de velden, de dorpen, meertjes, rotsen en kastelen van boven. Vet!

Veldjes en wolken
Veldjes en wolken
Boven de wolken
Boven de wolken
VLIEGEN BOVEN DE PFALZ
Zit en kijk

Eerste keren

Een rare gedachte dat de springers dit inmiddels normaal vinden. Ik hoor ze praten over windstromingen, koude handen en scherpe bochten. Voor mij was het vliegen alleen al een bijzondere ervaring. Iets nieuws. Maar al het nieuwe gaat voorbij. Gaat eraf na de eerste keer. Je eerste keer kan je nooit over doen. Maar het smaakt naar meer en blijft naar meer smaken. Dat is misschien wel de echte reden dat ik niet wilde springen. Ik wil niet meer willen, ik wil niet keer op keer die kick willen. Ik wil niet dat zoiets extreemste als skydiven gaat wennen. Dat het gewoon wordt.

Ik bedank de springers die mij de vlucht cadeau hebben gedaan, neem een laatste foto en zwaai iedereen gedag. Met een grote grijns loop ik het terrein af. Wat een bizarre ochtend!

Skydiven_schweighofen
Springers in de lucht

4 Reacties

  1. Ik krijg weer de kriebels als ik dit verhaal lees Eva! 15 jaar geleden beoefende ik deze sport zelf nog vandaar, bedankt dat je dit zo mooi hebt beschreven het was heel herkenbaar! 😉

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...