Mijn vader zit vol goed bedoelde adviezen en wijze levenslessen. Hij heeft vaak gelijk, maar niet altijd. Of pas achteraf. Ik probeer duidelijk te maken dat zijn stelligheid soms averechts werkt. Althans, bij mij. Ik begrijp wat hij bedoelt, maar ik zou het zo graag een beetje nuanceren. Ik bedoel, hij mag dan wel veel meer levenservaring hebben, het is wel een man van in de 60. Ik zal me nooit helemaal in hem kunnen verplaatsen en hij niet in mij. Toch heeft ie vaak wel gelijk en ziet ie meer dan ik denk.

“Wat ik zo mooi vind aan jou verhalen is dat ze een onderkoelde humor hebben.” Wat bedoelt hij dáár nou weer mee? Maar hij verduidelijkt zichzelf met een metafoor, “De boom is blauw.” En een uitleg, “Zo van, tja, ik wilde zus, maar het gebeurde zo. Nou goed, dat is dan zo. Dat zal me vast wel iets anders brengen. Beetje vreemd. En lastig. Nou ja, dan zal ik het met een blauwe boom moeten doen.”

Ik moet aan Huruki Murakami denken, aan de twee manen die in 1Q84 op een zekere dag ineens samen aan de hemel staan. De hoofdpersoon vindt dit vreemd, maar neemt de nieuwe werkelijkheid zoals deze nu is.

Wanneer iets afwijkt van het normale of ideale, doet dat wat met je. Dat is niet gek en niet erg. Interessant is wat je daar vervolgens weer mee doet. En wat dat wat je doet, met je doet…

Het is nou eenmaal zo, vind ik stom. Maar het is wat het is (en andere dingen zijn weer anders) voelt positiever. Een verschil tussen ik zal het moeten accepteren, (maar wil dat eigenlijk niet) en dit is de situatie nu op dit moment en het verandert vanzelf wel weer, omdat alles continu in beweging is, dus verandert. Of niet, maar dan is dat de nieuwe werkelijkheid en dan verandert er iets in jou. Geloof ik.

Zo ben ik ook allergisch voor het “soms moet je nou eenmaal iets doen waar je niet op zit te wachten”. Nee, je hebt een keuze. Je kiest ervoor om te accepteren dat je een minder leuk klusje doet. Er is toch altijd een reden waarom je vindt dat iets moet? Dan doe je dat klusje om die reden en niet omdat het nou eenmaal moet.

De afwas bijvoorbeeld, moet, volgens veel mensen, nou eenmaal gedaan worden. Is dat zo? Ik doe de afwas, omdat ik het fijn vind om uit een schone kom te eten, maar wanneer ik geen zin heb, dan eet ik uit een vieze kom. Door met alles in mijn achterhoofd te houden waarom ik iets doe, doe ik de dingen die ik doe met een goede reden. En dat levert voldoening op.

22 Mei was ik bij een bruiloft. In Nederland. “Ja, je kon het natuurlijk niet maken om niet te komen.” Nee! Ik vind dat je het niet kan maken om enkel en alleen uit plichtsbesef te komen. Omdat het nou eenmaal hoort. Of moet. Wat heeft het bruidspaar eraan als ik er ben, omdat ik denk hen daarmee te vriend te houden? Omdat ik slechts wat sociaal gewenst gedrag vertoon. Ik was er, omdat ik daar wilde zijn. Ik wilde bij deze bijzondere dag zijn.

De volgende dag zat ik met mijn vader te lunchen. Ik probeer zijn ideeën en levenslessen te plaatsen. Was die bruiloft in feite ook een blauwe boom? Zo van, tja, een bruiloft midden in in mijn avontuur. Onhandig. Lastig. Nou ja, dan zorg ik dat ik 22 mei terug ben. Een nieuwe werkelijkheid. En die brengt me vervolgens een lunch met blauwe bomen, die ik anders niet gehad zou hebben.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

EVAdinarica

Schrijft verhalen || Wandelt op de Balkan

Dit vind je misschien ook leuk...