Beteuterd sta ik naar het kaartenautomaat te kijken. Een treinkaartje terug naar waar ik vandaan kom, kost bijna 40 euro. Het is heet. Ik wil helemaal niet met de trein. Mijn broer en zus denken met me mee, misschien dat ze me naar een goede liftplek kunnen brengen? Het zweet drupt naar beneden. Ik wil helemaal niet liften. We dubben, overleggen, treuzelen totdat ik er genoeg van heb. “Ik ga lopen” kondig ik aan.
“Maar, dat is een heel eind! En je hebt dit al gelopen.” Dat klopt, ik ben vorige week (of de week daarvoor) vanuit Saarland de Pfalz door gestoken, maar een stukje zuidelijker. Mijn broer en zus hebben me een slinger terug naar Duitsland gegeven, maar ik ben nog lang niet in Schweighofen. Nu sta ik in de brandende zon op een treinstation en het enige waar ik zin in heb, is lopen. Hoe is het mogelijk?
Flitsbezoek aan Nederland
Na het vliegtuig avontuur heb ik de bus terug naar Amsterdam genomen. Een goede vriend en vriendin trouwden en daar wilde ik heel graag bij zijn. Na 49 loopdagen bracht de Flixbus me in 8 uur terug. Vervolgens stuiterde ik 5 dagen van hot naar her. De bruiloft, koffie-, lunch-, terras-, picknickdates. Een gekkenhuis totdat ik op vrijdagochtend samen met mijn broer bij mijn zus in de auto stapte. Een familie-uitje om mij terug naar Duitsland te brengen. Fantastisch!
Hunsrücker Wald
Het schitterende weer deed ons besluiten bij het Hunsrücker Wald te stoppen. Het laatste stukkie zou ik wel liften. Niet dus. Ik kon het niet opbrengen. Te onoverzichtelijk. Van het idee met mijn grote tas ergens en mijn plakkende lichaam ergens langs een drukke weg te moeten staan, kreeg ik de kriebels. Geen zin om nog meer te rijden. Geen zin om afhankelijk van anderen te zijn. En geen zin in gedoe. Dus besloot ik te lopen.
Onder het spoor door, een kronkelpad door het bos omhoog, over een rustige weg langs wat velden om uiteindelijk in het dichtbegroeide Pfälzerwald uit te komen. Ondanks de hitte, wordt mijn hoofd koel. De rust keert terug. Het maakt weinig uit waar ik loop, besef ik me. Het is mooi en groen. Ik puzzel met behulp van mijn GPS de kortste, maar aantrekkelijkste weg in elkaar. Landschappen wisselen elkaar af. Ik hoor de wolken rommelen, voel spinnenwebben plakken en ruik dennennaalden.
Wanderheim Hoge Fels
Van het beteuterde gevoel is niets meer over. Wanneer ik op het schermpje van mijn GPS een restaurant zie opduiken, sla ik af. Wanderheim Hoge Fels, dat klinkt goed. Misschien hebben ze een tuin waar ik mijn tent kan opzetten. Yes! Net voor de onweersbui los barst zit ik veilig in mijn kleine huisje.
Back on track. Weliswaar een andere trek, maar het maakt niet meer uit. Voldaan stuur ik een berichtje naar broer en zus. Ik maak het goed, ik ben terug. Op pad.
Zo ontzettend herkenbaar vind ik dit.Die situaties die je schetst. Ongelooflijk! Mooi! Ik herken hoeveel vertrouwen je eigen voeten je geven. Op eigen benen staan! Autonoom! Dat betekent heel veel voor een mens. Of het nu een man of een vrouw betreft dat maakt helemaal niets uit. Het is je eigen leven Eva! Je eigen vrijheid! Geen zorgen. Get on with it!! En ik ook.